(اے نبشتها لاتینی رهبَندا هم وانتَ کنئے) من چه ماتا وهدے که پێدا بوتان و چمُنّ پَچ کرتنت، چاران منی سجّهێن کهۆلئے مردم انچۆ گَل اَنت، هر یکّے په دێمے گۆن وڑ وڑێن تاریپ و سپتان منا تئوارَ جنت. تْرو جان په سرے گل اِنت و ساهتے سَد برا وتا منی سرا نَدر و کئولیگَ ...
من، تئو، شپ، ماه، تھنایی و ماھکانی… مھرئے پُلدانا انچۆ کماتگاتێں که پوره دنیا ھمے پُلدانئے تها سرجم اَت. من ترا چارگا اتاں و شپ ماها، و تھنایی ماھکانیا. ھر یکّێا دومی وتی امبازاں زُرت و لزّتانی کئیپ سَررێچ اَت و خُمار ھمینچک ودِّتگات که پُل و وشبۆ په آتاریا سِدگا نهاِتنت. پُلّا وشبۆ یل ...
دلگۆش: اے نبشتانک تاکبند ‹بام› 2009آ چاپ و شِنگ بوتگ. من دلا جێڑان اتاں که پُٹّلێں رِندانی دیوان کُجا برجاه بوتگ‌اَنت، هانیئے گِندُکا پکیرێں شئے مُرید کجام دَرئے دَپا آتکگ و مێلانک بوتگ، دِهلیئے تَهتئے گِرَگا رئوگا پێسر، چِلّ هزاریێں بلۆچ لشکر کجا جَم بوتگ. کجا میرانا چاکرئے اَپسئے مَهار گپتگ و آییا چه گوَهرامئے ...
(This is an English translation by Carina Jahani of Noroz Hayat’s Balochi short story Haw Máti Tai Bacch Kóhestáná Ent) This distress of his was increasing day by day. It felt like a century since he had left his homeland, the Mountains. That homeland, that old country, and the people who live there, even though ...
آییئے همے وسواس رۆچ په رۆچ گێشتر بئیان اتنت، من وتی مُلک، کۆهستان، پوره یک کرنے بیت یله داتگ. هما مُلک، هما ڈێه و هما زمینئے سرئے نِشتگێن مردمان، بِلّ تُرے آ مرۆچی وڑ وڑێن جنجالانی آماچ اَنت، همایان منا یک پجّارے داتگ. نون بارێن آ مردم چۆن اَنت، چه بازێن بزّگی و لاچاریئے سپران ...
هما اِنت سهی بوتگ‌اَت که دْرَچک هم وت‌مان‌وتا هبرَ کننت: زمینئے چێرا، درچک دو کئیمیکل پێدا کننت؛ همے دوێن کئیمیکل که چه هر درچکا پێدا بنت، سجهێن درچکانی نیاما هالانی برۆک و آرۆک اَنت، گۆن درچکان آییئے رشته بدل بوتگ‌اَت. جێڑتی که درچکے که آبادَ بیت و کَشئے درچک که ناگئورَ بیت، گۆن یکے دومیا ...
Note: This is an English translation of Sajid Hussain’s Balochi piece Darándhéhi pa saré o shegán pa saré The story of my exile began on that unfortunate day when an ill-fated interest in literature came over me. It seems that every writer I liked had been in exile at some time. Marquez had been, Kundera too. ...
من مرچی یک کبرستانێا شتگ اتان. تپلانی کبرستانے اَت. اِدا هما مردم کَلّ اَنت که چه مرگا پێسر مُرتگ‌اَتنت، هما که آیانی ساه چه ملکموتئے آیگا پێسر کَبز کنگ بوتگ‌انت. اے هما تِپل اَتنت که گۆن وتی ناسرجمێن واب و ناسرجمێن واهشتاں کَل اَنت. من همدا گۆں یک اسپێت‌پۆشاکێن تِپلێا دُچار کپتاں. سکێں شئوکێں بچکے ...
(This is an English translation of Taj Baloch’s Balochi poem Ómán) All day a heavy voice coming from the gallery tears through the trashes of my ears: “Open the door” Get up, I switch off the TV draw open the window curtains A white raven, visible for a moment hidden for ages laughs and pecks ...
نۆٹ: واجه مراد ساهرئے اے آزمانک، چه واجه اَبدُلهَکیم بلۆچئے نزّ آورتگێن ”گچێن آمانکا“ زورگ بوتگ که 1970 آ چه بلۆچی اکئیڈمیئے نێمگا چاپ و شنگ بوتگ۔ کێنگیا وتی اُشترۓ بارۓ کلۆنٹ په هشتاد کلدارا بها کُرت، کلدار دزمالۓ لمبا بَستنت و لانکا مان جتنت، اُشترۓ کۆنڈ بَستنت و بازارۓ تَنکا بُرزاد بوت. آییا چیزے ...
Waleed Lal Baloch
Ali Jan Maqsood
Shahyak Jan