اے وبائے مۆسما من یک پئیما جێڑگا اَتاں که چۆن و چِه پئیما وتا گۆن آییئے بدَنا نَزّیکّ بکناں. مرۆچی مارا دَه رۆچ سرجم اَت که چه یکدومیا جتا، وتی شَپان رۆچ کنگا اَتێن. آرۆسئے ائولی شپا که من چه آییئے بدنئے سازان مَلار اَتاں، منا ھِچّ گُمان نێست‌اَت که اَنچێن وھدے هم کئیت که من چه اے مهربانێن بدنئے مَلاران زِبَهرَ باں
مرۆچی دَه رۆچ سرجم اَت که آ، کْوارَنتین وارڈا وپتگ‌اَت و وِنٹیلئیٹرئے پئیپ آییئے پُپّان اَت که په دَم کَشّگا کُمَکّ کنگا اَت، که نوں په آجۆیی دم کشّگا دَمِش برتگ‌اَت. بگندئے اے دمانا آ جێڑگا ببیت که «کدی اے وبائے مۆسم چه منی سرا بچُٹّیت و من دو بر گۆن اَبرمئے شیرکنێن ھئوائے لِزّتا ھئوار دم کشّانا، اے شهرئے اَبێتکێن سیرکَگان هُمار بباں»، بله من چۆ جێڑگا نه‌اَتاں
من جێڑگا اَتاں که اے کْوارَنتین وارڈئے بَشانگئے تها آییئے بدنئے ھێد چۆنێن لِزّتے ودیَ کننت. اگن اے وِنٹیلئیٹرئے پئیپئے جاگها من وتی لُنٹان آییئے لُنٹانی سرا اێر بکنان و آییا دَم کشّگا کُمَکّ بکناں، بگندئے آییئے پُپّ گێش آسودگ ببنت. اے وبائے مۆسما، که ھرکَس وتا چه اِنسانئے ساھگا دور، رَکّێنَگئے جُهدا اَت، نزاناں پرچا من انگت آییئے بدنئے سِهرا گَردِش کنگا اَتان و منا سَما بئیگا اَت که آ ھم چه اے گپّا آشنا اِنت
منا نه وبائے پرواه هست‌اَت و نه وباآماچانی. منا آ چیزّئے که پرواه اَت، آ، آییئے پاکێں بدن اَت. ھاں، اگن منا دگه چیزّێئے پرواه هست‌اَت، آ اِش اَت که وبائے ھلاس بئیگا پد آییئے بدن انگت ھما پئیما تاھیرَ بکشیت یا نه. من دگه گێشتر جێڑگئے جنجالا نه‌اَتاں. گْوَشئے په دگه چیزّئے جێڑگا وھد هم نێست‌اَت. منی دلا اَت که ھمے دمانا سگرێٹے رۆک بکنان و آییا تئوار بکناں: «منی اَرواه! پُرچَنڈا کَمّے تێلانک دئے. تئو چینچُک دور نِشتگئے. کَمّے نَزّیکّتِر بیا.» من جهدا اَتاں که کَمّے دێما بکِنزاں. همینچکا من پُرچَنڈ و بدنئے نْیاما رَستگ‌اَتاں که کِسّهئے نداره مَٹّ بوت
اَنّوں شپ اِنت. ڈَنّا چَٹ ھامۆشی اِنت. سجّهێن مێتگ اِنسرتگ‌اَنت. منا ھامۆشی سَکّ دۆستَ بیت و شپ پمێشکا دۆستَ بنت که ھر نێمگا ھامۆشی اِنت. منا ھامۆشی چه ھر چیزّا دۆست‌تِرَ بیت. چه کسانیا منی یک واھگے ھمِش اِنت که دنیائے سجّهێن مردم بمِرَنت، بَسّ تهنا منی جند پَشت بکپیت و من دنیائے گُڈّی مردم بباں… منا پوره مدام یَکین اِنت که یک رۆچے کئیت که دنیائے سجّهێن مردم پَجّیگا مِرَنت، ابێدِ منی جندا. اے ھئیال مَنا سَکّ مزَهَ دنت. ھر نێمگا ھامۆشی ببیت، و من چۆ پْریڈریک برئونئے کارستا، تهنا، کۆٹیێا نِندۆک ببان و اناگها کَسے دَرا بجنت. ھامۆشیئے پْرُشگئے درد و در جَنۆکئے زانَگئے وسواس که یکجاگهَ بنت، کمالَ کننت و کِسّهئے نِدارها یَکبرے پدا مَٹَّ کننت
من مدام که سِگرێٹ رۆک کرتگ، آییا پُرچَنڈ زرتگ و آتکگ و منی کَشا نِشتگ. چۆناھا آزمانک نبشته کنگ و کتاب وانگئے وھدا من باز سِگرێٹَ کَشّاں. برے برے وَه سِگرێٹئے تَلَب مبیت ھم، دست وتسرا وت گۆن سِگرێٹئے ڈَبّیا سَر و پُٹَ بیت. په من، چه گْرانتِرێں وھداں یکّے ھمِش اِنت که من آزمانک نبشته کنگئے یا کتاب وانگئے وھدا دستا په سگرێٹئے ڈَبّیا بِبَران و آ ھالیگ ببیت، و وَشتِرێں گَپّ اِش اِنت که آییا منا بِه چه سِگرێٹئے کَشّگا مکن نکرتگ. برے برے وَه وت چه منی دستا سگرێٹی پُلِتگ و تێنز تێنزا یکّ و دو دَمی جتگ. چه اِد و پێسر که من گپّے بکناں، مُدام پێش کپتگ: «مردم، یار! باید اِنت تهنا اِنجْوائے مکنت» و من بچکندِتگ، بله مرۆچی ائولی رندا منا سَما بئیگا اَت که آییا چه منی سگرێٹئے دوتّاں بد آیَگا اِنت. نزاناں چیا، بله من چه تها سَکّ اَجالَت بوتاں. چه وتی جاگها پاد آتکاں، دریگئے شَم پَچ کرت و ڈَنّا چارَگا اَتاں. جێڑگا اَتاں که درئے ٹُکّۆکئے پد جنَگئے وَسواس اگن منا دَرئے پچ کنگ بِپَرماییت و من بگنداں که درئے دپا منی اَرواه اۆشتاتگ، ھمِش اِنت نۆکی چه کْوارَنتین وارڈا در آتکگ و ودارا اِنت که منا بگندیت، آ چینچُک مُلورَ بیت که من اۆدا نه‌آں
Mazar Jibran is a M. Com graduate from Balochistan University Quetta. He also earned a Maters degree in Balochi.
He has been writing fiction, specially short story in Balochi since 2013.
