تئو، اڑئے چه کرئونایا مسترێن ٹاپکے اتۓ. دردناکتِرێن. چۆ گندۓ دنیاۓ وشترێن گپ و چیز بتئورێننت، نون ما انچُش اتێن ساجد. نون ما کُدَگا اتێن. نون یکّے دومیۓ چمّانی تها چارت کنگا نه‌اتێن. چیا که هر کسی چمّانی درد پوره گێشتر اَت. نون ما سِدان اتێن. نون ما اێوک بئیان اتێن… نون ما درامد بئیان اتێن. مارا پوره تهنا یکّێن جستا یکجاگه کرتگ‌اَت: “نۆکێن هال؟” و اشیۓ جئوابا مارا رۆچے بیست بران سِست
چۆن تئورناک اِنت نه، کسێارا مایوس کنگ. ساجد، چُش نه‌اِنت که مارا گم پر نبوتگ بله نون مارا وتی گم یاد آتکگ‌اتنت. سجّهێن مسله که ما بۓ نکرتگ‌اَنت، نون چۆ کۆها رُستگ‌اتنت. ما وتارا سَک سَک بێوس مهسوس کنگا اتێن و مالی نون کئیم اَپ وِد آ نیو پلان. گوَشیت بێاێت اِجتمایی وتکُشی کنێن. ما وَه سِنسیَرلی تئیار بوتێن. تاجا گوشت که من وَه چۆناها ریڈیو والهانا گوشتگ که “باز بران منی دلَ گوشیت چه یازدهمی فلئورا دئور کن”. مالیا اے آییڈیا دۆست نبوت. گۆن وتی نرمُکێن تئوارا گوشیت: “نه، اگن راها مردم پشۆمان بوت گڑا؟. یکزَد والا پلانے بچارێت
من زانت مالیۓ نیّتا کئوٹے مان اِنت. منا وتارا هم بله تاجۓ اے آییڈیا سَک دۆست نبوت. پرُشت و پرۆش والا مرگ وش نه‌اِنت. تئو وَه زانۓ من دو پرّگی سئیکل همے واستا نچَلاێنین که مردمَ کپیت و پرُشت و پرۆشَ بیت. مالیا وتی آییدیاز شرو کرتنت بله من نۆٹ کرت که هر آییڈیاۓ تها مالی وت آخرا مِرَگا اِنت. من چۆ چارِت. منا نون اشیۓ چریترۓ سرا شَک بئیگا اَت. من زانت که اے مارا پیرێنانَ گوازێنیت و وت 112آ جنت پئونے که “یا اِنتِه برا، یا اِررر خوک” و امبئولنسا لۆٹاێنیت و ما که چمّان پچَ کنێن تان اسپێت‌پۆشانی نیاما پشَل پشَلا اۆشتاتگێن و ٹئیٹ لانَت و ملامَت بئیگا اێن و مالی اۆدا وتی اسٹئیٹسان فیلنگ مَچ بِٹَر والا سِلفی جنگا اِنت و ائییاشی کنگا اِنت. من سۆچ کرت: “نه مُنّا، نه. ساجِسّئینۓ نامۓ سرا ائییاشی کنگ نئیلین ترا مالی جان
گڑا من مالی والا سجّهێن پلانانا شاپت کئینسلے و هَنسی خُشی زندگی بسَر کنگ شرو کرت
شُگر اِنت من مالیۓ لۆگا نه‌اتُن. ائوِستا جان دۆ، وت گۆڑیۓ رنگ اِنت. ٹِکٹرے هست، گۆک هست و شپی مگسک هم هست. بس ناه نێست. چۆ گڑا؟ ناه مبیت مێتگێا؟
تئو منی لۆگا بیاۓ منا کَلاگا کُشۓ: جَهلا بالا ائوِستا، ائوِستایا کپاتۓ. تاجا زانئے چۆن کرت؟ بزان بالکنیا سِگرێٹئے کشّگا شُت. دلی سرد اِنت پێداک اِنت. منا گوشیت: تئیی لۆگۓ آ کشۓ لۆگئے جَهلۓ لۆگ نه‌اِنت؟
هان؟ من گوشت بارێن گوشیت یکّے بلۆچیا بوتگ
بالکنیا یکّے چرسۓ کشّگا اَت. اِشیا نون مردم چۆن بکنت؟ من چشێن گپّانی سرا تئیی کندگانی ترانگا کپتُن. ساجد، انسان سَک اجَب انت نه؟ هر جاگه، هر هالتا آدتَ کنت. بله بے ترا مُشکل اِش اَت که ما آدت کُرت نکنگا اتێن. من چه هولتسفرِدا لڈّگۓ وهدا سۆچ کرت که بلکێن جاگه مَٹَّ بیت، من نۆکێن لۆگا کم از کم گۆن هرجاگها که تئیی ترانگ بندۆک اَنت، چه اِشان دورَ بین، بلکێن گهترَ بین، بله ساجد مردم وتی جندا چۆن بکنت. ترانگ کجا زانا گۆن چیزان و جاگهان بندۆک اَنت. ائوِستاۓ نامۓ سرا شمۓ کندگ و مسکرا چه هولتسفرِدا گوستگێن وهدا باز بُرزتِر اتنت. ٹکٹرا بله ترا پێشَ دارین. تئو سویڈنا ٹکٹر وَه ندیستگ منی دلا. بلکل مُلکی ٹکٹِر، کسم اِنت. آه. سویڈنا نبوتگێن و ندیستگێن باز بوت، ساجِسّئین
دَرمُلکا بله مردمارا چشێن سۆک پِر مبات ساجد. یکے وه چه ملکا دوری دومی تئیی گاری و پدا هر کسا هکێم ،کونش، هۆشگ و امبُکانی اَکس وتی اسٹئیٹسان جتگ‌اَنت، دل وَه سچیت نه مردمۓ. ما نزانتگ کجا برئوێن، کجا وتارا چێر بدئیێن. ملکا مردما گمے پرَ بیت، مردم دێم‌په‌دێم اِنت، در ملکا کُچِکا گم پر مبات
من وَه یک وهدے بوتگ، زانتگ و گرێوگ بله گندۓ من وتی وَهم چۆن اِلاج کرتگ‌اَنت؟ من اِدا هم وتارا سک هبر دات که: “یار، چۆن اِنت ترا؟ شومّیۓ زرتگ. ساجد سلامت اِنت. کئیت. چیا چۆ کنگا اۓ؟ من وتارا سَک هبر داتگ بله تئو دێر کنگا اتۓ ساجد… سک دێر… و زانۓ مردم اێوکا نرئونت. مۆسمان، مجلسان، تامان ، رنگان و وشیّان دُرسان برَنت گۆن و اسلا مارا وش نبئیگا اَت. دگه پرے پلیز چۆ مکن. کس چۆ مکنت
ما سَک اِسترِسَ بێن. مالیا بزان منی لۆگۓ چارگۓ واستا ویڈیو کالے کرت. من شَر شَرّا سجّهێن لۆگ پێش داشت، گُڈسرا من کئیمره وتی نێمگا کرت، گوشیت: مدَر، تئو کئیمره سَک نزّیک کرتگ اگن تئو سَک ڈِپرِس ائے. تئیی گُبّان نَدارگا اِنت، مدَر. و مرچان وتی کلنڈکێن کندگان نجنت، تئیی نَکلانَ کنت، ها ها ها. مالی بندهے نبیت
سویڈن، اڑئے مُلکے نه‌اِنت. مۓ ائیتبار هلاس بوت اِشیے سرا. و تاج وه تئیار بوتگ که تئو په سلامتی واتر ببۓ، ما سویڈنا گوشیت یلهَ کنێن. من دلا گوشت نمّیۓ دلۓ سرا لادیۓ اێرَ بیت اگن سرپد ببیت که ما چه سویڈنا در آهگا اێن. نمّی وَه همے رۆچانَ لۆٹیت که من بگوشین که من یو اس ائیا پێداکُن. بله نمّی جان، پهِل کن ندرُن. امریکه منا دۆستَ نبیت بله اسلی گپ اِش اِنت که مۓ بێوسیۓ هَد تئوام اتنت… ما هما کساسا بێوس اتێن که برے پئیسلهے کرت و برے نۆکێن پئیسلهے کرت. آه! ساجد، اے بێوسی سَک گران اِنت. درێگتێن ما هم چۆ کپۆتۓ وڑا بوتێنێن، کسم اِنت، سُدّے پِری نبوتگ. زندگی‌ای سِٹّ بوتگ. نگوشۓ تۆکا چشێن کزاهے کپتگ
ما هرچی تئیی ناما کرتگ. بونژا بونژ، چِلّا چِلّ، هَر وڑ بوتگێن، تئیی ناما بوتگێن. پَشک چپّیا گوَرا کرتگ درآتکگێن تئیی ناما کرتگ، راه بێهئیال کرتگ تئیی ناما، نارُشت سۆر بوتگ‌اَنت تئیی ناما، ونت نکرتگ تئیی ناما، کار کرت نکرتگ تئیی ناما، هرچی هراب بوتگ و هراب کرتگ ما گوشتگ ساجِسّئین گار اِنت، ما ڈپرس اێن. گُبّکا وتی ٹِسٹانی نمبَر تانکه تئیی ناما کرتگ‌اَنت. آنلائن کلاسی هم اَٹِنڈ نکرتگ‌اَنت که فدویۓ پرنڈ مسِنگ اِنت. چۆ گڑا؟ مالیا دورا اۆدا تاجا بزان پئون کرتگ که “منا تئیی لۆگا آیگَ نبیت، من اِسکِلستونایا رئوگا آن.” گوشتگی “شُگر اِنت” پئونی بند کرتگ. رندا پدا تئیی ناماای کرتگ که من اَسلا ڈِپرِس بوتگان، منی سَمجا نئیاتکگ، من گوشتگ که بلکێن تئو گوَشگا اۓ که من تئیی لۆگا پێداکان، اسکلستونایا نرئوگا آن
بله تئو زانۓ چه دُرسان دردِناکتِر و بۆرِنگ، تئیی کوهنێن مئیسجانی وانگ و وائس نۆٹسانی گۆش دارگ بوتگ
Mehlab Naseer has done her Masters in English Literature from the University of Balochistan and has been teaching English Literature and Functional English at the Government Girls' Degree College Turbat and the University of Turbat since 2010.
Mehlab composes Balochi poems, writes short stories and is also a regular translator.
