۔”من ہمے کہ لیٹءَ کُشاں، تو کائے پدا روک ئِے کنئے، ترا ہئیر اِنت بَچہ؟“۔
۔”لیٹے، تیر ے وَ نہ اِنت کہ ترا کُشیت، تو مارا تینّے دلءَ داتگ“۔
۔”تو وَ زانئے، لیٹ کہ روک بیت منا واب نئیت، پرچہ روک ئِے کنئےءُ سوچئے ئِے“۔
۔”منا بے لیٹءَ واب نئیت، من وتا کُشت نکناں، وت زانئے وتیءَ۔ واب نئیت برئو ڈنّءَ بوَپس“۔
۔”ڈَنّءَ؟“۔
۔”ہئو، ڈنّءَ، یا وَ ہچ مَگُش، بوَپس، انچو کہ اے دگہ وپتگ اَنت، زانا تو شَرترئے چہ اے دگراں؟“۔
۔”اے دگہ ہر کس وتی تَہتءِ سرا پردَہانی تہا اِنت، منا پردهءِ جَنَگ وَشّ نبیتءُ نہ من بنگالی یے آں؟“۔
۔”بنگالی، بنگالی چہ ترا وَ دو سری شَرتر اَنت، کم چہ کم مُلکے وَ است اِشءُ وت ماں وت تپاک اَنت، آ دگرا بل تو یک بنگالی یے گِندئے کہ وت ماں وت دریں زبانےءَ گپ کننت؟ مِسالے داتگ ات وَ الکاپیں بداتیں“۔
۔”تو باز زانئے، بلے لیٹءَ کُش۔ وت زانئے گوں وتی بنگالیاں۔ منا گوں لیٹءَ واب نئیت“۔
۔”لیٹءَ من ہچ وڑا نَکُشانءُ من زانان ترا بنگالیءِ سرا چیا زَہر کئیت، پمشکا کہ زی ترا گُشت ئِے تئی مُلکءَ جنگ اِنت، تو تُرسءَ تتکگءُ اتکگ ئے۔ وتی لوگ، مات، گہارءُ کُل موتءِ دپءَ داتگ اَنت، وت لگور بوتگ ئے“۔
۔”ہوہوہو، تینءُ تاپگءِ شگان اِنت وَ۔ تو زانا کجا سنگر گپتگءُ نشتگ ئے کہ من تتکگاں؟ ترا لَجّ نَکنت اے گپءِ جنَگءَ؟“۔
۔”اِنّاں، منا چیا لَجّ بکنت، من زانا کجا لانک بند بیتگءُ ماتکوہاں دْرِک بستگ؟ من گریبے آں، وتی لاپءِ شوہازءَ درمُلکءَ کپتگاں۔ من نَترّتگءُ نَگُشتگ کہ من مُلک آجو کناں“۔
۔”تو سَکّیں پوکے ئے گوں پوکیں گپاں“۔
۔”مَستریں پوک تئی جند اِنت۔ مرچی پلج ئے یا گیش کپتگ ئے؟ اگاں پلج ئے انگہ مہلہ اِنت، بنگالی آگہ انت، برئو بزیرءُ بوَر، بیا تْریپّ بی، مئے سرءَ دردے مدئے کہ سُہبءَ مہلہ پادآیگی اِنت، وتی گریبیءَ روگی اِنت۔ وت وَ کارے نکنئے، مارا بِلّ ما کمے آرام کنیں“۔
۔”ما آبادیں گوں وتی لیڈراں۔ اے سنگتاں وَ دگہ مردم دست نکپتگ کہ چُشیں مردم زرُتگ راجی جُنزءِ بہر کتگ اَنت۔ شما چو کہ نازُرک اِت اے کوهءُ جبَلاں چتور زندگی کتگ؟ نہ شُمئے توکا سَبر است نہ اوپارءُ نہ دومیگءِ پگر۔ بَس وتی آسیدگیءُ آرام، عیشءُ نوش۔ ما نزانیں ما شُمئے نَکراہاں برداشت بکنیں یا آدگراں دلگوش؟“۔
۔”بلوس بهائی سوجائو نا یار، ہمارا نیند کراب نہیں کرو، صُبا اُوٹنا ہے نا، ازان دینا ہے“۔
۔”تو ڑے گَرک بو۔ اے عرب ہم ہُداءَ گپتگ اَنت کہ اشانی بانگو شما اِت۔ شُمئے بدلءَ کروسے بدارنت“۔
۔”ہرچی کنئے گوں وت کپءُ گوں وت پاد آ۔ گوں اشاں نکنئے، درُست یک جاه بنت تی نیادءَ گار کننت۔ رندا تئی جونءَ ما کجا ڈرمبےءَ بِپَٹّیں؟ چُشیں کہ شیرے ات ئے، وتی مُلک یل مداتیں، جنگءِ جاگہ ترا است اَت، اِدا مارا شِدّتے سرا مدئے، نوں بوَپس۔ اے بلکیں برداشت بکنت بلے پٹھان کہ پاد اتک گڑا سَک گَڑبَڑ بیت۔ آ وت بُڈھیءَ چہ کارءَ کشّتگ“۔
۔”اگاں تو لوٹئے کہ تہتانی سرءِ، چو موجرءَ پردہانی تہا وپتگیں پنجاپی، پٹھانءُ بنگالی بوَپسنت، گڑا لیٹءَ کُش سنگت“۔
۔”سرا سُتکگ تئی اے لیٹ، کُشان ئِے، بوَپسءُ گرک بی، مدام واب بوتگئے، مرچی چتور تو آگہ ئے“۔
۔”من کہ واب کپاں، رندا وت زانئے، بلے یکبرے کُش ئِے“۔
