”دیوان، من په سَرھالی ءُ گَلے آهانا آهانی گِسءَ سر کُت ءُ بِر گَشتُں.“
”مئیمّا، منی دلءَ چُکّ واب کپتگاَں،“ منی ماتءَ وتی ماتارا گُشت.
اے گپّءَ رند، شپ تهنا نیشنل پنکاءِ سائنسی گوات، ءُ آ کُشترا تَلّوءِ سرءِ تَهتءَ نِشتگیں بلّوءِ بچکّءِ ریڈوءِ تئوارءَ گون بوت. بلّوءَ وتی دست سرجاه کُتگاَت. سرئِے جَهل اَت. دستئےِ روسِّتگیں نپادءِ سرا ایر کتگاَت ءُ نَرم نَرما نِپادءَ سَماران اَت، ءُ نَرمُکیں تئوارےءَ زهیروکے دپئَے کُت: ”او کپوت بالی ءُ بوشت منا بَر گوں. منا نبرئے گوں منی سلاماں بَر.“
بلّو سَدیءِ، ما سئےئیں نُماسگ بلّوءِ کَشءِ تهتءَ وپتگ اَتیں. مَشکتءَ رئوگءِ گَلءَ آگه اَتیں. بلے تُکّ ءُ نُکّ اَتیں. من، که تَهتءِ آخرءَ وپتگ اَتاں، منی دیم په دیما بلّو زاهر اَت. منی چمّ گوں بلّوءَ اَتنت ءُ دل مشکتءَ اَت: ”مشکتءِ ڈِش بِه هراب نبنت. من ڈْرامهانی هچّ کِستءَ پَشت نَکپیںّ.“
بلّو سَدیءَ وتی زهیروک دپءَ اَت ءُ من گوں مشکتی هئیالاں واب کپتاں.
اِندگه روچءَ، بَلّوءَ مارا گوں گْریوَگ ءُ نیکدْوائی رُکست کُت.
دَرانڈیهیءَ دَه ءُ یازدهے سال گْوست، ما بلّو ندیست. ما مُلکءَ نَشُتین ءُ بلّو مَشکتءَ نئیاتک. بلّوءَ برے برے که فئونءَ گپّ کُت، گپّئےِ یکّین اَت: ”مئینچو، ساهءَ بَروسه نیست. برے بِلیکپیشن اِں، ءُ برے شَکری اِں. بیائے که منا شُمئے دیدار کنگی اِں.“
منی جواب مُدام یَکّین اَت: ”اِنشالَه.“
ما وَه هِمّت نکُت، بلے بلّوءِ دوستی چه میئگءَ زورمندتِر اَت. پیرانسَریءَ ایئرپورٹ ءُ جهازانی، دْرِکّ ءُ دئورانی پرواهئےِ نکُت ءُ مئے چارَگا اَتک.
بَگلگیری، جوڑی ءُ ڈَڈّیءَ رند ماتءَ بلّو جُست کُت: ”مئیمّا، تئی نیکیں سپر چوں گْوَست؟“
”سپَر واجهیں هُداءَ نیکی گْوازینت. بلے اَبه، مَرے زمانگءَ اے جهاز ءُ ایئرپورٹ چوں ناهارین اَنت. اِیبّلاھیں ایئرپوٹ..، کدّء شَھرے بنت. هئی…، اَلّاه روچ بِدنت یاکوب جانءَ، هما سَنهی که بیمار اَت، اینچُکیں اُردُکے اَت، منی دپ ءُ دل وَه مَگِراتَں، بلے ما نگْوَشت که اَلّاه نِگه دارات، یاکوبی دُژمن بَچّنت.“
”هئی…، منا یاد اِنت،“ منی ماتءَ چَمّ نزّ کُتنت، په گَمیگی سَر سُرینت ءُ بلّوءِ گپّ گپت گوں.
بلّوءَ گپّ دپءَ اَت. ”هرکَسا که دیست، گُشتئےِ ’اے چُکّءَ مَزور ءُ کراچیءَ مَبر.‘ مئے ڈاکٹراں اوں جواب کُتگاَت، بلے ساه زانا سیرّوئیں ڈاکٹرانی دَستءَ اِنت؟ بچّینوک وَه واجهیں هُداءِ جند اِنت. من ءُ بهشتیئیں نبی دادءَ تئوکلء اَلّاه کُت. من وَه هَرام با ایئرپورٹے ندیستگاَت، بلے بزاں ما اِشکُتگاَت که جهاز گْونڈُکیں کوٹییےءِ وڑا اِنت ءُ کُرشیئےِ مان. من ءُ تئی بهشتهیئیں پِت کُرشیءِ سَرا نشتگاَتَں. من بهشتی جُست کُت که ’اے نوں کدی بال کنت؟‘ بهشتیءَ گُشت که ’اے وَه ایئرپورٹ اِنت، جهاز نوکی کئیت.‘“
ما ٹَهک دات.
”آ وهدی وَه ما وتی چُکّکءِ، که اَلّاهئےِ روچ ءُ اُمر ءُ تالِه بِدنت، گَماں گار اَتَں. بهشتیئیں نبی دادی دَپ ءُ دلءَ کندگا نَگِپت. بلے چُکّ که وَشّ بوت، بهشتیءَ هَرّو اے کِسّه دَپا اَت ءُ منا کَلاگ گِرگا اَت.“
”اُهء وَهد،“ منی ماتءَ په زهیریگی گُشت.
”هئی جِنئے، جانی…،“ بلّو نِشتگاَت، سَرئِے جَهل اَت، جُلّءَ گوں دستءَ سَماران اَت.
ما وتی کَندَگ داشت.
”او، مرچی منا دیریں مردمے یات اِنت، یات اِنت منا شَررنگ گوں شیپگیں پونزءَ، جانی، گوں بَروتان ءُ بِنگریں ریشّاں،“ بلّوءَ زهیروکے دپءَ کُت.
”اَمّا، ورگاں کَشّگا اُں،“ منی گُهار زَرینءِ تَوارءَ بلّوءِ زهیروک سِست.
منی ماتءَ گوں گُشانءَ وتی تَرّیں چَمّ پَهک کُتنت ءُ پاد اَتک.
پلیٹ ءُ پلاسٹک بوت. ورگ ءُ وردن بوت. شامءَ رند ما کستریں درُست په وت بوتیں. وتی کوٹیاں شُتیں. سَهتےءَ رند که من اے کوٹیءَ اَتکاں، گنداں، دیوان بَز اِنت؛ منی مات اِنت. گُهار اَنت. ءُ بلّو تچک اِنت، وتی چار سالی کُڑاسَگئےِ بَگلءَ اِنت. یَک دستےءَ کُڑاسگءَ ٹپّگا اِنت، دومی دستئےِ جُلّءَ اِنت. جُلّءَ چاران اِنت ءُ سَماران اِنت. ءُ کسّه جنَگا اِنت. منی رسگا کِسّه هلاسیءَ اَت: ”منا داتِش زَرّے. زَرّ من کُت هِرّے. هِرّ کَرودءَ کپت ءُ مُرت.“
”هئو، کِسّه،“ منی دپءَ دَر اَتک.
بلّوءِ دستءَ جُلّءِ سَمارَگ بَسّ کُت. چمّئےِ چست بوت ءُ منا سَکّ بوتنت.
