من که اَتکاں، تا لۆگءِ پێژگاهءَ دیوان ءُ مجلس اِنت. مات نِشتگ ءُ گُدءِ دۆچَگا اِنت. من ھال دات که کێچءَ وَتکُش هملهے بوته. ءُ اے هم، که همله جنکّےءَ کته. دُرس هئیران بوتنت. هامۆش. تُکّ ءُ نُکّ. منی چَمّ ماتءَ سَکّ اَتنت.
منی مات مێتگےءَ پێدا بوتگ ءُ مێتگءَ رُسته. مردێنءِ بالادستیءِ هر شکلے که چاگردءَ هست، جنێنءِ مجبور ءُ لاچار کنگا بگر تاں جنێنءِ فکری وجودءِ ھلاس کنگا، منی ماتءَ هم اے سجّهێن دیستگ‌اَنت، سَگّتگ‌اَنت.
بلۆچ وتی چُکّانی کار بندَگءَ مَجبور اِنت. بچکّێں چُکّ ڈَگاران سمبالیت ءُ رمَگءِ شپانکیءَ کنت، جنکّ لۆگءِ کاراں. اے گۆں یک جِنسےءَ انساپ ءُ یکّےءَ زیادتیءِ ھبر نه‌اِنت، زندگ بوّگءِ گپّ اِنت. زندگیءَرا تێلێنگءِ ھبر اِنت. دپارے نانءِ ھبر اِنت. بے اے سُر ءُ پُراں زندگی دێما نکِنزیت.
منی ماتءَ وتی کَسانی دارءِ چِنَگ، لۆگی دپی کار ءُ کنوَرءَ گْوازێنته. زندگی‌ئےِ مێتگءَ گْوَسته. آئیءِ کُلّ دُنیا ھمے کۆه، همے ڈَگار ءُ همے لۆگ بوتگ‌اَنت. رندا که ماتءِ سور بوته ءُ ما پێدا بوتگێں، تؤامێں زندگی‌ئےِ همے لۆگی کار ءُ چُکّ بوتگ‌اَنت.
ماتءَ شھر په مجبوری دیسته، ھما وھدا که وت نادْراه بوته یا چُکّے. ماتءِ دلءَ شهر همے هسپتال اَنت ءُ ماهۆل همے که هسپتالان اِنت. نه سیاست زانت. نه ریاست ءُ مُزاهمت زانت. نه راجی جُنزےءَ سرپد اِنت. راجدۆستی ءُ زمین‌دۆستی‌ئےِ همێش اَنت که چه کَسانیءَ گۆن اَنت‌ئےِ: ”تؤ بلۆچے ئے… ءُ اے تئی مُلک اِنت“.
ماتءَ وتی مێتگ ءُ وتی لۆگ ءُ وتی مردم دۆست اَنت. دَرامَدێں چیزّ ءُ کارئےِ دۆست نبنت. دری لَبز ءُ کلچرئےِ دۆست نبنت. بگِندیت که بلۆچے دری زُبانےءَ گپّءَ اِنت یا دری پۆشاک‌ئےِ گوَرا، وتی ری‌اِکشنءَ دنت، که: ”اے بلۆچی کارے نه‌اِنت… اے بلۆچی دۆد نه‌اَنت… بلۆچ باید اِنت چۆ مکنت.“
مات نماز هم وانیت، بله هچبر نگُشیت ”اے مُسلمانی کارے نه‌اِنت“.
کێچءَ بوتگێں اے وتکُش هملهءِ سرا مات تاں پُرّێں دمانےءَ هامۆش اَت. گُڈّیءَ سرئےِ چست کت ءُ گُشت‌ئےِ: ”اے کارءِ کنگءِ پائده چے اِنت؟ اے چێا چۆ کننت؟“ ءُ پدا هامۆش بوت. بلے ماتءَ نَگُشت که: ”اے بلۆچی کارے نه‌اِنت… یا اے ھرابێں کارے… یا جنێن چێا چۆ کننت؟“
ماتی دلے اَت‌ئےِ. آئیءَ تؤرِت. اے هالتاں دیست کنگا نه‌اَت. ماتءَ اے کارءِ مکسد نزانت. تھنا ماتی دردے درشان‌ئےِ کت ءُ پدا ھامۆش بوت.
