منیر مومن ءِ آزمانکانی کتاب لیلان کہ منا اتک ءُ سر بوت من ہمے جیڑاِت کہ منیر ءِ شعرانی تہا ہما زیبائی کہ من دیستہ ہمائی ءَ منیر ءِ آزمانکانی تہا ھم گنداں ءُ ہمے وڈ بوت۔
انچو کہ تاکدم 58 ءِ آزمانک ”نہ رنگے نہ ارسے“ انت۔
نہ زاناں کجا چہ بندات بکناں ءُ چے بُگشاں۔ جیڑگانی رمے شنگ اِنت۔ سر داں پاداں یک ابیتکی ے، ہما ابیتکی کہ” نہ رنگے نہ ارسے” ءِ تہا گندگ بیت۔
اے آزمانک ہما کسہ اِنت، ہما جیڑہ اِنت کہ مئے چپ ءُ چاگرد ءَ مدامی ہست انت یک نہ یک رنگے ءَ۔ اے کسہ ءَ داں بندات ءَ بگر داں ہلاسی ءَ بلوچ ءِ جاور، بلوچ ءِ زندگی ءِ دراہیں رنگ گندگ بنت کہ بلوچ زند ءُ مرگ ءِ نیام ءَ کجام وڈا زندگ انت ءُ کجام ہال ءَ اِنت۔ ہر کس نگیگ اِنت، شہر ءُ بازاراں بے تاہیری اِنت، گار ءُ بیگواہیں مردمانی لڑ روچ پہ روچ گیش بوہان اِنت، مردماں پہ زندگی چینچو تنگ اِنت۔
اے کسہ ءِ وانگ ءَ بے سماہی یے چاگرد کنت، وانوک چیزے ءِ شوھاز ءَ سر سر جنت بلے وتی تہہ ءِ ہورکی ءِ پُر کنگ ءَ ھچ نہ گند یت۔
ھر کس ءَ گون جنئے ہمے جیڑہاں تلاوت کنت، ھرکس گمے ءَ پتاتہ، وتی گمانی زر ءَ اوژناگ اِنت، ھرکس چہ وتی جند ءَ تچگ لوٹیت، درد ءُ بزّگی ءِ شُبین ءَ دنت۔
کس سیل ءُ سوادی نہ اِنت وتی چاگرد، وتی ہلک ءُ دیارانی روکیں آساں زدگ کتگ۔ آس ءَ توسگ لوٹنت۔ چُشیں روچے نیست زامبیلیں لاشے بے دست ءُ پادیں جونے دست نہ کپیت۔
بنی آدم ءَ زندگی ءِ جیڑہ چینچو دمتسوس کننت۔ چہ وتی گم ءُ رنجاں وتا چون آجو کنگ لوٹیت۔
اے درست یکّیں کسہ ءِ پیژگاہ ءَ منیر ءَ جاگہ داتگ انت۔
