بیل ءُ ھمبلانی سِدَگ گْران اِنت۔ ءُ پہ کھولےءَ چہ آئیءِ بودیگیں بچےءِ گار بوگا مستریں کُھت نیست۔ مات ءُ پِت بچّانی آسودگیں بانداتءِ ھاتِرا وتی روچاں ھزار جنجال ءُ نسکّی ءُ پہ بےوردنی گْوازینَنت ، پہ وتی دیدگیں بچانی پھریزگءَ چو کوھےءَ دیمپان بنت۔ بلوچءَ گوشتگ کہ

آستیگ سھیل دیمپان کتگ

بچیگ سھیلیگی مہ بیت

پہ بچانی وانینگ ءُ لاھک کنگا مات ءُ پت وتی روچاں پہ واری گوازینَنت، وام ءُ شام کننت بلے چکءِ وانینگءِ ھرچاں در گیجنت۔

ما انچیں پرُشت ءُ پروشیں چاگِردےءَ سیالی داریں کہ مئے دیما آھگ، شهدربرجاھاں سر بوگ بلاهیں پندےءِ جَنگءَ پَد مارا رسیت۔ ءُ ما کہ کائِیں، اِدا مارا آوار جنگ بیت ءُ پدا مئے سرا دروگیں بھتام سازی کنگ بیت۔

بیگواهیں ورنایانی تها بازینے وتی مات ءُ پِتانی یَکیں زھگ اِنت۔ آئیءِ مات ءُ پِتاں پہ آئیءَ بازیں واھگ ءُ ارمانے داشتگ۔ بلے بلوچءَرا واھگ نام نہ بوتگ، چہ اَزلءَ۔ ءُ آ ورنا کہ گوں کتابءَ نزّیک اِنت آئیءِ دُژمن مُلگِر اِنت۔ من اَگاں بگْوشاں کہ کتابءِ مھر مُدامی مئے دپاں جور کنگ بوتگ، گڑا من رد نہ باں۔

اِدا ھمُک مردُمءَ کہ کتابءِ نیمگا روَگ لوٹ اِتگ گڑا آ ھمے دابءَ شپانی پاسءَ ماں لوگءَ لٹ ءُ کُٹ کنگ بوتگ ءُ پدا ما زِنداناں بندیگ کنگ بوتگ۔ اے تھنا مروچی یَکّ و دو اسٹوڈنٹءِ کِسّہ نہ اِنت، اِدا ھزاراں ماتانی تاسُپیں بَچ ھمے دابءَ آوار جنگ بوتگ اَنت ءُ کرنےءِ ودارءَ پد ھم آ وداریگ اَنت پہ وتی بچ ءُ جودانی آجوئیءِ ھاتِرا۔

همُک اسٹوڈنٹءَ بلاهیں پندے جَتگ ءُ اَتکگ ماں اے جاہءَ سر بوتگ۔ گیشتر بودناکیں نودربر اَنت ءُ نودربرءِ گاری تئی آؤکیں پدریچءِ گاری اِنت۔ نودربر تئی پدریچءِ راہءَ گیشینان ءُ پلگار کنان اِنت. اگاں مروچی تئی ھمے نودربر شهدربرجاہءِ بدلءَ آزارجاھاں بند اِنت، گڑا بزان پر تو ھِچّی سَر نیتکگ۔ وتی گُلامیءِ مارگءَ یَل مکن۔ مروچی ھمے جاہءَ کہ مُلگِر ترا وتی مُلگِریءَ پیش داریت ءُ ترا روچءِ نیمروچءَ کیت ءُ چِست کنت ءُ بارت، اے تئی وتی زمین اِنت۔ وتی زمینءِ بستارءَ بزان ءُ پہ وتی ھستمانءَ نوکیں جنگے بِنا بکن ءُ زوراکءَرا اِے شےءَ پدّر کن کہ آ ترا پہ گار کنگا، پہ کشگا ھِچبر گُمسار کُت نکنت۔ وتی زمین زادگیءِ منّانکءَ بِدئے۔ بِمنّین زوراکءَرا کہ تو پہ گار بوگا گیشتِر توانگر بئے۔ تئی گاری بلکیں مُلگِرءِ ھاتِرا وبالے۔ تو پہ گار بوگا ھِچبر نہ ھّلئے۔

من ءُ تو وتی باریگءِ ودارءَ نندگا ساری پہ وتی گاریں سنگتاں توار چِست بِکنیں۔ چوش مہ بیت کہ باندا پہ مئے گاریءَ توار چِست کنوکے مبیت۔

تو کدی جیڑِتگ اے ورنا کہ وانگجاھاں روَنت، پرچا اِشانی کلاس روم ماں آزارجاھاں بَدل بنت؟ اَگاں نہ جیڑتگ، گڑا نوں الّم بِجیڑ…

درُستیں نودربر میاریگ اَنت. درستاں الّم چیزے کُتگ. وسّرا چون کیت ترا چست کنت ءُ بارت؟

اِے مئے مُدامی ئیں ھبر اَنت کہ ما کنین اِش. مئے دِلءَ زوراک وتسّرا زوراکی نہ کنت. الّم ما آئیءَرا لاچار کنیں۔۔۔ بلے وھدے مئے وتی گِسءِ مردِمے آوار جنگ بیت، نوں ما گْوشیں مئے مردُم بےمیار اَنت۔ اِشاں ھِچّ نہ کُتگ۔ آس کہ کپیت ترّ ءُ ھُشک نزانت۔

مروچی کہ مئے مات ءُ گُھار دَگّانی سرا کایَنت، پہ وتی چکانی آجوئیءِ ھاتِرا ھمے درد ءُ ارمان چندے وھد پیسر دِگہ ماتےءِ چمّانی توکءَ گِندگ بوتگ اَنت۔ ما میاریگ نئیں۔ ما کَسی لوگءَ دور نہ کُتگ۔ ما کَسی پِت نہ کُشتگ۔ مئے میار ءُ گُناھ کئولِ بیگواه کرگیں اسٹوڈنٹے ئیگءَ قلم وارثی ءُ زمین زادگی اِنت بَس۔ مارا گوں وتی زَمینءَ مھر اِنت۔ ھما زمین کہ سانکلاں بندیگ اِنت۔ ءُ ما گوں ھمے سانکلاں بستگیں زمینءِ وارسیں۔ داں بلوچے مانیت، اے جَنَگ، گار کنگ، لٹ ءُ کُٹ کنگ ابدمان اَنت۔ نوں مارا دلجم بوگی اِنت. روچے نه روچے الّم اے بیگواھیں مردمانی لَڑءَ مئے نام ھم ھوار بیت. ادا کس پشت نہ کپیت. تو نودربرے ئے، یا کہ استادے یا کماش ءُ زھگے، یا کہ زالبولے ئے، ما درُست آئیءِ نشانگءِ تہا ایں. ھر روچ یکے شکار کنت ءُ بارت. دومی روچءَ دگہ شکارےءِ شوھازءَ کنت. ما بلوچ اے رستریں ریاستءِ شکاریں.

داں تو توارے جوڑ نہ بئے، ھاموش بئے، اے جاورانی توکا گنتری کیت، بلے شرتِری اِنّا۔ تو وتی باریگءِ ودارءَ مہ نند. تو انونیں گار بوتگیں پُسّگاں وتی لوگءِ وتی کھولءِ باسک بِلیک ءُ بچار چینچو گْرانیں ساھت اَنت۔ ماتانی بےبودی ماں چارراھانی سرا. گُھارانی لرزِتگیں دست ءُ ارسیگیں چمّ۔ جنینانی تلکاریں لُنٹ ءُ وداریگیں چمّ کہ وتی جودانی راھچار اَنت۔ اَگاں تو اے کُلّانی دردءِ مارگءَ سوبین بوتئے، گڑا بزان کہ تئی مُلگِرءَ پروش وارتگ۔ سوب تئیگ اِنت۔ ءُ تئی آجوئی دور نہ اِنت.

اے چونیں بناهے بےمھراں بندات کُتگ
نازاکیں منی ھمراھاں بران اَنت یَک یَکءَ