دُکّانءَ بۆجگا اَتاں که بُرزێں تئوارے منی گۆشاں کپت. شپءِ نێما اے کئے اِنت؟ من گُڑِتاں. پدا دل جَم بوت که ناکۆ جامی اِنت. یک دمانے منی دست لرزگا لگّتنت، بلے پدا من کُبل پچ کت ءُ شٹَر بُرز کت. شٹرءِ گْرانێں تئوارءَ آ پدا کوکّارءَ لگِّت. اَڑے کئے اِنت؟ اَبدُل، تئو ئے؟ من که نام اِشکت، ھما اِرداه که من کتگ‌اَت، کمّے وتی دست داشتنت ءُ تھاریءِ تھا ناکۆ جامیءِ وجودءِ مارگءِ جُهدءَ ھما نێمگا چارگا لگِّتاں که ناکۆءِ تئوار پێداک اَت.
ناکۆ جامی چۆناھا اێرانءِ مردمے. وتی ورنائیءِ رۆچاں آتکگ ءُ ھمدا، تیابءِ دپءَ، اُستاگری‌ئےِ کتگ. کارئےِ که شَر بوتگ، گڑا وتی چُکّ‌ئےِ ھم لوٹائێنتگ‌اَنت ءُ ھمدا نِشتگ. کُبل گۆں چابیاں منی دستءِ مُچّءَ اَت. دُکّانءِ تۆک سَکّ تھار اَت، بلے من زانت وتی پاداں کجا اێر بکناں ءُ دێما برئواں. پِٹرۆلءِ تُرندێں بۆ منی پۆنزءَ پێداک اَت. منا سَما بوت بێگاهءَ من ڈْرمبےءِ دپیگ بند نکتگ. لھتێں اَنچێں گپّ بیت که مردم وتی بازێں کارءَ نێم‌بُندئو کنت ءُ یله دنت…
”بلے منی گُناه چے اَت؟“ منی گُناه همێش اَت که من آئیءَرا وتی زندءِ مستریں واھگ لێکِتگ، وتی جندءِ بَھرے لێکِتگ، مُدام ھمائیءِ هئیالاں بیتگاں، نه دُنیائی تْرانگےءَ کپتگاں، نه ھُدا وتی ھئیالءِ ھاکمیءَ اِشتگ. منی دین، منی نُماز، منی واب، منی منزل، دْرها ھما اَت… ءُ مرچی منا سَما بئیگا اِنت ھما کرد که منا پێش دارگی اَت، آ من پێش داشت، ءُ نی من… نی اے دُنیا منی دردءَ نئوارت…
په سُھبءَ ھمے ھئیال تَرّ ءُ مانتَر کنت کئیت، ھمے ھئیالءِ بروَرد اَت که نی منا لۆگ یات اَتک که پاری من چه فشریزءِ لیبارٹریءَ شیشگے زھر په کُچکّانی کُشگا پَچ گپتگ‌اَت، شیشگ ڈْرمبانی پُشتءَ، دیوالءِ دێما اێر اِنت. من دێمترا کِنزِتاں، ڈْرمبے کمّے لێٹ دات ءُ راھے پچ کت. گۆں لێٹ دئیگا ڈرمبءِ دپیگ زمینءَ کپت، ءُ من زانت اے ھما ڈْرمب اِنت که پَچ اِنت. من وتی سر، په دپیگءِ چنَگا جھل کت، بلے ڈْرمبءِ کانٹ منی پێشانیگءَ لَگِّت. من بے وار بیتاں. منی چمکَلۆنٹ دمانءَ گْوات گپت. من دست جت، چارت، کمّے سُچگا لگّت ءُ پدا سَما بیت ڈْرمبءِ کانٹءَ ھمے جاگه دِرتگ ءُ ھۆن تاں منی چمّءَ پێداک اَنت. من یک دستے ٹپّءِ سرا اێر کت، داشت، ءُ زھرءِ شیشگ زُرت ءُ ڈَنّءَ دَر اَتکاں. انچۆ که ڈَنّءَ دَر اَتکاں، نی منی ساه پُرّ بئیَگا لگّت.
من که شٹَر جَھل کت، ناکۆ جامی پدا کوکّارءَ لگّت: ”اَڑے اَبدُل؟… تئو کئے ئے؟“
من اے گپّءَ ھم زاناں که ناکۆ جامی شپءَ مئیم نکنت ءُ بێچارگ پاد اَتک ھم نکنت. پرچا که آئیءِ دست ءُ پاد سُھربادءَ وارتگ‌اَنت. نادراهیءَ که گِپت، لۆگیءَ یله دات ءُ اێرانءَ، وتی مات ءُ پتانیءَ شُت. اے بێچارگ ھما اِنت ھمدا اِنت. پدا لیپروسی سینٹرءَ وام دات ءُ آئیءِ کاپرءِ کَشءَ دو دُکّان بست ءُ دات. یکّے همێش اِنت مارا گۆن اِنت ءُ دومی بنگالی‌یےءَ گۆن اِنت ءُ پان بَھا کنت. چه ما ماھے دو ھزار کلدار گیپت ءُ په وتی چُکّاں دێم دنت. ھما اِنت منی پتءَ اے دُکّان زُرتگ، ناکۆءِ دُکّانانی ھساب ءُ کتاب منا گۆن اِنت ءُ آئیءِ چُکّانی زَرّاں ھم من دێم دئیاں. ناکۆءِ مسترێں جنکّءَ دو ماه اِنت سیر کتگ ءُ بچکّ‌ئےِ دَھمی جمائتءَ وانَگا اِنت. بچکّءِ کاگد مُدام کاینت، بلے جندئےِ دنیگه نئیاتکگ.
تھاری، ھامۆشیءِ گۆشءَ گپّا اَت ءُ منی بربادیءِ ھئیالءَ چۆ سْیه‌مارءَ وتی سر چست کت. من شیشگ دپءِ نێمگا برت، مُلورێں گالوارےءِ تئوار بیت: ”اَڑے اَبدُل! گلاسے آپ بدئے، من تُنّیگاں.“
من ھئیران بیتاں که اِشیءَ چۆں زانت من چیزّے وَرگا آں. من نلۆٹِت گپّ بجناں، بلے چه منی دپءَ در اَتک: ”ھئو، پێداکاں.“
”اَڑے ابدُل! من کدیگێناں، ترا تئوار جناں، تئو ھِچ ھم نگُشئے، ھئیر اِنت؟ تئو شپءِ نێمءَ؟“
”ناکۆ! من ٹێل زیرگا اَتکگاں.“
”تئو بیا، منی کرّا بنند، ترا جُستے کناں.“ من زھرءِ شیشگ یک کرّا اێر کت ءُ آئیءِ کَشءَ نِشتاں ءُ آئیءِ مُنڈێں دستءِ پْرنچگا لگّتاں.
”اَڑے، من اِشکتگ ناھُدا کادوءِ جنکّے گۆں بچکّےءَ تَتکگ ءُ شُتگ، راستے؟“
”ھئو، ناکو! تئو شَرّ اِشکتگ.“
”بلے، بلے… اے ھمے جنکّ نه‌اِنت که تئو مُدام نام گپتگ؟“ منا سَما بیت آئیءَ منا سجّهێں شھرءَ نام دپ کتگ. من پدا شیشگءِ ھئیالءَ کپتاں ءُ وتی دست کَشّتنت ءُ پاد آهگءِ جُھد کت. بلے آئیءَ وتی مُنڈێں دست منی دستءِ سرا اێر کت ءُ گُشت‌ئےِ: ”جنێن‌آدمءِ پُشتءَ هچبر متَچ. بلۆچاں گُشتگ جنێن‌آدم ءُ دُزّءِ سرا هچبر باوَر مکن. اے هر دو یک نه یک رۆچے وتی راستێں زاھریءَ دئینت. منا بچار، چۆں بزّگاں؟ پِٹّے آپءِ ورگا مُھتاجاں. بلے من وتی دل کَسان نکتگ. مُدام آھانی وَشّی لۆٹتگ. من گُشاں ھُدا آیانی سرا سلامت بکنت، بَس. ءُ تئو منی چُکّئے، ترا من گُشاں، اگں من مُرتاں، منی چُکّانی ھرچ بند مبیت. ھمے زَرّاں مُدام دێم دئے. آ وَه پَھک بێھال اَنت که مارا پِتے ھم هست“ پدا گرێوگا لگّت. من تسلّا دات. پدا ھامۆش بیت.
تسلّا دئیَگا پد منا دگه وڑێں ھئیالےءَ گْور جت. ھما دمانءَ بدل بیتاں. نزاناں من گُناھے کنگا آں یا سئوابے. پاد اَتکاں، گلاس زُرت ءُ آپ مان کت، ءُ پدا زھرءِ شیشگ زُرت آپانی تھا ٹَلّات ءُ ناکۆ جامیءَرا دات. ناکۆءَ زھر وارتنت ءُ وپت. من دُکّان بند کت ءُ لۆگءِ نێمگا رھادگ بیتاں. راهءَ من ھئیال کت که من ڈْرمبءِ دپ پدا بند نکُتگ. سُھبءَ پت دُکّانءَ پچ کنت، گڑا؟ باندا دراھێں رۆچءَ پتءِ هبر ءُ نُرنڈگ گۆش دارگی اَنت. پدا یاد اَتک که اِنّه، باندا پت کبرِستان ءَ رئوت، ناکۆ جامیءِ کَلّ کنگا!
نۆٹ: اے آزمانک گۆلیمار ادبی مجلس کراچیءِ تاک ”گام“ءَ 2000ءَ شِنگ بوتگ.
Younus Hussain lives in Gwadar, Balochistan, and has been writing fiction in Balochi since 1996. He also writes play and film scripts and is the Secretary General of Khairjan Art Academy Gwadar.
