”تئی ہمے کتاب کہ تو لوٹتگاں من گیشینتگاں“
”شَرّیں اماں۔ یکّے کئیت دیم اش دئے گوں.“
”چو وَ مادرو، کَس کسءَ ہالُ ندَں، بلے تئی پتءَ گُشیں، ایئرپوٹا بارت ئِے، اگاں یکےءَ ہُداءَ پرمات وَ تئی پت ئِے دیم دَں، بلے اے دوشمبےءَ نبی، پشمبےءَ باریں تئی پت ئِے بارت“۔
”شَرّیں اماں“۔
اَمّاں نوں منا دنیاءِ بدل بُوگءِ ہالاں دئیگا ات کہ کَس، کَسّیگی نہ اِنت، کَس، کَسّی لوگءِ دپءَ نئیت، کَس، کَسّی ہالءَ نہ گیپت۔ وہداں موبائلءُ بِنڈاسک نہ بوتہ بلے مردم گری بوتہ۔ نوں موبائل، نِٹءُ وسّپے چِہ بَلاہے، ہست، بلے دل دور اَنت. من ظاہرءَ ”جی ہئو.. ہئو“ کنگا اتاں بلے دلءَ۔۔۔ دلءَ گشگا اتاں کہ ”اَماں پورا دیم پہ دیمءَ مجلس کنگا اِنت، درملکی ٹیلیفون چوں گران اِنت“، بلے تاں منی کارڈ ہلاس بوت، اَمّاںءَ ہمینچو ہال منا دات کُت، دات ئِے…
منی ارس رتک اَنت…
چینچو چینچو وہدا پد من فون کناں، اماں چوں تہنا بوت من در آتکاں۔ دلءَ گشت پریات کن بِگرے، بلے من ارس پہک کت اَنت، سوچ کت کہ سوچ نہ کناں اے گپءَ، ہیال اندگہ چیزانی نیمگا ترینگءِ جہد کت…
”باریں چیزئِے رسینتاں؟“
”کُجاں نَسکّی تئی پتءَ دیم داتگاں۔ ہر کسءَرا کہ گشتہ، گشی مئے وتی سامان بازاں۔ پدا مرچاں وَ اِشاں ہڈکّہ کتہ۔ چیز بزاں دیم دئیگ نبی، نِبہ بکنت مردم…
”تُشے تباہگءُ یک کپّویے من چیرُکائی مان کتہ۔ تئی پت نگبہ منی سرءِ تہا اوشتاتہ۔ منی ہوش ئِے کَشّتہ کہ وزن بازیں، نہ برَں گوں۔ چو وَ راستُ گُشی بلے منی دلءَ چو ایر نہ کنزِت… ہما ائیدءِ تباہگیں من تُشے گُٹءَ بستہ…“
اَمّاںءَ جمعہءَ بگر تاں پَنچشمبےءَ ہمے گپ کہ گوں وتی ایوکیءَ، گوں اَدّاءَ، گوں تروءَ، ءُ ہر کسءَ کہ گوش داشتگ اتنت، جتگ اتنت، گوں من جت انتءُ من پدا ”جی ہئو“ ءُ ”راستے“ کنان جیڑان اتوں کہ اے گرمءَ منی پت چوں جنجال بوتہ، چینچو مردمءِ منت ئِے گپتگءُ اے چیزئِے دیم داتگ اَنت۔
”نوں من وتی کتاباں نہ لوٹیں“۔
دلءَ ترِکّگے جت۔
درد گُشئے ہونءَ ہوار بوتءُ سرجمیں جسمءَ سپر ئِے کُت، چم ارسیگ بوت انت۔
کتاب چو پرُشتگیں پادءِ وڑا پلستران اتنت۔ کمّو تباہگءُ کپوئیں نایے منا سر بوت۔ تباہگ کَشّ اِت کہ گرادان ئِے بلے ملکءِ ائیدءُ دیم پہ دیمیءِ ترانگاں منا اَنچو بیوارءُ بے چاڑ کت کہ من پدا ہما گُدی ٹکرءَ کہ ماتءَ پتاتگ ات، پتاتءُ ایر کت۔ دل ایر رِتکءُ ایر رِتک۔
من کندِت۔ ”اَمّاںءَ گندئے ! چُشیں پکّا کاری؟“۔ کَپّو، من پچ کُتءُ زمانگی شُدیکانی پیما تاں نیمءَ ہلاس کت۔
گوڑیءَ کپاتءِ آہگءِ وہد، پوگسءُ گِترانگانی ترانگاں منا پرِتک۔ دلءَ گشت بِہ مِر…بلے چو چوں مردم مریت۔ کوٹیءَ شُتاں، تہتءِ سرا تچک بوتاںءُ چم نزّ کُت اَنت۔
دلءَ گشت کتاباں پچ کن بلے بیواکیءُ ابیتکیءَ پاد آہگ نئیشت۔
”من گو تئی نوکیں چادراں۔۔۔ بلے شُما وَ اودا چادر سرا نہ کنئے۔ ماسیءِ چُک اتکگہ، چادرئِے دِرتگہ، مناں بزّگ بُو، من داتاں نامء ہُدا. ہشکءَ کپتگاں، جوڑہے سینڈل اتاں بلے ترا ہُدا دگہ داں، من پی سبیللہ داتاں گوں۔“
”شَرّ کُتہ اَمّاں۔ منی ڈائری دیم دات گوں؟“
”نزانیں، یکّے چو کاپیءِ ڈولا ات، پوش کتگہ، من مان کو۔ من وَ پجّہ اِش نیاریں بلے یکّے ہستہ، مان کت گوں۔“
من زانت کہ منی ڈائری پوش نہ کُتہ۔ اماںءَ الّم دگہ چیزے منی ڈائری کُتگءُ دیم داتہ۔
کتاباں ہپتگے گوستگ ات کہ آتکگ اتنت بلے من انگتہ پچ نہ کُتگ اتنت۔
دلءَ گشت پچ اش کناں۔
پلستر لُڑینت، من پریشت کُت کندِت۔
”اَماںءَ گِندئے! مانوءِ کاپی ئِے دیم داتہ. اے بزّگ بہ تَرّی بہ تَرّی کاپیءَ نہ گندیءُ کاپی مشکتءَ سریں“۔
کاپی منی دستءَ اتءُ من نزانت کہ دردے ات اگاں وشی یے، بلے منی ہون ماں منی رگاں چول ورگا ات۔
من لہم لہمءَ کاپی سمارت، پورا مانوءِ نازُرکُکیں دیم ات۔ تاک لیٹینان کت انت۔
بچکندگے منی لُنٹاں پراہ روان ات۔
یونٹ وَن: مائی فیملی
اَبّاءِ ڈرائنگ، پیریں مردے ات۔
چیرا گرینڈ ڈیڈ نبشتگ ات۔
من کندِت۔
اَماںءِ ڈرائنگ پیریں کونپیں جنینے گوں چشمکءَ
چیرا گرینڈ مادر نبشتگ ات
من گیشتر کندِت۔
فادرءِ ڈرائنگءَ مانوءِ ڈرائنگءِ دست گپتگ اَت
مدرءِ ڈرائنگءَ نُنّکءِ وڑیں ڈرائنگے بڈّءَ اَت
سسٹرز آنی ڈرائنگ، کَش ماں کَش اوشتاتگ اتنت۔
اَنکلءِ ڈرائنگءِ کشءَ…
یک بُتکّےءِ کاٹ کُتکیں ڈرائنگءِ جہلءَ
کاٹ کُتگیں ”اَدّی“ یے من دیست۔
Mehlab Naseer has done her Masters in English Literature from the University of Balochistan and has been teaching English Literature and Functional English at the Government Girls' Degree College Turbat and the University of Turbat since 2010.
Mehlab composes Balochi poems, writes short stories and is also a regular translator.
