دلگوش: ما بلوچ نبشتہ کارانی گچینے کَم کَمّا شنگ کنگا ایں۔ سئیدئے اے شئیر ہمے گچینئے بہرے۔
یک برے بِلّ
یک برے بِلّ که پدا من تئیی کُلّا کایاں
بلکیں تُرسئے، نشَلیناں وتی هونیں ارساں
نئے که گوں تئو وتی شومّیں دلئے زنگاں ریچاں
په تئیی دوستی و مهرا من نبنداں دستاں
هانی و ماهوئے، باور بکن، سئوگند انت منا
یک برے بِلّ که پدا من تئیی کُلّا کایاں
نه په وش زیملیں گپتار من ریپیناں ترا
نئے که من گوَستگیں آ تْرانگاں پرّیناں ترا
نه چو نگبهتیں شپاں سُهبیگا نندیناں ترا
بس چه تئو گُڈسری نیادانی مراداں لوٹاں
یک برے بِلّ که پدا من تئیی کُلّا کایاں
تئیی ملگوراں نچُکّاں، تئو اگن وش نبئے
نه تئیی آبریشمیں دستاں، تئو اگن وش نبئے
ماهیں دیما تئیی نچاراں، تئو اگن وش نبئے
بله یک سَهتُکے بِلّ اے شومّیں دلا سهڑیناں
یک برے بِلّ که پدا من تئیی کُلّا کایاں
وهدے اے بیوسیں اُپّار په تئو کئیت و رسیت
من نزاناں چتئور پمّن تئیی دل دورَ نبیت
منی نالگ دلان بیسار چه بنداں سندیت
رُکستُن دئے که تئیی سنگیں دلا هم چاراں
یک برے بِلّ که پدا من تئیی کُلّا کایاں
زاناں زهرئے بله اَهوالاں منی گوش بدار
منّتوار آں تئیی اے گالاں منی گوش بدار
بْرتکگ سجّیگیں دلئے هالاں منی گوش بدار
چتئور دل دور نبیت انت که انگت ورنا آں
یک برے بِلّ که پدا من تئیی کُلّا کایاں
تْرکّتگ دل من هالانی په کئے سر بکناں
سوج دئے گوں کئیا هانل تئیی زنگا بجناں
ارس و هیکّار مدارنت اگاں چے بگوَشاں
دژمناں گوں، من چتئور په تئو هبر شات کناں
یک برے بِلّ که پدا من تئیی کُلّا کایاں
زهیراں واد آزگیں ٹپّانی سرا پِر شانتگ
په دلا وژدلیں دئورانی گماں ماں شانتگ
چنکے آپ لهڑجنیں دریایا چه، من در شانتگ
پیلّی جوش گپتگیں هاران تاں کد داشت کناں
یک برے بِلّ که پدا من تئیی کُلّا کایاں
گُڈسری نیادا تئیی شومّیں دلُن سک بند انت
اے مرادا تاں نگنداں نمراں، سئوگند انت
که در آتک هم نکنت ارواه چه گماں بے زند انت
اگن تئو منّئے تئیی کُلّئے تها ساه دئیاں
یک برے بِلّ که پدا من تئیی کُلّا کایاں
