نۆٹ: گستاو فلوباٹ، فرانسئے نامدارێں کِسّه‌کارے بوته، فرانسئے نامیێں کسّه‌کار موپاسانٹئے اُستاد هم بوته. گوشنت که موپاسانٹا هر کِسّه که نبشته کرتگ، فلوبارٹا آسدانێا چگل داته. موپاسانٹا آ وهدا اے هبر نپهمِته، بله رندا زانتگی که مُدام په وتی اُستادا شَرتِرێں کسّه نبشته کنگئے جُهدا، موپاسانٹ جهانئے مسترێن کسّه‌کارانی سْرَپا سَر کته.
من اینچُک وھد اِنت پرچا په تئو نبشته نکتگ؟ نزاناں. په من اے انگت گوشئے یک وابے، درۆگے، کِسّهے. بله اینچک وھد گوسته نه تئیی تئوارے، نه نۆکێں نبشتانکے. بلۆچستان‌ٹایمز ھم بے تئو اَبێتک اِنت.
په من کسّهئے نبشته کنگ مُدام گْران بوته. اے واستا گْران بوته که تئو منی کسهانَ وانئے. و تئیی کسّهئے کَچّ و کِساس سَک گْران بوته. پمێشکا کسّهئے نبشته کنگا ساری ھمینچک دوارچاری کته که اے رَندی ترا منی کسه دۆست ببیت. بله… مُدامی وڑا اے کِسّه هم انگت تئیی تَبا نبوته.
«شهزاد! کسّه ساده ببیت وَشتِر اِنت. کسّها زۆر سِمبَل مان نکننت. کسّها وتسرێں فلسفهئے زرورت نه‌اِنت. کسه چه ترا ھمینچُک نزّیک‌تر ببیت، وَشتر اِنت. تئو چۆ کن ھروکی موراکمیا بوان، محمد حنیفئے اِکسپلوڈینگ مینگوزا بوان.» ھر رَندئے وڑا یک رندے پدا لهتێں نۆکێں سۆج و سر. منی فلوبارٹا یک رندے پدا منی کسّه ھما آسدانئے تها چگل داتگ‌اَت. و من پدا نۆکێں کسهئے شۆھازا دَر کپتاں. درۆگ مبنداں ته بگوشاں که منا برے برے سَک بد ھم آتک که من اینچک کسه نبشته کنگا آں، یک رۆچے هم تئو نگوشت که تئیی اے کسّه شئوک اِنت. یک وھدے وَه من کسّهئے نبشته کنگ یله دات. بله پدا منا سما بوت که اے نگد منی واستا اَلّمی اِنت. و من وهدئے همراهیا سرپد بئیان اتاں که واکی منی کسّهانی تها اے رَدی مان بوتگ‌اَنت.
ترا یات اِنت تئو قاسم فرازئے کتابئے پێشلبزا نبشته کتگ‌ات که «قاسم مان‌مئیاتکے»؟ بله چه قاسما مسترێں مان‌مئیاتک تئیی جند بوتگ. تئو وتی نبشتانکانی تها کَسی پرواه نکته. پمێشکا بازێں مردمے تئیی سرا زهر بوته. ترا بازێں بهتامے ھم لَگّته. اے تئیی شَرّی بوته که تئیی نبشتانک و گپ ھرکَسا دۆست نبوتگ‌اَنت. ڈَنّی مردم وَه تئیی سرا زهر بوتگ‌اَنت بله بازێں بلۆچے ھم. من تئیی کرّا ھمے دَر بُرتگ که الّم نه‌اِنت که درست ترا دۆست بدارنت. بس دِلئے تها… اے تُرسئے تها کُجا گَپ کنگ بیت. گپ وتی جاگها فئیسبُکئے پۆسٹے ھم شیئر کنگ بلاهێں جێڑهے.
تئیی دراهێں زند گۆں ھمے لبزانک، سیاست و جرنلزما گوست. بله تئو درُست هینار کتنت. من ھمے که سنگتێا دُچار کپتاں، تئیی جست بوت، گڑا دومی جُست ھَمش اَت: «ساجدئے ناول کدی پێداک اِنت؟ ساجدئے کتاب کدی پێداک اِنت؟» تئو وت هم همے لۆٹِته که مردم ترا چه جرنلسٹێا گێش یک کسّه‌کارێئے ناما یات بکننت.
من مدام جێڑته که تئو یک پَرفِکْشنَلِسٹے ائے. تئیی آزمانک ھم سَک کمّ اَنت. بله ھمینچک که تئو نبشته کته، تئیی وتی یک جتاێں رنگے، نۆکێں درشانے که بلۆچستانئے رَنگ اِنت. اگں یکے تئیی جندا چه نزیکا بِزانت، آ تئیی کسّهئے جاگه و کارستاں، درُستاں یَک یَکّا زانت، که: ملا فاطمهئے لۆگ کجا اِنت، سْیه‌گوات چه کۆها چۆن اتکگ، مستُکئے پَل چۆں تُرسناک اِنت. بله تئیی ناولا درست هینار کتنت. ترا کافکا سک دۆست بوتگ. کافکائے هم ناولے کَپّی بوت. بله تئیی کَپّیێں گِدارا ما درست کَپّی کتنت. درێگتێں تئو پرفکشنلسٹے مبوتێنئے.
دریگتێں بس تئیی ناول کَپّی بوتێن و ما ترا انگت جُست بکتێں که ساجد تئو وتی ناولا کدی سرجم کنئے. اے کسهئے جند کپی مبوتێں. نوں من که وھدے گۆں تئیی سنگتاں هبر کناں، کَس تئیی ناولئے جُستا نکنت.
تئو شال هم په نگێگی یله دات و شُتئے و مارا هم. تئیی چه مُلکا در آیگا بازێنے اَبێتک بوت. من پرێشان نه‌اتاں. من وَشّ اتاں که تئو چه اِدا در بیائے و دگه جاگهێا په وت نۆکێں زندے شۆھاز بکنئے. منی چَم بَس تئیی پَشت کپتگێں کتابانی ھپتێں ھشتێں کاٹونان سَکّ اتنت که چه کراچیا تربتا آورتنت. تئیی کتاباں منا ھئیران کتگ‌اَت که یک مردمے اینچُک کتاب چۆں وَنت کنت: لبزانک، سیاست، نێکراھی، فلسفه، ساییکالۆجی….؟ اے کتاب تئو کجا کجا شۆھاز کتگ‌اَنت؟ بله اے انچێن وھدے اَت که لۆگانی تها کتابئے اێر کنگ انچۆ تُرسناک اَت که تُپنگئے اێر کنگ. و تئیی کتاب بهر و بانگ بوتنت. لهتێں انگت منی اُرداں اێر اِنت که منا دل نبوتنت که اِشاں دگرێا بدئیاں. بله من ھئیران اتاں که اینچک کتاب وانگا رند ھم تئو کَسارا هجبر اے اهساس ھم ندات که تئو اینچک کتاب ونتگ. ما وَه دو تاک وانێں، همے یکێن کتابا پنجاه جاگها کۆٹ کنێں که پلاں نبشته‌کارا پلاں جاگها اے گپ جتگ. ھمے کتابا فئیسبُک، انسٹاگرام و وٹسپئے اسٹوریا اێر کنێں. بله تئو وتی زند دگه ھسابێا گوازێنتگ.
برے برے منا سَما بوت که تئو بُدِسٹے ائے . نه ترا لۆگے، نه جاگهے و نه جایدادے. تئو ھر جاگه ھما وھدئے تها زندگ اتئے. کراچی، شال، مسقط، دبئی، یوگینڈا و سویڈن… بس ترا لهتێں کتاب، سگرێٹ و اێوکی برستێں.
مارچا من تئو گپ کُت. تئو منا سر و سۆج کُت که ترا کجا و چۆن پی ایچ ڈی کنگی اِنت. بێگاها من تئیی سرا اے آر دادئے کسّهئے تاکئے اکس دێم داتنت. تئو نچارِتگ‌اَت. منی دلا اَت که تئو بچارئے که اشیئے تها منی آزمانک «برفباریئے گُڈّی شپا پد» ھئوار اَت. من ودارا اتان و تئو نچارِت. پنچ ماه که گوست، نوں منی وَدار ھلاس بوت.
اے پنچێں، ششێں ماھاں من په تئو ھچ نبشته نکت. مرچی ھم نبشته کت نکنگا آں. منی دلا اِنت که تئو بیائے و بگوشئے که «تئیی اے کسّه ھم وش نه‌انت.» و من په وتی فلوبارٹا یک نۆکێں کسّهے نبشته بکناں.
Shehzad Obaid teaches English literature at the University of Balochistan. He completed his masters research in "Dystopian Literature," focusing on the themes of 'Control' and 'Resistance' in contemporary literature. He writes dystopian short stories and creates educational videos in Balochi.
