ڈان کِهوٹئے که چه مُسافرخانها در آتک، سَک گَل اَت، تئو بگوش گَلا بال اَت که واهگ ای پورا بوتگ. نوں ڈان منّتگیں شهسوارے اَت. آییا مسافرخانهئے واجهئے هما پنتانی سرا پکر کت که آییا گوشتگ‌اَت، ڈان! لهتیں چیز الّمی اِنت که هر شهسئوارئے هُرداں ببیت. یکے وَه زَرّ، دومی لهتیں شُشتگیں پَشک، و یک نائبے بزان اسکوائرے الّمی اِنت.

 

پمیشکا ڈانا وتی دیم گوں وتی میتگا داتگ‌اَت که اے چیزانی بَند و بَستا بکنت. په وتی نائبیا ڈانا مردمے زِهنا هست اَت. اے مرد آییئے همساهگ اَت که زمینانی سرا پوریاگری ای کت. گریبیں مردمے اَت. ڈانئے هئیالا آییئے نائبیئے واستا اجب اَت.

 

ڈانئے اَسپ، روسینانتئے ماریت که دیم په وتی میتگئے بنجاها رئوگا اِنت، انچو گلا بال اِنت که نال ای زمینا نکپنت.

 

ڈان انگه دور نشُتگ‌اَت که مردمیئے گریوگئے تئوار ای گوشاں کپت. تئوار چه راستیں نیمگئے درچکانی تها پیداک اَت. ڈانا دست چست کتنت و هدائے شُگر گپت آییا که هدایا موکهے داتگ‌اَت که یک بزّگ و بیوسیں مردمیئے کمکّا بکنت. ڈانا وتی نریانئے دیم ترینت و دیم په جنگلئے همے تئوارئے نیمگا رئوگا لَگِّت. سک دیر نگوستگ‌اَت که ڈانئے چم په یک پانزده سالی بچکیا کپتنت که پشک ای گورا نیست ات و درچکیا بندوک اَت، پریاتا اَت پرچا که دِهکانکارے آییا لٹ دئیگا اَت و گوشگا اَت که آئندها وتی دپا بند کن و چمّاں پچ. گونڈو پریات کنگا اَت که واجه دگه رندے اے وڑ نبیت. من چه دیمئے رندا رمگئے هئیالا شرّیئے سرا داراں. اے آخری رندا منا ببکش، واجه.

 

ڈانا که دیست که چے بئیگا اِنت، دهکانکار ای تئوار جت زهرا زهر که “ائے بُزدلیں شهسئوار! تئو یک بزّگ و بیوسے لَٹّ دئیگا ائے که اے بیوسئے دست نرسیت که تئی لٹّا بداریت. بیا وتی نیزها چست کن. من ترا مئیدانا چئیلنج کناں. دهکانا وهدے دیست که فُل مئیٹل جئیکٹئے توکا سلاهبندیں مردے په جنگا چئیلنج کنگا اِنت، وتی دلا گوَشت ای تئو بچه شتئے. دهکانا دل پُر کت و بزّگ بزّگیا جئواب دات: واجه، اے بچک منی کِرّا کارا اِنت. منی رمگئے شوانگ اِنت. هر روچ پسے گار کنت. من ای که جست کناں، گوشیت تئو منی پوریات نداتگ، پمیشکا من چو کناں. هدا زانت اے دروگ بندیت”.

 

ڈان هژم گپت و لَگِّت گون دهکانئے مِڑَگا. گوشیت، “زلیل، دروگ بندئے منی دیما؟ اگاں منا شهسئواریئے اهد و کسماں مداشتین، ترا انوں کُشتگ‌اَت بله من ترا موکهے دئیاں. بچکا یله کن.” دهکانا وتی لنٹ لونجاں کتنت. پدا ڈان کهوٹئیا بچک جست کت که “تئی واجه چینچک زرّا وامدار اِنت تئی مزّوریانی دیما؟” بچکا گوشت که “نُه ماه اِنت منی مزّوریا دئیگا نه‌اِنت، واجه. ماهے هپت کلدار اَنت”. گڑا ڈانا هساب جت. ڈانئے هسابا 63 کلدار بوتنت.

 

ڈانا دیم گوں دهکانا کت، گوشت ای، بچکئے زرّاں بدئے، اگاں زندگ بئیگ لوٹئے. دهکانا لرزاں لرزانا درّاینت که منا هما شهسئواریئے اهد و کسم بگراتنت اگاں من دروگ بندگا آں. اشیئے زرّ اینچک نه‌اَنت.

 

ڈان یک پئیما دهکانکارا نایٹے سرپد بئیگا اَت. دهکانا هچ اَهد وگئیره نکتگ‌اَت و نه که نایٹے اَت. دهکانا گوشت من بچکارا سئے جوڑه کئوش داتگ و یک رندے زردوییگا گپتگ، من هجّامے لوٹاینتگ که گوشان ای بجن. من هجّام یک کلدارے داتگ په اے کارا.

 

ڈانا گوشت تئو بلکیں راست گوشگا ائے، وهدے بچک بیمار بوتگ تئو هجّامئے کِرّا گوش جناینتگ‌اَنت و کئوش گپتگ و داتگ بله تئو اے گونڈو مُپت و بے گناها لٹ اوں داتگ. تئو بِسَمج تئی داتگیں کئوش و تئی کتگین اِلاج همے لَٹّانی دیما شتگ‌اَنت.   

 

دهکانا گوشت که ائے شهسئوار! مسله اِش اِنت که منا زَرّ گون نیست. منی زَرّ لوگا ایر اَنت. اندریاس که بچکئے نام اَت، دهکانا گوشت، تئو اندریاسا بل که گون من لوگا کئیت گوں. من کلدار کلدارا آییئے وامان دئیاں.

 

اندریاسا گوشت که من، واجه، اشیئے گوما ایوکا لوگا نرئوان گوں. تئو انچو پُشت بکنئے، اے گوں من هما وڑا کنت که الیا گوں کاپراں نکتگ.

 

ڈانا گوشت اے وڑ نکنت، تئو بے پکر بو. اشیا اَهد کتگ. شهسئوارے. گوں من واده ای کتگ که تئی زرّان دنت. من هُکم داتگ. اے چه منی هُکما ناپرمان نبیت. ڈان کهوٹئیا بچک گوشت، تئو منا بچار. من اشیئے دیمزور آں که تئی زرّان دنت.

 

مئے کِرّا مردماں که میر و مهتبری کنگی بیت، گڑا وتسرا وت دگرانی جنگ و اَڑا، دگرانی دیمزور بنت. میر یار مهمد و میر دوز مهمد که نوک نوک چه کوئیتا ملکا آتکگ‌اتنت، هر کسی جنگ و سلاها گون اتنت. بازارا هر کس که مڑِت، آییئے سلاه و بنا کنگئے واستا دویں براتاں وت شت و گوشت که شمئے سلاها ما کنیں. دویں میر همے سرپد بوتگ‌انت که یک انچیں روچے کئیت که اے سجهیں الاکهئے مردم وتی مسلهانی واستا میرانی پتّرا لَگَت دئینت و میرانی نام و تئوار ملک و درملکان جَکسیت.

 

گڑا یک رندے، الاکها، دو شَپُک هست اَت که برات اتنت و ایران باڈرا شَپُکی اِش کت. دویں برات کار و بارا شریدار اتنت. زرّانی سرا وت‌ماں‌وتا جنگ بوتنت و تُپنگ و کاٹار اتنت په یکے دومیئے کُشَگا. میر دوز مهمد و میر یار مهمدا اے براتانی جنگئے کسّه که اشکت، موٹرسئیکل تیل و آپ کت شُتنت که بیا ما شمئے سلاها کنیں. شَپُکیں براتاں گوشت، شَرّ اِنت، ما تئیار ایں.

 

جُمَهئے نمازا رند دوز مهمد و یار مهمدا وتی بئیٹِک پچ کت، ده ترماس شیرچاه جوڑ کت و ودارا نشتنت که کدی مردم بیاینت که میر وتی میریا پیش بدارنت. سر سرا مستریں برات سر بوت. میرا وش آتک کت و وتی پتّرا نادینت. میر نوں گَلا بال اتنت که الاکهئے توکا سکین مزنیں جنگے سلاه کنگا اَنت. آهانی نام باندا سجهیں هلکتا جکسیت.

 

ساهتیا رند چه دورا دنزے چست بوت. کم کمّا نزّیک آهاں بوت. وهدے نزّیکا رَسِت، مردماں دیست سئے پیکپ گاڑی چه سلاهبندیں مردما پُرّ اِنت و میر دوز مهمد و میر یار مهمدئے بئیٹکئے دیما اوشتات. میر در آتکنت که مردماں وش آتک کنیں بله سلاهبندیں مردماں پیسرا چه گاڑیاں دئور کت، میر یار مهمد که دیما اَت، دات اِش دِکَّهے، پدا چه همیشاں یکیا جت مُشتے دوز مهمدئے کوٹیں سرگئے توکا، دوز مهمدئے هوش شُت. روچئے استال ای دیستنت. پدا اشاں هما شَپُکیں برات که توکا نشتگ‌اَت، رگبارے تیر جت، پُشت مان دات، شُتنت. اے کستریں براتئے چِریکّ اتنت.    

 

نوں لئیب اِش اَت که منی دویں سیاد، میر دوز مهمد و میر یار مهمدئے پتّرئے سرا اشاں مرد کُشتگ‌اَت. چو که شَپُک چه اشاں ڈَڈتریں مردمے اَت، نوں میرانی سَمجا نئیاتک که چے بکنیں. سجهیں بازارا میراں گَشت نکُت که مردماں شگان جتنت که شمئے پتّرئے سرا مرد ای کُشتگ و شما هچ نکتگ. میرا شَپُکئے جنگ وتی سرا زرت نکت. بچار، وهدے اسپ وتا نال کنت، گڑا کڑکئے دل اَسپی لوٹیت، وتا گُلمیه جنت بله نکسان کڑُکئے وتی جندئیگ اِنت. منی سیادانی دل هم میریا مان اَت، بله میری هر کَسی دستا نبیت.

 

ڈان کهوٹئے وه دهکانئے دیمزور بوت و اندریاس ای گوشت بے پکر بو، تئی مزوریان دنت. بچکا گوں ڈانا گوشت واجه، تئو زانئے تئو چے گوشگا ائے؟ دهکان شهسئوارے نه اِنت و نه که اشیا شهسئواری اهدے کتگ. اشئے نام جوآن هالدودئو اِنت، کونتانائے سیٹ.

 

ڈانا بچک مان نئیاورت و گوشت ای اے گپ اهم نه اِنت که مردئے تالوکداری گوں هالدودئو ٹَکّا اِنت. اے گپ هچ ناممکن نه‌اِنت که هالدودئو ٹکّا هم شهسئوار ببیت . مردم چه وتی کِردا زانگ بیت، بُن و بیه اینچک اِهم نه‌اِنت.

 

اندریاسا گوشت واجه تئو راست گوشئے، مردم چه وتی کردا زانگ بیت و اے مردئے کِرد اِش اِنت که منی وڑیں بزّگیں پوریاگریئے هکّئے جنَگئے سَرا اِنت.

 

دهکانا درّاینت که منی کستریں برات اندریاس، باور کن، منا دنیائے درستیں شهسئواری کئول و کرارانی سئوگند اِنت که تئو یک برے منی گوما لوگا بیا، من گوں تئو کلدار کلدارئے هسابا کناں. تئی زرّاں مِسک و وشبو جنان و ترا دئیاں.

 

ڈان کهوٹئیا گوشت ترا مِسک و وشبو جنگئے مِنّت پِر اِنت، اشیئے مزّوریاں بدئے. و اگاں گندئے تئو اشیئے زرّ نداتنت، من واپس کایان و ترا در گیجاں. تئو اگاں هپت دریایا هما دیم برئوئے، من ترا دَر گیجان و ترا اشیئے سزایا دئیاں. اگاں تئو زانگ لوٹئے که اے بامرد کئے اِنت که ترا اے هُکما دئیگا اِنت، گڑا بزان که منا ڈان کهوٹئے لا مانکا والا گوشنت. انساپ کنوک، هک کنوک گوشنت. یات بدار وتی کئول و کسَماں که تئو آهاں شَرّیا سرپد ائے. برئو، هدا تئی پاسبان بات. اے گپانی گوشگا رند ڈانا وتی اسپ چار دست پاد کت دیم په هما کِشکا شُت که آتکگ‌اَت.

 

تاں چمّاں کار کت دهکانا چارِت. وهدے ڈان چمّان اندر بوت، گڑا دیم ای گون بچکا کت و گوشتی، منی چک اندریاس بیا که تئی زرّاں دئیاں، انچو که منا هک و انساپ کنوکیں شهسئوار و مَلّا هکم داتگ و انچو که منی سئوگند منا پابند کننت. اندریاسا گوشت، واجه تئو انچو بکنئے، داناے ائے. اگاں تئو هکپرست و انساپ کنوکیں شهسئوارئے پنتاں زورئے، پرچا که اگاں تئو چُش نَکُت، گڑا شهسئوار پدا کئیت و ترا شَرّ کنت. انچو که رئوگا پیسر واده ای کتگ.

 

دِهکانا دیست ڈان نوں شُتگ، گوشتی، اندریاس، تئوار کن وتی انساپدوستیں نایٹا که بئیت و اے شِرّا شَرّ بکنت. تئی زرّاں پچ بگیپت و بدنت. اندریاسا گوشتی ترا انگه لٹ بس نه‌اِنت. دل گوشیت زندیاتی تئی پوستا بجن. بله رندا چه درچکا بوتک و گوشت ای، برئو وتی واجها شوهاز که بیئیت و منا تئی زرّاں بِگیپت.

 

اندریاسا گوشت، کَسم اِنت رئواں واجه ڈان کِهوٹئیا در گیجاں، هال ای دئیان و گوشاں که تئو چے کتگ. واجه ترا منی زرّاں هَپتسری گیپت. گونڈو په گریوگی چمّے شت و دهکانا کندِت سرا.

 

ڈان کِهوٹئیا چُرتے پر نه‌اَت. انچو گلا دلا سیٹ جنگا اَت که چوں اے ڈان کِهوٹئیا نایٹ بئیگا رند انساپ کت. اے ڈان کِهوٹئے، لا مانکائے مردمے. چینچک وشبهتے، رسگئے شرتا وشنام بئیگئے اینچکیں موکهے اللا تالایا دات.

 

ڈان کِهوٹئیا گپت وتی میتگئے راه، دلا نوں وتی ادبی و کتابی زبانا وتی جندئے بارئوا لَگِّت کسیدهئے وانگا. شما بزانیت که من گلزمینئے سرا چه درستاں وشبهت تریں مرد آں. دلسینئو دل تبوسئو، کاڑانی شرتریں، تئو که وتی رَزا و منشایا منی لوگبانک بئیگ کبول کتگ، تئو که وتی سیه‌ماریں زلپ هما بامردئے ساهگ کتگ‌اَنت که نام ای ڈان کِهوٹئے اِنت. سجهیں دنیا زانت که همیش اِنت زی وتی مَلّی و شهسئواریئے سرٹیپکٹ ای رستگ، مردا بلاهیں زُلمے داشتگ، بلاهیں ناانساپیے بئیگا نئیشتگ. زوراکیئے دستئے لٹّ ای پُلِت که یک بزّگیں کَسان‌زهگیارا لٹ دئیگا اَت، مُپت و بیگناها.

 

ڈان آتک و یک چارراهیا سر بوت. ڈانا یاد آتک که وهدی شهسئواری کسهانی تها شهسئوار که چارراها سر بوتگ‌اَنت، گڑا همے کسهانی تها، شهسئواراں نِشتگ و پکر کتگ که کجام دَگّا رئوگی اِنت و کجامیا رئوگی نه‌اِنت.

 

ڈان یک دمانے اوشتات. گئور و پکر ای کت. سک باز اِلمی سائنسی تهکیک و بازیں گئور و پکریا رند، سر ای هچ پر نبوت. سمجئے کار نکت چے بکناں. روسینتئو ای مهار سرا دات که هر کجا که وت رئوت، راه هما اِنت. روسینتئوا دیم په وتی بَنجاها دات. چه دو میلئے مساپریا رند ڈانا دیست که چه دورا گَلگے مردم اَنت که پیداک اَنت، همے نیمگا.

 

اسلا اے مردم تلیدئوئے سئوداگر اتنت که ریشمئے زورگا، دیم په مرسیا رئوگا اتنت. اشانی توکا ششئے سرا ساهیل اتنت، زانگ بوتگ‌اَت که واجکار اَنت. باکی چار کاردار اسپاں سئوار اَت. سئے هَرُکّی اتنت که پئیادگ اتنت.

 

ڈانا که اے مردم دیست اَنت، وتی هئیالانی دنیایا شُت. ڈانا وتی شهسئواریئے کتابانی کسه یات کتنت بله ڈانئے اے سیچوئیشنئے واستا هچ کسه نرست. وت یکے اڈّ ای کت.

 

نوں ڈانئے دلا اے مردم سئوداگر نه‌اتنت، مَلّ و شهسئوار اتنت. ڈان کشکئے توکا توک اوشتات، وتی نیزه و اسپر ای وَجّ کتنت و مردمانی ودارا لَگِّت که بل ای نزّیکا کاینت. نزّیکا که آتکنت، ڈانا وتی دلبند مِکّ کت و تئوار جتنت که سجهین دنیا یک کرارا بوشتیت یا وه اے گپّا بمَنّیت که کس چه لا مانکائے شهبانکا ڈئولدارتر نبیت، چه بے مٹ و بیدروریں ڈلسینیا دل تبوسئوا.

 

سئوداگر اوشتاتنت، چارت اِش اے چِه بلاهے، چے لوٹیت، پرچا اے وڑا اے کِشکئے توکا توک اجیب و گریبیں مردم ناکیں چیزے مِکّ اِنت. اشانی تها سکّیں مسکرابازیں مردمے گون اَت. اشیا درّاینت که ائے شهسئوار، همے زال کئے انت؟ چونینے؟ همیشیا بیار ما ای چاریں. اگاں تئی گپ راست اَنت گڑا ما بے ترس و ملام تئی گپّا مَنّیں.

 

ڈان شُت بُرزا، گوشیت، گندئے و مَنّئے؟ گڑا شمئے منّگ درد نئوارت. شما ندیستگ بله اے راست که دل توبوسئو، شررنگیا بے مٹ و بے دروَر اِنت و شمارا همے راست منّگی اِنت، همے راستئے سرا اوشتگی اِنت، شمارا همے راستئے سرا ایمان آرگی اِنت یا وَه منی گوما جنگ کنگی اِنت. ائے کَمزات و بے ادَباں، بیا یک یکّا گوں من جنگ کنیت، انچو که نایٹ و شهسئواریئے رسم اِنت. یا وَه درست هوریگا بیایت که شمئے وڑیں کمزات و بے شرپیں مردمانی رسم اِنت، جنگانی توکا.

 

سئوداگراں جئواب ترینت و گوشت، واجه تئو مارا یک انچیں چیزیئے مَنّگا مجبور کنگا ائے که ما چمّانِ وت ندیستگ. پدا اے گوں الکاریا و استریمادورائے شهبانک و بے مَٹّیں کاڑاں زُلمے بیت که آهانی شررنگی و بے دروری هر کسا چمّانِ وت دیستگ. بله اگاں تئو مارا مجبور کنئے گڑا مارا بانکئے اکسے پیش دار. تری اکس گَلّهئے دانگئے کدّینے ببیت. اکسئے چارگا رند ما بانکئے شررنگیا منّین و دلجم بو که اگاں اکسئے تها بانک چمّیا کور ببیت یا کومپ و کوتاه ببیت، ما انگه گوشیں شررنگے. انچو که تئی هُکم و مَنشا اِنت.

 

سئوداگرئے گپّانی اشکنگا رند ڈان هژم گپت و گوشت ای، منی بانک نه که یک چمیا کور اِنت و نئیکه کومپ و کوتاه اِنت. چه کرپاس و استینا اسپیت تر اِنت و کدّ و بالادا انچو تچک و برز و بارگ اِنت که پُهلِ سَرات اِنت. تئو که اے بے ادبی، اے کُپر بانُکئے هلاپا کتگ، ترا اے گناهئے هساب دئیگی اِنت.

 

اے گپانی گوشگا رند ڈان سِست پر په همے مردا، نیزهئے دیم ای گوں همے مردا کت و اسپ ای چاردست پاد کت. آ مردئے بهت شَرّ اَت که ڈان کِهوٹئیئے اَسپ، روسینینتئے نیم راها شِتِرت و کپت. اسپئے پجّیگا ڈان هم آریا بوت. ڈان زمینئے سرا ایر اَت و پاد آتک ای نکُت. نیزه، اسپر، آسنئے کلاه و اندگه کوهنین جنگی پوشاکانی بار انچو گران ات که ڈانا اشانا زرت و پاد آتک نکت. بله همے ایری جاگها انچو گُرّگا اَت که متچیت، لُچّ و لگوراں. منی مئیار نه‌اِنت، منی اسپا منا دئور داتگ.

 

اے سئوداگرانی کارداریا دیست که مرد بسّ نکنت، آتک نزّیکا، ڈانئے نیزه ای پروشت دو کپا کت، شرو بوت ڈانئے لٹ دئیگا. آییا لٹ دات و ڈانا گُرِّت. یک دمانے بس ای نکت. سئوداگراں کاردار تئوار جت که مجن ای، یله ای کن، نوں بس انت ای بله کاردار اوں گرم اَت، ڈان ای دلئے تبا لٹ دات. پدا جندا دم برت و یله ای دات. چاریت داں اے مردکار همینچک گیشتر لٹ وارت، همینچک گیشتر گُرّیت. سئوداگراں ڈان یله کت وتی راها شتنت، وتی همراهیا ڈانئے کسه اش برت گوں که چون پوکیں مردے آهانی دپا کپتگ و آهاں چون لٹ داتگ.

برے برے مردم وتی دشمنا مان نئیاریت، وتی زورا نچاریت و جنگا رئوت. چنگیز خانا گوشتگ اگاں مردم زانت که من باج نبراں و انگه جنگ بکنت، مزنیں نادانے. نوں باریں چنگیز خانا اے گپ جتگ نجتگ، مردم وتی گپّاں تامدار کنگئے واستا مزنیں مردمانی کئولانی مسالان دئینت. وهدے گَٹّ بنت، گوشنت پِلاں تاریخدان یا پِلاں پئوجی جرنلا گوشتگ. بله بے پکر بیت، من چو نکناں. من وتی سیادانی کسها کاراں. منی سیادانی کسه راستے. آ هچ وڑیں پئوجی جرنل، سیاستدان، تاریخدان یا انکلابی نبوتگ‌اَنت. دو جٹّ و جاهلیں بلوچ بوتگ‌اَنت که میریئے شئوک اِش بوتگ.  

 

ورناییا یار مهمد و دوز مهمد کوئیتا بوتگ‌اَنت. آ دئورئے گیشتریں بلوچ بَگداد، بَسره، و پدا که کوئیتا تیل در آتک، ته په پوریاگری و لاپئے شوهازا همودا شتگ‌اَنت. منی بَلُّکا مدام گوشتگ که کیو سی آ کارا اَنت. آ وهدا من کسان بیتگاں، من نزانتگ که کیو سی چیے. بله منی دلا کوئیت کنسٹرکشن کمپنی بوتگ. بلُّکا مدام تاریپ کتگ که اندگه مردم پوریاگر و مزور اَنت بله منی سیاد بلڈوزرئے ڈریور اَنت. آ ٹایما په بلوچا بلڈوزرئے ڈریور بئیگ، آ اوں کوئیتئے کیو سی آ، سکیں بلاهیں گپّے بوتگ. مرچییں دئورئے هسابا اگاں بچارئے، گڑا بزاں فایٹر پایلٹ بوتگ‌اَنت. بلُّکا مدام گوشتگ که اندگه کئومانی اوں ڈریور هست‌اَنت بله چو که یار مهمد و دوز مهمدئے دست ساپ اَنت، کسّی نه‌اَنت. وهدے یار مهمد و دوز مهمدئے بلڈوزرئے سرا کَشّتگیں کِشک، پرَنگاں دیستگ‌اَنت، گوشتگ ای، گُڈّ. گڑا نوں شمارا اندازه هست اِنت که منی سیادانی چینکسیں مزنیں اِزّتے بوتگ کیو سی آ.

 

دوز مهمد چه کوئیتا آئیگا رند کوئیتئے ترندیں کانون و امنیتئے بلاهیں منّوکے اَت. هر وهدا که ملکا چُٹّیا آتک، گوشت ای، اے نوں ملکے؟ مسیتئے دیما چمپلان دُزّنت. کوئیتا نمازئے وهدا تلاهانی دکان پچ اَنت، کس چمّاں چست نکنت نچاریت. هئو اڑئے کانون، هئو اڑئے ملک، هئو اڑئے کوئیت. پدا اربیا گپّے کت ای، کَسا نَسمجِت بله مردماں انچو پیش داشت که واجه هرچی گوشگا اِنت، راست گوشیت. مردم گوں واجها تِپاک کننت. چون تپاک نکننت، واجه چه کوئیتا آتکگ، سئینٹ و سابون ای گون. کِرّا نندئے، وشیں بوے کنت. دیمئے کیسگ ای چه سُهریں سدیگا پُرّ اِنت. بازارئے سَجّهیں هئیروینیانی چم ای سَکّ اَنت که واجه کدی مئے دپا کپیت. انچو زرّئے ناما گرئے، دوز مهمدئے چمّانی توکا گوشئے لئیٹے روک بیت. چه همے سُهریں سدیگاں یکے کَشّیت و دنت. پدا هئیروینیا لکچرے دنت که اشاں په وتی چُکّاں موز و مالٹا کن و بر لوگا. هئیروینا یله کن.

 

بلوچی کارے نه‌اِنت، هئیروینی سدیگا وتی لانکا جنت، ماتئے، هجّئے سئوگندے وارت که دیمئے سالا واجه تئو که کائے، گڑا منا گندئے. انّوں منا بِل. منا برئو آکوٹا دئور دئے. من مردمے نه‌آں، شومّے آں. بله من نوں سرپد آں، واجه، اللا شمارا سلامت کنات. شمئے وڑیں براتانی برکتا نوں من اشکتگ ابّا وتی پساں بها کنت، منا کراچیا بارت الاج کنت. پدا منی اراده اِنت من مسکتئے سلتان، واجه کابوسئے پئوجا برتی باں. سَلالها جنگا رئواں. واجه کابوسا بلوچ سک دوست بنت پمیشکا جنگا سلالها دیم اِش دنت. زانت که باکی مردم درست ترسوک و لگور اَنت. اَمانی کجا زپاریانی تیرانی دیما داشت کننت؟ اشاں بلوچے بداریت.

 

دوز مهمدا که اے گپ اشکتنت، گوشئے دلبند ای پراهتر بوت. گوشت ای، هئو، ارب بلوچاں شرّ زاننت. بلوچ وپاداریں ے، م‍مڑوک و نترسیں کئومے، پمیشکا ارب بلوچانی سکّ باز ازّتا کننت. بلوچ اسلا اَرَب اَنت. کابوس هم اشکنگا اسلا بلوچے. ( و دوز مهمدا یاد آتک که کوئیتا اربانی سُنٹ چوں گوں نودان اِنت و ڈَنّی مردماں چوں کَمشرَپ کننت، بله پدا دلا گوشت ای، اے وه اسلی اَرَب نه‌اَنت. اسل اَرَب زاننت که بلوچ چونیں مرد اَنت). پدا کمّو هئیال ای کت، کابوس ای هئیالاں آورت و سُلتان کابوسئے هما فیچرانی در گیجگئے کوشش ای کت که گوں بلوچا نزّیکی کننت. چم، پونز، بروان، دپ و دیم، وڑ و ڈئولا بگر تاں واجهئے ریشّ و زنوک، درست گوشئے بلوچیگ اتنت. پدا گوشت ای، مردم دروگ نبندنت، راست گوشنت، واجه کابوس بلوچے لَگّیت.

 

یار مهمد و دوز مهمد وهدے کوئیتا کیو سی آ کارا اتنت، ته کمپنیا کیو سی ئے لئیبرکئیمپا کوٹیے داتگ‌اتنت. اے کوٹیا درست بلوچ اتنت. اشانی تها کیو سی ئے مزّور و انچیں بلوچ هئوار اتنت که نوک کوئیتا په روزگارئے شوهازا آتکگ‌اتنت. اشانی تها یک گونڈلے هست‌ات که سجهیں شپّا پتّایی ای کت و روچا واب ات. یار مهمد و دوز مهمدئے پتئے ناکوزاتک اَت. اشاں هچ کار په اے گونڈلا دوست نبوت. برے گوشت اش، اے کارا زرّ کم انت، برے، سکّ دور انت، یا اے کارا جُمَها چُٹّی نیست. یک وهدے آتک که مردماں په گونڈلا کارئے شوهاز کنگ و گوشگ بند کت که برئو په وتا کارے روزگارے پَٹّ. گونڈوئے گوشئے ڈیوٹی همیش اَت که هر کس که کارا هلاس کنت و کئیت، گونڈو گوں هماییا پتاّیی بکنت. روچا مردم که وتی وتی کارا شتنت، گونڈل همیشانی جاگهانی سرا وپت.  

 

یک رمزانی جُمَهیئے بیگاهیا، یار مهمد و دوز مهمد روچگیں دپے شتنت کئیمپئے کَشئے مَکّه سُپر مارکیٹا، که مالک ای هندیے اَت. چه ملیبارا. اے رمزانئے ائولی جُمَه سَک رَشّ اَت. درستیں کئیمپانی مزور همدا راشنئے گِرَگا آتکگ‌اتنت. وهدے دوز مهمد و یار مهمدا وتی سئودایی کت، دیم په کاوونٹرا زرّانی دئیگا شتنت. همے زرّانی دئیگا اے کاوونٹرا مردمانی بازیا لئینے لَگِّتگ‌اَت. منی دویں سیاد همے لئینا اوشتاتگ و وتی باریگئے وداریگ اتنت که چه درنگئیبا پاکستانی شتنگیں مزوریا لئین پروشت و اشانی دیما دئور کت. لهتیں بنگالی و هندی مزور هم همے لئینا اوشتوک اَت بله کَسا هچ نگوشت، بس کمو بد بدا همے پاکستانی اش چارت، پدا بیهال بوتنت که اے مردا لئین پروشتگ. بله دوز مهمدا هچ وڑا برداشت نبوت. دوز مهمد کوئیتئے کانونئے سکیں منوکے اَت. آییئے دیما یک پاکستانیے کوئیتئے کانوناں بپروشیت و دوز مهمد هچ مگوشیت؟ اسلا سپر مارکیٹئے لئینئے پروشگئے سرا منی دلا چشیں کانون نیست که تئو کسیا جیلا دیم دات بکنئے. بله کوئیتا کس لئین نپروشیت و کس سڑکا نگوزیت وهدے سهریں لئیٹ روک بیت. نوں که اے پاکستانیا لئین پروشتگ‌اَت نوں دوز مهمد وتی زمه واری سرپد بوت که مردا چار هَکّل بدنت که اے بدتمیز دگه پرے اے وڑ مکنت، و کس کوئیتا اے وڑ مکنت. بله پریشانی اش ات که دویں براتاں اردو نزانت. دوز مهمدا یاد آتک که وهدے آییئے همکاریں پاکستانی کارا نئیاینت، وتسرا وت چُٹّی کننت دومی روچا آهانی کوئیتئے مِسری ٹنڈیل آهاں گوشیت که، یه پاکستان نهیں هئے. همے جمله دوز مهمدئے اردو زبانئے کنکشن ات. وهدے دوز مهمدا دل پُر کت و همے پاکستانی مزورئے سرا چم ای در آورتنت و زهرا زهر گوشت ای، یه پاکستان نهیں هئے، لئین پرچا پروشتگ؟

 

همینچکا که دوز مهمدا گوشت یه پاکستان نهیں هئے، کس نزانت چه کجا 20 مردما گیش مچ بوت دویں براتانی کش و کِرّا. اشانی تها یک پٹکیں جانا پریں مردے ات که سک زهر گپتگ‌اَت، گوشگا ات که، پاکستان کا نام کیوں لیا بهن چهئود. دوز مهمد و یار مهمدئے اردو وه هما ائولی جملها هلاس بوتنت. نوں دیما اش اش سرپد کت نکتنت که پاکستان کا نام کیوں لیا. یار مهمدا دلا گوشت که لئین پاکستانیا پروشتگ، گڑا ناما کئی بنگالیئے بگریں؟

 

همینچکا باریں تئو مُشتے اتئے، لَگَتے اتئے، جَت یکّیا یار مهمدئے سرئے توکا. یک برے یار مهمدئے سرئے هوش شت، چمّاں سیاهی آورت، پدا بلوچی مڑاها دل ای داشت، ڈَڈ بوت په جنگا دئور ای کت. اشاں دوز مهمد و یار مهمد سک لٹ داتنت. اسلا اشاں جنگ کت گوں بله پاکستانی سک باز اتنت. اشاں نزانت که دیما کجامیا بکنیں.

 

منی دویں سیاد که پاکستانیاں لٹ داتنت، یک یک بوتنت. سپرمارکیٹئے ملباری منیجرا دویں براتانی سرا چم در آورتنت و گوشت ای، اگاں شما ادا جنگ بند نکت، من شُرتایا لوٹایناں، شما درستاں بارت، جیل کنت و پدا آووٹ کنت. وهدے دوز مهمد و یار مهمدا آووٹ اشکت، دویں چه سپرمارکیٹا آووٹ بوتنت.

 

اے جُمَهئے شپ اَت و درستیں پتّایی ٹیم آتکگ‌اتنت و یار مهمد و دوز مهمدئے کوٹیا لئیبا اتنت. پاکستانیانی دستا لٹ و زاه ورگا رند دویں برات سیده وتی کوٹیا آتکنت. گونڈلا دنیگه 2 ٹیم پارگ کتگ‌اَت. سجهیں کوٹی ای سرا زُرتگ‌اَت که چوں ما کوٹ دات، چوں من یکّا کاٹِت. دوز مهمد لٹّاں سک ژند کتگ‌اَت. آهگئے شرتا سر ای ایر کت واب کپت.

 

یار مهمدا واب نئیاتک. نپادئے سرا اینگر لیٹت، آنگر لیٹت. نگوشئے نپادانی سرا اَت، پورا چگردی اشکران اَت. کمّو دیرا رند پاد آتک نشت. اڑئے مردم لَٹ وارت، اَرَبئے دستا بوارت، گَجَرئے دستا بوارت بله پاکستانیئے دستا مردم اڑئے لَٹ بوارت. پدا اینچک پاکستانی یک جاگه. مارا میرا جناینت.      \

 

ترا چه کار اِنت میر دوز مهمد، کوئیتئے کانونا. کلام بَرات کوئیتا گوں وتی چُشیں کانونا که 2 مردما 20 مردم پر برچیت، بجنت، انگه کس نزّیکا مئیئیت.

پتّایی والا پاٹیا وتی دست داشتنت. دوز مهمدا که وتی نام اشکت، چه وابا جه سرت و پاد آتک، جستا لَگِّت که کئے کوئیتئے کانونا پروشگا اِنت؟ یک گپے شما درست شریا بزانیت، اے پاکستان نه‌اِنت، کوئیت اِنت. یار مهمدا دست سرا کتنت و نشت.

 

گونڈلا جست کت زانه چے بوتگ؟ دوز مهمدا سجهیں کسه آورت که چون کوئیتئے کانونئے سرا میر یار مهمد پاکستانیاں جتگ. دوز مهمدا گوشت که من وه هچ نگوشتگ، اَرَب هر روچ گوشیت “یه پاکستان نهیں هئے”، کس ای هچ نکنت. اے پاکستانی انگه کندنت که “جی ارباب، جی ارباب”. گونڈلا جست کت که اشانی تها پٹان مان بوتگ؟. دوز مهمدا گوشت که نه، درست پنجابی بوتگ‌اَنت. پٹانانی گروپ مارکیٹئے آ سرا بوتگ، بله سرپد نبوتگ‌اَنت که چِه گپّے. گونڈلا گوشت “شمئے بهت تئیار اِنت که پَٹان سرپد نبوتگ‌اَنت. اگاں پٹاناں جنگا دئور کُتیں، و پدا مسله پاکستانئے نامئے ببیت، شمارا اِشاں کُشتگ‌اَت. شما پَسے هئیرات کنیت، انگه”. اندگه مردماں گوں گونڈلا تپاک کت. گونڈلا وتی دسئے پتاهانی سرا وتی دپ چیر دات و گوشت “مرچیگا رند ما هر شپ گَشتا دَر کاین و پاکستانی پَٹّیں. انچو که مئے وار گیگ بوت، دیست که پاکستانیے ایوک و تهنا تهاریں دمکیا رئوگا اِنت، سرئے مان ترین اِت و میر یار مهمد و میر دوز مهمدئے ازّتئے جستا کنین اِت و اے گپ اِش هم گوشین اِت که یه پاکستان نهیں هئے”. گونڈلئے گپانی اشکنگا رند انچو اناگتا چه میر دوز مهمدئے دپا په بے اختیاری در آتک که “یه پاکستان نهیں هئے”. گونڈلا کوکارے چیر دات و پدا پتّایی شرو بوت.

 

اسلا ڈان کِهوٹئے و منی سیادانی کسه یک اِنت. ڈان سرپد بیت که من مَلّ و شهسئوارے آں. باکی دیمئے مردم هر پئیمینے، مان ای نئیاریت. میرا انچو وتی دیمئے پاکستانی مان نئیاورت. پرچا که میرا لگّیت که آ میرے، شرّزاتے. اے چلّیں پاکستانی آییئے دست شوداں وارت نکننت. بله آهاں اے گپ نزانت که اے پاکستانیئے پشتا 20 دگه پاکستانی اوشتاتگ. و پدا پَٹاناں چون کنئے؟ اَسلا جنگا شرّیں شهسئوارے و شرّیں مَلّے بئیگ وَه هچ مسلهے نه‌اِنت. بله گوں هر کسا جنگ کنئے، آییئے زورا سرپد بو و بزان. اگاں نه وه چو ڈانا زمینئے سرا تچک بئے یا میرانی وڑا پاکستانیانی دستا لَٹ ورئے. و اے گپا کس انکار کت نکنت که لٹئے دئیگ چه لٹئے ورگا وشتر اِنت.

 

اگاں لَٹ دئیگ لوٹئے وه مَردا لَٹ دئے، اے گپئے مگوش که یه پاکستان نهیں هئے. پرچا که آ تکریبن اے گپا وت زانت که یه پاکستان نهیں هئے.

 

 

%MCEPASTEBIN%