منی کار کبرءِ جنَگ اِنت. منا مردم ءِ کَلّ کنگءِ زَرّ رسیت. من ھمینچو کبر جته، نوں کبرءِ جنَگ تهنا منی لاپ نه‌اِنت، آ روچءَ که من مردمے کَلّ مکناں بزاں منی آ روچ شَرّ نَگوَسته. آ سجّهیں روچءَ من بےوار باں. منی لوگ کبرستانءِ بِلکُل کَشءَ اِنت. من سهبءَ انچو که پاد کایاں، بَس ودارا آں کَسے بئیت که کبرے جنَگی اِنت. اے کبرستانءِ گیشتریں کبر من دستء وت جتَگ‌اَنت ءُ من اے گپّءَ زاناں که روچے نه روچے دیواناں مردم منی کسّهاں کننت ءُ گُشنت که اے میتگءِ مستریں کبر جَنوک سومّار اِنت. سومّار، بزاں من.

منی جندءِ ساهءَ نوک‌وَرنائیں مردمءِ کَلّ کنگ سَک وَشّ بیت. اِشانی جون وَزن‌دار اَنت، پُر پُرّ اَنت. کبرءَ ایر دئیگءِ وھدا تو جونءَ که بگلءَ کنئے، دیم په ھَندءَ ایر دئیگءَ، ترا گْرانی‌یے جوکینیت. کسَم اِنت مَزا کئیت چُشیں مردمءِ کَلّ کنگا.

لهتیں مردم لَنگ ءُ لاشیں، رَلّیں پیریں مردم کاریت په کَلّ کنگا. اِشاں اَنچو که گِندئے، ھما دَمانءَ دل گُشیت زَبرّئِے ڈیلّے، مان‌ئِے دار، بِلّے ھمِدا پُر بیت. اِشیءَ نوں چیا کَلّ کنئے؟ چوناها هم اے پیرینانی سرا منی شئیتان چه بُن ازَلءَ هراب اِنت. اینچو که منا اِشاں زَلیل کته، دگه کَسءَ نکته. مُدام کَبرے که جنَگا باں، اے گوں وتی سوجاں سَرا پانَگ اَنت. کَسے گُشیت چُش‌ئِے کن ءُ کَسے گُشیت آ وڑئِے کن. من مَنّاں که اُمرءِ همراهیءَ مردم لهتیں چیزّ در بارت، بله کَبرءِ جنَگ وَه دگه چیزّے. باید اِنت ھر چیزّءِ وتی پئیمانه واِسٹینڈَر ببنت. ھمے پئیما کبر جنگ ءُ کَلّ کنگءِ ھم لهتیں پئیمانه هست، بله اِدءِ مردمانی سَر بِه پر نبیت. 

من وتی زندءَ تهنا دو کبر  مُپتءَ جتگ. یکّے منی پتءِ ءُ دومی منی مستریں بچکّءِ. چُکّءِ کَل کنگا پد منا سَما بوت که نوں کبر جنگ ءُ کَل کنگ بَسّ اِنت. تاں مزنیں مُدّتےءَ من کبرءِ جنَگ ھم یَلو دات. مهلوکات اَتک ءُ شُت، بله من جواب کُتنت. من سَما کنگا اتاں که مردم کَلّ کنگ مبنت. کبرءِ تها مردم گَمپاپونس بیت، سَک دَمتوس بیت. باید اِنت مردم سوچگ ببنت ءُ آیانی پُر گواتءَ یله کنگ ببنت. بِلّے مُدامی آزات بنت. من گُشاں اِنسان ابرَمءِ تها آجو ببیت، یَک کوٹی‌یے، یک لکیرےءِ یا یک کبرےءِ تها بند کنگ مبیت.

من کبر جنگ یکبرے پدا بنا کت، ھما روچءَ که منی پت مُرت. ائولسَرا من گُشت آئیءِ جونءَ سوچاں، بِلّے آئیءِ بدنءِ پُر گوں آئیءِ داتگیں سوجاں، گُشگتیں ھبراں ءُ آئیءِ تئوامیں یاتاں ھئوار گواتءَ گون ببنت ءُ سَک دور برئونت. بله من چو کت نَکُت. تُرسَگا اَتاں که آئیءِ بدنءِ پُر اے تئوامیں نئوَشّیں یات اگں اَبرمءِ تها یلو کنگ ببنت، اے پدا په من کاینت. من چانکه زندگ آں، اے منی رندا یلو نکننت. یک چُکے پتےءِ واستا دگه چے بکنت. من آئیءِ کبر وتی لوگءِ کَشءَ جت. ءُ آئیءِ تئوامیں یات من په مدامی کَلّ کُتنت.

نوں اے ھبر ءُ ھالاں مُدّتے گوَسته. من کبر جت نکناں. منی دستانی ھاٹیگ شُتگ. منی تها نوں آ توان مان نه‌اِنت که پیسرا بوته. منی جنینءَ مرچی چار روچ اِنت که مُرتگ. آئیءِ جون انگه لوگءِ لاپءَ ایر اِنت. من آئیءَ کَلّ کت نکناں. منا چار روچ اِنت ودارا آں که کَسے بئیت ءُ ما دوئیناں یکّیں کبرءِ تها یَکجاه کَلّ بکنت.

من انگه شپءَ چَمّاں که بند کناں، گِنداں دیوانءَ مردم نِشتگ‌اَنت، کمرزانی جته گپّ ءُ کسّهءَ اَنت. کَسے په مڑاه کِسّه کنگا اِنت ءُ په سِتک گُشَگا اِنت: ”اے بازارءِ مَستریں کبر جنوک سومّار اِنت. سومّارء گَزابیک…“