نۆٹ: واجه مراد ساهرئے اے آزمانک، چه واجه اَبدُلهَکیم بلۆچئے نزّ آورتگێن ”گچێن آمانکا“ زورگ بوتگ که 1970 آ چه بلۆچی اکئیڈمیئے نێمگا چاپ و شنگ بوتگ۔

کێنگیا وتی اُشترۓ بارۓ کلۆنٹ په هشتاد کلدارا بها کُرت، کلدار دزمالۓ لمبا بَستنت و لانکا مان جتنت، اُشترۓ کۆنڈ بَستنت و بازارۓ تَنکا بُرزاد بوت. آییا چیزے سامان گِرَگی اَت. آییۓ مێتگۓ سئوداگرۓ دُکّانا چشێن الکاپێن سامان نێست. اَسُرکَزاۓ وهدا آییا چه بازارا واتر کرت. هرچ سامان و تۆشگے که آییا گِپتگ‌اَت، درُست مان لَچان کرتنت، اُشترا رهت پِر کُرت، کۆنڈ بۆتکنت، تَنگی شَر مُهر بَست و دێم په وتی مێتگا رهادگ بوت. چه بازارا در آتک، اُشتری جۆکێنت و سئوار بوت. اے وهدی مگرِبۓ تهاریا مان شانتگ‌اَت. اُشتر وتی دلۓ مئیلا بارگ و چَپّ و چۆٹێن راهان گُلاٹ بُرّان اَت و رئوگا اَت.

مردم که اێوکَ بیت، آییا بازێن هئیالے کئیت. کێنگی هم هئیالانی رُنگراهان بُرزاد بوت و شُت و هما گوَستگێن رۆچانی وشّێن ساهتان شُت و رست. همے هئیالان آییارا گوَنڈێن ساهتے یک جنّتێا بُرت و رَسێنت بله اے هئیالانی جنّت کَمُّک ساهت اَت. دمانێا رَند آ پدا هما اُشتِرۓ سرا سْوار اَت و یک سْیاهێن وڈّێا اێوکا رئوان اَت. نون آییا وتی دلگۆش شپۓ استارانی نێمگا تَرّێنت، لَگِّت استارانی چارگا. دلا هئیالی کرت که اے تهارێن شپا اے استار چۆن تْرِپَگا اَنت، ته کَسێا اِشانی پێداگ بئیَگ هم یاتَ بیت؟ اے استاران بازێن هبرے یات اِنت. اے پیر هم نَبنت. اے چۆ تْرِپناک اَنت چیا؟ همینچکا شئیرۓ تئوارے آییۓ گۆشان کپت. کَمے دورا گَلَگے دێم په همے راها پێداگ اَت. گَلگۓ ساربان یک پُردردێن و سۆزناکێن شئیرے جنَگا اَت. آییۓ شئیرۓ سَرهال اِش اَت:

بْیا که زهیر منا نئیلنت اِنت

رُمب رُمبا جنِک کایَنت آپا

چۆ سَباهۓ سارتێن گْواتا

منا کَس ندنت تئیی شۆنداتا

بْیا که زهیر منا نئیلنت اِنت.

شئیر تان همدا رستگ‌اَت که چه همایان یک زنده‌دلێا کوکار کرت و گْوَشت: ‹بگوَش سُتکه‌دل که اے دورسرێن راه و سْیاهێن شپ په بێتئواریَ نگوَزنت›.

کێنگیۓ هئیالا چه استارانی تپّاسگا بێرئو کرت و دێم په هما شۆر و کوکارۓ نێمگا شُت. کَسێا گْوَشۓ زانا آییۓ ایمانۓ تار دست جتنت. آییارا چِنگا نئیشت. گُٹّی سک بلند و وشّ اَت. همے وشگُٹّیا آییارا مزنێن دردے دلا داتگ‌اَت. آییا ساربانۓ شئیرۓ پسّئو گۆن اے گالان بِنا کرت:

باگانی کپۆت وش‌آوازێن

بێتئوارا وتی رۆچان گْوازێن

اِمرۆزا وپا نێست اِنت بازێن

بْیا که زهیر منا نئیلنت اِنت.

چه کێنگیۓ دردمندێن دلا در آتکگێن اے چارێن گال شپۓ سْیاه و تهاریا دِرّان بوت و شُت هما گَلگۓ ساربانانی گۆشان اێر کپتنت. هر دوێن نێمگان یک بێتئواریێا مان شانت. دانکه گَلگ هم آتک و رست.

یکّێا دَرّاێنت، ‹اڑئے واجه، تئو چه کئیی مردمان اۓ›؟ ‹کهده شهسئوارۓ› کێنگیا جئواب تَرّێنت. ‹تئو چه بَندِنا پێداگ اۓ؟›. کێنگیا گْوَشت ‹هئو›. ‹کلۆنٹۓ چے نهاد اِنت؟›. ‹بارے هَشتاد کلدار› کێنگیا گْوَشت. ‹ترا ماهیگ گۆن، مارا چار دانَگ بِدۓ›. کێنگیا چیزے ماهیگ آیانا دات و آیان چیزے کلۆنٹ. هرکَسا وتی راه گِپت و شُت، بله کێنگیۓ وتی گْوَشتگێن شئیرا آییۓ دل کُدێنت.

آ وتی گْوَستگێن رۆچانی یک وشّێن ساهتێۓ دِلسۆچێن ترانگێا کپت. اے ترانگ ماهان اَت، آییۓ کَسانیۓ همبل. بله آییۓ سور دو سال پێسر گۆن یک مالدارێا بوتگ‌اَت. ماهان آییۓ کَسانیۓ دۆست اَت. آ یکّێن مێتگا رُستگ و مزن بیتگ‌اتنت بله سورا رند ماهانۓ مَردا آییارا وتی مێتگا بُرتگ‌اَت. ماهانۓ مێتگ کێنگیۓ راهۓ سرا اَت. یک برے آییۓ دِلا مازمَرّ کرتگ‌اَت که ماهانۓ جاگها مان تَرّ، بله آییا وتی دلۓ هبر هچ کِمار نکرتگ‌اَت.

نون آییۓ دل نزانۓ چه آییۓ جِندا گێش اَت و آ یَک‌ڈئولا ماهانۓ بارئوا هئیال کنگا اَت که بارێن ماهان چۆن اِنت، بارێن چِه هالا اِنت؟ ماهانۓ دلا انگت منی واهگ هست؟ اے یک سئوالے اَت که آییا گۆن وتا کُرت بله چه بازێن درد و گَمان ٹَپ‌وارتگێن دلا هچ پسّئو ندات. پدا وت جوابی دَرّاێنت که ماهان کدی منا بێهال کرتَ نکنت. من ماهانۓ چارگا الّما رئوان.

هما شپۓ بامگواهۓ وهدا آییۓ اُشتر په ماهانۓ مێتگۓ نێمگا رئوَگا اَت.

ماهانا هم په کێنگیا سک دۆستی هست‌اَت بله دُنیاۓ دۆد اِنت که یک پئیما نه‌اۆشتیت. مرۆچی چه دو سالا رَند کێنگی په آییۓ مێتگا رئوَگا اَت. نهاریۓ وهدا کێنگی، ماهانۓ مێتگا شُت و رست. یک مردمے جُستی کُرت. آییا سۆج دات ‹آ ڈَلۓ دێمۓ گِدانا گِندۓ؟ هما ماهانۓ لۆگ اِنت›.

کێنگی هما مَردۓ سۆجۓ پدا ماهانۓ لۆگا شُت و رست. اُشتری مَشکۓ دارا بَست. اے وهدی ماهان شیرۓ مَنتگا اَت. آییا که کێنگی دیست، هینزَکی یله دات، تَگِرد گِرّان کُرت و گِدانۓ پێژگاها پچ کُرت. ماهانا چه دیرا وشّاتک کُرت، پاد آتک، سودگے نایا پُرّ کُرت، کَدّهے شیر چه هینزَکا اێر رێتک، آورت و کێنگیۓ دێما اێر کُرت و وت کِرّێا شُت و نِشت. کێنگیا چه سودگا یک دپارے نا زُرت و دَپا کُرت، چه کَدّهۓ شیران گُلاٹے گِپت، چَم چست کُرتنت و ماهانا چارگا لَگِّت. دوێن چم ماهانۓ نێمگا سَکّی داتگ اتنت، گْوَشۓ زانا ماهانۓ دێما چیزے شۆهازا اَت. ماهانا سَر چِست کُرت. دوێنانی چم دُچار کپتنت. کێنگیا وتی هۆش برجاه کُرت و گْوَشت، ‹تئو منا پَجّاهَ کارۓ؟›.

ماهان گْوَشۓ چه وابا پَدّْرَهِت. هر دو ێک دگرێا انچۆ چارگا اتنت گْوَشۓ زانا یک دگرێارا پَجّاه آرگۓ جهدا اتنت. شَرّێن ساهتے په بێتئواری گْوَست. ماهانا جئواب دات، ‹اِنّه›. اے ‹اِنّه› په کێنگیا جئوابے نه‌اَت. گْوَشۓ زانا کَسێا شِلسَرێن کارچے آییۓ دِلا جَت. آییا نا مان دپا جئور بوتنت، دَست سودگۓ تها هُشک تَرِّت. مزنێن مشکلێا دستی چه سودگۓ تها در کُرتنت و چادرۓ لمبا پهک کُرتنت، پاد آتک، سئواسی پادا کُرتنت، اُشتر چه مَشکۓ دارا بۆتک.

ماهانا دَرّاێنت، ‹تئو بارێن نهاری نکُرت؟ ساهتے بِجَلّ، نهاری بکن، منی لۆگواجه چه رَمَگا کئیت، گَرما سارت کن گُڑا برئو›.

کێنگیا گۆن بُرِّتگێن گُٹے جئواب تَرّێنت، ‹تئو که منا پجّاهَ نئیارۓ، په من اے سارتێن ساهگ گرم اِنت. چه درامَدۓ سارتێن ساهگا وتیگۓ رۆچۓ سر شَرتِر اِنت. تئیی ساهگ په من نون سارْت نه‌اِنت›.

کێنگیا وتی اُشتِر مهار کُرت و رهادگ بیت بله نون آییارا پادان جئواب داتگ‌اَت. آییۓ جِند راها رئوان اَت بله آییۓ روه چۆ بِرّێن آهوا همے ڈَلۓ دێما په وتی جدا بوتگێن همبلۓ شۆهازا پریات کنان و سِرّ بندانا رئوَگا اَت.