آئیءَ چاءِ گُلمبے گپتءُ پیالہ منی نیمگا شہارت۔ اے آئیءِ مدامی عادت ات۔ ءُ یک زمانگےءَ آئیءَ اگاں چو مکتینءُ چا منا شہارتیں من دِلترَک بوتگ اتاں کہ بلکیں گوں من دلگران اِنت۔ من وت گڑا مِنّت کُتگ ات کہ گُٹے بوارتءُ نوں منا بدنت ئِے۔ مروچی ہم انچش کُت ئِے۔ من تاں ہما وہدا نہ آئیءِ نیمگا چارت نہ چا دپءَ بُرت، کہ آ پاد اتکءُ شُت۔ آئیءَ نزاناں چے سوچ کُتءُ من ہم نزاناں چا پہ چیا نہ وارت۔
ویرانی مُدام برف باریءِ پُکّیانی وڑا میزان میزانءَ بے تواریءَ ایر نندیتءُ بے پرواہیں بامےءَ رُدیت۔ منا دیر اَت آ میتگ من یلہ کُتگ اتءُ من مُدام دروگ بست کہ وابات منا سک دوست اِنت بلے آ منا ہر جاگہ بِرَستیں، منا ہما جاگہ دوست بوتگ اَت۔ اے گپ من بِہہ جت نہ کُت۔ چیا کہ آئیءِ لاپ پدا پُرّ اَت۔
منا دمءَ جہلانکیءَ چہ کشّ اِت۔ منی تہتءَ اَنچو نارِت گُشئے منی بارءَ نہ سَگّگءِ بس گلگُکے کُت ئِے۔ من پاد اَتکاں۔ دریگ سجّہیں شپءَ پچ بوتگ ”گِنداں گوَہر تِر اِنت مروچی۔“
سُہبءِ وَشتِریں دَمان ہمیش اَت پہ من۔ مُلاہاں انگتہ بُست نہ کُتگ اتءُ کُروس دواءُ زا ورگءَ اتنت۔ من نزانت منا چیا بُست بوتگ اَت۔ بلے من جہدءَ اتاں کہ ہچ پیمیں ہیالے مئیت کہ منا اے دمانءِ دمانُکےءَ مارگءَ پد وابءَ مئیلیت۔ من دلگوش دریگءِ آ دیمی ندارگءَ کُت۔ بلے ساہگاں، بزیںءُ تَنکّیناں ابید ہچ نہ دیست۔ سارتُکیں گواتءَ منی دیمءِ حون سارت کُت بلے منی دست انگتہ زندءَ سَرریچ اتنت۔
”آئیءِ گوَر، درد چوں نہ کننت۔؟“ من حیران اتاں۔ من دُور نِدارگانی آ دستءَ نیستیں اکسےءِ ٹِکءُ ٹَگاریں مُہرگاں، کہ برے ڈولےءَ ءُ برے رنگےءَ ءُ برے کدّےءَ مَٹّ بوّان اتنت، چارگءَ اتاں۔ ءُ اے ہما حیالاں یکےات کہ من لوٹگءَ اتاں کہ مئیت۔
آئیءِ چُکءَ کِساس دہ روچ بوت مُرتگ اَت۔ بلے آئیءِ گوَر شیرءَ پُرّ اتنت، منا ہال ئِے نہ داتگ اَت، من وت آئیءِ دلبندءَ دو نَمبیں ٹِکّ دیست، رَندا منا ہال ئِے داتگ اَت کہ سُہبءُ بیگاہ دُوشیت اِشءُ شیراں ریچیت بلے۔۔۔
مُلاءَ بانگ داتءُ من گُڑاِتاں۔ کمبل پر داتءُ تچک بوتاں کہ کسے چہ نہ بُتکگیں دروازگءُ بزیں دیوالانی پُشتءَ منا مہ گندیت کہ من آگہاں بلے نماز تہمبُل نہ کنگا اِنت۔
”آ منی کِرءَ کئیت اِشاں پرِنچیتءُ پَدا مَنا جَنت کہ شیر چیا ہُشک نہ بَنت، نوں من چوں بہ کناں؟“ زامُرءَ آ روچی وت ہم نزانت کہ اے گپاں گوں من چیا کنگا اِنت۔
من آئیءِ ”آ“ ءِ شکلءُ ”اِشاں“ ءِ ڈیل دیست۔ ءُ تہا، منا ہم پورا بَد اَتک کہ نوں وَ بسّ اِنت، چُک کہ مُرتگ شیر پہ کئےءَ پیداک انت۔ بلے اے دمانءَ من آئیءِ ”آ“ ءِ رنگءَ بوئگ نہ لوٹت۔
”تو ڈاکٹرءَ چیا نہ روئے؟ بُگُش ئِے، ترا ڈاکٹرءَ بارت“۔
”من گُشتہ، گُشی منا میارُ کنت، بلّکءَ بُرو۔ بلکءَ من شُتاں، گُشی صبُر کن، وَ ہُشک بی بلے“
”گڑا چیا صبر نہ کنت؟“
ءُ من زانت کہ چیا صبر نہ کنت۔
آ انچو تچان اَت کہ پورا کُچکے آئیءِ رَندا کپتگ اَت۔ پاداں شپاد اَتءُ پُلکاں بال دئیان اَت من دیم نہ دیست بلے من زانت کہ زامُر اَت۔ ”چُشیں تچگ؟“ گپ وَ منی اَت بلے توار چہ مسیتانی لوڑاں پیداک اَت۔ دُرسیں مُلّا بانگءِ بدلءَ کوکارءَ اتنت۔ ”چُش۔۔۔چو۔۔۔ایں۔۔ چگ۔۔۔ تا۔۔۔چُشیں۔۔۔ اگ۔۔۔ایں۔۔۔ تا۔۔۔ اگ۔۔۔ آ۔۔۔چو“۔ آئیءِ دلبندءِ سرا نشتگ اَت، دوئیں نیمگءَ کونڈ ئِے آئیءِ باسکانی سرا جتگ اتنت، گوَرئِے گوں وتی سرجمیں زورءَ آئیءِ دپءَ داتگ ات۔ روگن کُتگیں چانَگے آئیءِ رِیشانیءُ زامُرءِ چپّیں کوپگءِ نیامءَ جیلیءِ وڑا لرزگءَ اَت۔ یکّے کوکارءَ اَت ”نوں منی کِرّا کائے؟ کائے نوں؟ دست نہ جنئے منا۔۔۔ شیرءِ چُک۔ شیرءِ چکُ“۔ زامر چاپ جنگءَ ات، گِرد گِردءَ ترّگءَ اَت، چاپ جَنان اَت، ”شیرءِ چُک شیرءِ چک“، بلے نہ کندگءَ اَت نہ گریوگءَ اَت۔ توار زامُرءِ نہ اَت بلے من زانت زامُر اَت۔ آئیءِ دپ چو ریش گوَپتگیں درپءَ چہ شیرءَ پُرّ اَتءُ آ ایر اَت۔ میزان میزانءَ آئیءِ لُنٹ دَرا بوت انتءُ آئیءَ اوکارت۔ وَس کُت ئِے، ہچ در نہ یتک۔ سَک کُلّگءَ اَت۔۔۔
منی کوٹیءِ دروازگ یکےءَ ٹُکّ اِت۔
”اُفّ۔۔۔ جی!“ من ڈَنّءِ مردم ہال دات کہ من آگہاں۔ ءُ دلءِ چُشیں رُہیزگءَ روَگءَ منا پورا چُپتگ اَت۔
بامگواہ مَرگءِ رنگءَ اَت۔
من مُدام کہ پاد اتکگ اتاں، اَرزبند تیار اَت بلے نوں من مُدام مہلہ تِر چُلّءَ شتاں چیا کہ ہر سُہبءَ پُراٹہانی چانَگاں منا زامرءِ شیرءَ چہ سرنَولیں گوَرانی ترانگءَ پِرّینت۔ من ہر رندا زامُر کہ دیست دلءَ گُشت جُست ئِے کن کہ شیر ہُشک بوت اگاں اِناّںءُ آئیءَ اگاں ترا مِتکگ، گڑا شیرئِے وارتگ اَنت اگاں اوکارتگ اَنتءُ اگاں اوکارتگ ئِے گڑا شیر در اتکگ اَنت اگاں انّاں، اگاں در نہ یتکگ اَنت گڑا۔۔۔ من نزاناں چےءِ اُمیتءَ لوٹت کہ آئیءَ شیر وارتگ بہ بات اَنت۔ بلے زامُرءَ چہ منی جُستءَ پیش گپ ترّینت۔ آ پورا وت پَشَل اَت منی دیما کہ پرچا منا اے ہال ئِے داتگ اَت۔
زامُرءَ کہ منا وتی لاپ پُرّیءِ ہال دات، من چہ شیرءَ پُرّیں ریش گوپتگیں درپءِ ترانگءَ کپتاں۔ آ پاد اَتکءُ شُت۔ ءُ تاں آ واتر بوتگ اتءُ چاءِ پیالہءِ یک نیمگےءَ وتی لُنٹانی مِتکگیں گُلُمبے ٹپّ ئِے دیستگ اَت، من دیری در کپتگ اتاں۔
دلءَ گُشت وابءَ مُلائیگءَ برءُ زامُرءَ ہم ہال دئے، بلے من پدا بِہہ ہچ نہ گُشت۔ پورا زامُر دگہ مردمے بوتگ ات۔ اے پدا لاپ پُرّی منا پورا وش نہ بوت۔
آ سُہبءَ مُلاّ چہ منا پیسر پاد اتکگ اَتءُ بانگءِ توار اتک۔
”شیرءِ چُک، شیرءِ چک“
Mehlab Naseer has done her Masters in English Literature from the University of Balochistan and has been teaching English Literature and Functional English at the Government Girls' Degree College Turbat and the University of Turbat since 2010.
Mehlab composes Balochi poems, writes short stories and is also a regular translator.
