ہست ات بادشاہے۔ بادشاہ ہدا وندء تالا وت انت۔
بلے اے سرزمین ءِ بادشاہ ات، بادشاہ گریب پرور ءُ مسکیں نوازے ات۔
بادشاہ ءِ گریب دوستی ءِ نام ءُ توار کُلیں جہان ءَ پرشتگ ات، ہر ہلک ءُ دیارءَ ہمے بادشاہ ءِ توسیپ ءُ سپت ات، مجلس ءُ دیواناں، میتگ ءُ بازاراں، دہکان ءُ مزدرو، پوریاگر ءُ جولاہگ ءُ لوڑیگ، ہر کسی زُبان ءَ ہمے بادشاہ ءِ بادشاہی ءِ گپ ءُ ہبر ات۔
بیت یک روچے ہلک ءَ ہمے ہبر شنگ بوت کہ بَلُّک ءِ نماسگ ءَ چہ وتی ہند ءِ ” بادشاہ زالم” ءِ تُرس ءَ وتی کارجاہ بند کتگ ءُ گارانت، دہکان ءُ مزدورانی برد ءُ داس، کوڈال ءُ تش کُل اشتگ انت ءُ پہ دیم شُتگ ءُ بیگواہ انت۔
سال ءُ ماہ دیر گوزنت دپ ءِ ہبر زوت، یک روچے بَلُّک ءَ ہال سر بوت کہ تئی نماسگ ” گریب پرور ءُ مسکین نوازیں بادشاہ ” ءِ دربارءَ انت ءُ تئی نماسگ ءَ سیر ءُ سانگ ہم کُتگ، چُک ءُ چلانگاں کپتگ۔ دُرساں وشتریں گپ اش انت کہ تئی نماسگ ءَ تاجے سرا۔
بیت چوش کہ بَلُّک ءِ نماسگ وہدے چہ وتی ہند ءِ ” بادشاہ زالم ” ءِ تُرس ءَ جگریت ءُ کئیت ہمے ” گریب پرور ءُ مسکیں نوازیں بادشاہ ” ءِ ہلک ءَ، بادشاہ ءِ مہل ءِ نزیک ءَ پہ وت یک کُڈے ٹہینت ءُ وتی آس ءَ روک کنت۔
چو کہ بَلُّک ءِ نماسگ سکیں چالاک ءُ ہژاریں مردمے ات، ہمے کہ بادشاہ ءِ دربار کہ جم ات، تہ بَلُّک ءِ نماسگ ءَ وتا دربار ءَ سر کُت ءُ آئی ءِ چم مدام بادشاہ ءَ سک اتنتءُ بادشاہ ءِ ہیل ءُ عادت ءُ آئیءِ ہب ءُ واہگانی در برگ ءِ جہدئِے کُت، داں بَلُّک ءِ نماسگ ءَ بادشاہ سرا داں پاداں ونت ءُ دربُرت، گُڈیگ ءَ آ سرپد بوت کہ بادشاہ شہسوار ءُ زہم جنے۔ پدا آ ہچ مہتل نبوت وتی کارجاہ ءِ آس ئِے روک کُت، یک ڈولداریں زہمے ٹپ ات ئِے، دستگ ئِے نُگرہ بند کُت ءُ بادشاہ ءِ دربار ءَ بادشاہ ءِ دیما پیش ئِے کُت ءُ بادشاہ ءَ بَلُّک ءِ نماسگ ءِ جتگیں زہم سک باز دوست بوت۔ پرے کار ءَ بادشاہ ءَ بَلُّک ءِ نماسگ ءَ را بازیں گنج ءُ دولتے بکشش دات ءُ بَلُّک ءِ نماسگ ئِے وتی مہل ءَ جاگہ دات ءُ وتی دربارءِ ہاسیں مردماں اوار گیتک ءُ عزت ءُ شرپ ئِے بکش ات، پدا وتی کلیں زہم بَلُّک ءِ نماسگءِ گورا جناینت اَنت، پدا بادشاہ ات بادشاہ ءِ دربار ات ءُ بَلُّک ءِ نُماسگ بادشاہ ءِ دربار ءِ لاڑک ات۔
بَلُّک ءِ نُماسگ ءِ دپ ءِ ہبر ات ”ماتکُس زاہے نہ انت ءُ مرگ دوایے نہ انت“۔ ہمے کہ بادشاہ ءِ وزیر ءِ گورا نشت تہ ہمے دانک ئِے دپ ءَ ات۔ وزیر سک پیر ات- وزیر ءَ مدام ہکّل کُت گشت کہ ”مردم کم کیسگ ببات بلے کم نَسّب مبات“۔
بیت روچے کہ بادشاہ ءِ وزیر مُرت ءُ پرے ویل ءَ بادشاہ سک بوت تکانسر ءُ پریشاں۔
چہ دیر ءُ دریں ہلک ءُ دیاراں بازیں بادشاہ ءُ بادشاہانی وزیر، آلم ءُ شاہوکاریں مردماں آیگ ءُ رچگ بوت۔ دیوان ءُ مجلس، پُرس ءُ پاتیا بوت۔ بادشاہ ءِ دلبڈی دیگ ءَ کُلیں ہلک ءُ دیاراں وتا ساڑی کُت۔
وزیر ءِ مرگ ءَ پد بادشاہ ءِ گورا بس ہمے یکیں جیڑہ پشت کپت کہ آ کے بوت کنت کہ منی وزیر ءِ کنڈ ءَ بگیپت۔
بازیں بادشاہاں وتی ہلک ءُ دیارانی دانائیں مردم راہ دات انت کہ بُروات بادشاہ ءِ دربار ءَ کہ بادشاہ پہ وت وزیرے گچیں بکنت۔
بلے چریشاں بادشاہ ءَ کس مان نیاورت پہ وتی وزیری ءَ۔
بادشاہ ءَ بلک ءِ نماسگءَ را وتی وزیر ءِ تاج سرا دات ءُ وتی وزیر کُت۔
کُلیں مہلوک ءَ دست ماں دپ ءَ ات کہ اے چوں؟ بازینے ءَ گُشت بادشاہ گنوک انت، بازینے ءَ گُشت اے بادشاہ ءِ گریب دوستی انت، بازینے ءَ گُشت کہ اے بادشاہ ءِ نادانی انت ءُ بازینے ءَ اے ہم گُشت کہ بادشاہ وتی شہسواری ءُ زہم جنی ءِ شوک ءَ یک سکیں تاواں باریں کارے پہ وتی رئیت ءَ کنگا انت، ہمینچک دپ ءُ ہمینچک ہبر۔
بادشاہ ءِ دربار ءِ آلم ءُ شاہوکاراں بادشاہ سر ءُ سوج کُت کہ ”بادشاہ اے شاہسواری ءُ زہم جنی ءِ شوک ترا گران ءَ کپیت“۔ تو سک سُبک بئے۔ بَلُّک ءِ نُماسگ پہ ترا ہچ پشت نگیجیت، بلے بادشاہ ات کہ کسی گپ ئِے گوش نداشت انت ءُ بَلُّک ءِ نماسگ ئِے وتی وزیر کُت ءُ سیر ءُ سانگ ئِے ہم دات۔
بَلُّک ءِ نماسگ ءِ تِراں نوں تپر نہ بُرنت، شاہی شاہان بوت۔ وزیر ءِ تاج ئِے سرا کُت ءُ وزیر ءِ تہت ءِ سرا نشت۔ ہپتگے نگوست، وتی دست کنڈی ئِے بِنا کُت انت۔ روچے بادشاہ ئِے زاہے دات ءُ روچے شاہبانُکے۔ چُشیں روچ نگوست کہ بادشاہ ءِ دربار ءَ دور ءُ دریں بادشاہ ءُ شاہبانُک ءُ وزیرانی کاسداں وتی ہلک ءُ دمگانی شکایت نیاورت اَنت ءُ بادشاہ ءَ را سر نکُت انت۔
بادشاہ وتی شاسواری ءُ زہم جنی ءِ ہسار ءَ انجو گرپتار ات کہ مدام وتی وزیر ءِ ہک ءَ گپ ئِے جت ءُ آ دگہ بادشاہ ءُ شاہبانک ءُ وزیرئِے ملامت کُت اَنت- بازینے ءَ اے ہم گُشت کہ ” بَلُّک ءِ نُماسگ اے کاراں بادشاہ ءِ پرمان ءِ پدا کنگا انت اگاں نا اشی ءِ تہا اینچو کجال کُجا است کہ بنندیت ءُ بادشاہ ءُ وزیراں زاہ ءُ زکت بکنت۔
داں روچے اتک کزا بادشاہ ءِ وتی دربار ءِ سرا کپت۔ بادشاہ ءَ پہ وتی رئیت ءَ پرمانے وزیر ءِ گورا لکارینت کہ منی اے پرمان ءَ مرچیگیں دربار ءَ بوان۔
نہ روت ہیل نئیت آدت، وہدے دربار جم ات، وزیر ءَ بادشاہ ءِ نام گپت ءُ پرمان ءِ وانگ بنا کُت۔ پرمان زاہ ءُ بد ءَ ابید دگہ ہچے نہ ات۔
بادشاہ چوں کہ شہسوار ءُ زہم جنی ءِ شوک ءَ انچو ملار ات، بجاء وزیر ءِ ہکل ءُ ہبیر کشگ ءَ مہلوک ءِ دیما وت پاد اتک کہ منی ازت ءَ بکن ات۔
سوار بوت وتی اسپ ءَ ءُ نُگرہ بندیں زہم ئِے کُت دست ءَ ترینان، دیم پہ وتی شاہی مہل ءَ۔
