مرچاں سوشل میڈیاءَ پچ کنئے، گوں کَس ءُ آزیزےءَ ھال اِھوال کنئے، یا گوں هَمپگریں سنگتےءَ ڈِسکشَنے کنئے، گڑا یَکّیں گپّ کئیت ءُ دیما اوشتیت که بلوچانی مستریں جیڑہ گار ءُ بیگواهیں مردمانی جیڑہ اِنت.
فیسبُک، ٹوئیٹر، اِنسٹاگرام، هر کُجا که چارئے، برے مات ءُ گُهار سرکارءِ ماڑییےءِ دپءَ په وتی بَچّانی پد جنَگا زار جنَگا اَنت، برے پولیس اِشاں تیلانک دئیَگا اِنت، برے گِرّاناِش کنَگا اِنت. اے ساھتاں مَن سَکّ بےتاھیر باں.
مرچی من بےتاھیر اِتاں. مُبائلءِ اِسکرین بند کت ءُ فون کَشءَ ایر کت. چَمّ بند کُتنت ءُ ھیال کُت که اے مردم چیا گار اَنت؟
جُست مُدام وتی جاگهءَ اوشتَنت ءُ پَسّه مَٹّ بوّان بنت. کسّه باریں کُجا چینچو رَنگ مَٹّ کننت که په دَمانُکےءَ مردمءِ دلگوشءَ دگه نیمگے بِتَرّیننت. منا کِسّهے یات آھَگا اَنت.
بزاں هست اَت یَک مُلکے ءُ مُلکءَ هست اَت بادشاهے. مردم گَل ءُ وَشّ اتنت. روچ گوَزان اتنت، بلے یَک روچے مُلکءِ مردم سُهبءَ که چه وابءَ پاد اَتکَنت. ته بادشاہءِ کَلاتءِ دیما دَرامَدیں سپاہیگ اوشتاتگاَت ءُ شیپانی تها ھون تچَگا اَت. مُلکءِ مردماں زانت که نوں چِد ءُ دیم په آهاں ھِچ پَشت نَکپتگ، نوں په آهاں نه مال ءُ مِلکَت پَشت کپیت ءُ نه لوگ ءُ چُکّ. پیرزالےءَ سئوت جنَگ بِندات کت:
گَر گندَلی توکے مِرئے
شیر اِت ھَرام اَنت بَچّ منی
(بِزاں من) اَمب بُرِّت ءُ پَل کُت کَرَگ
زَھریں کرَگ آپ داتگاَنت
بےموسمءَ پاد اَتکگاَنت
بَر مُشک ءُ موراں وارتگاَنت
گوں اے سئوتءِ اِشکنگا لهتیں وَرنا ءُ کَماشءَ وتی وتی اُرد پَٹِّت اَنت. کَسےءَ تیرے دست کَپت، کَسےءَ تیرکَمانے، کَسےءَ زَھمے، کَسےءَ اِسپرے. اِشاں وتی اَپس سَنج ءُ زین کُتَنت، میتگانی زِرباری نیمگا جنگَل اَت، جنگلءَ آ دَست کئور اَت. کئورءَ آ دست کوهانی نیمَگا کِشکے گوَزگا اَت که آئیءِ سَرا اَپس تچَگا اتنت ءُ اَپسانی سرا ھما ورنا ءُ کَماش نِشتگاتنت که آہانی اُرداں تیرے، تیرکَمانے، اِسپرے، هر چیزّے که دَر اَتکگاَت، آهاں زُرتگ اَت ءُ دَرامَدیں بادشاہءِ دیمءِ دارَگا دَر کپتگاتنت. میتگ اَپسانی دَنزانی گُبارانی تها گار بوّان بوت. پدا پیرزالاں سئوت جَت:
سیوی گَوڑئوی گَرداں بات
دُرّیں گوھرءِ اَرجاں بات
گوَھرام چه دو جاہ بےجاہ بات
نئے بات گور نه گَنداوَہ
ھَپت سَد بَنگوئیں ورناھاں
پاگاِش په کھیوی بَستنت
بورِش بے لَگامءَ تاتکنت
(چه) آهاں په نِشاں یَکّے نیست
جَنیںچُکّانی په اَرمانے دوتکگیں دوچیئیں گُدانی رَنگ لَگُشان بوتنت. ھَمُک روچ جنگ ءُ داوا بوت. ھَمُک روچ کَسے جنَگ بوت. ھَمُک سهب سپاهیاں چه میتگءَ یَک ءُ دو مَردُم بَست، کَشّان کت ءُ بادشاہءِ دربارءَ بُرت. پدا نه اے مردمانی ھالے کسےءِ گوشاں کپت، نه کَسےءَ گواهییے دات کہ اے مردم چون اَنت ءُ کُجا اَنت. ھر لوگءِ دیما پتّرے پَچ بوت. زالبولاں موتک آوُرت ءُ اے موتکانی دْراجی چه سالاں مستر بوّان بوت. پدا تیوَگیں لوگ، بازار، میتگ، شَهر اَنچیں پُرسی پَتّرے جوڑ بوتنت که آئیءِ لَمبءِ گْوات گْواتءَ گون اتنت.
جُست انگت وتی جاگهءَ ھما وڑا ایر اَنت ءُ پَسّه انگت کوهاں رَپتگیں مردمانی وڑا وتی منزلءِ شوهازا اَنت.
بلے آ شپی چه وَپسَگا پیسر پیرزالاں دْوا کت که ما وَتی بَچّانی مُراداں بگنداتیں، آ شَپی کَسّی چُکّ گار نهاَت، آ شپی کَس زار جنَگا نئیاتک، کَس موتک نئیارَگا اَت، ھِچ کَسّءَ چُشیں گپّے نَکُت کہ مرچی پِلانی سپاهیگاں گِرّان کتگ ءُ دَرامَدیں بادشاہءِدربارءَ بُرتگ، بلے وھدے سهبءَ کلات که دَری سپاهیگاں گِپت، ھما اِنت که…
