من پنچ سالءِ دَرانڈیهیءَ پد میتگءَ واتَر کُتگ‌اَت. آ وھدا که من میتگ یَله دات، آ وھدا ھم جنگ اَت. آ وھدا ھم مردم چِست کنگ بوگءَ اِتنت. ھر روچ جنگل ءُ پَٹّ ءُ مئیداناں بلوچ بچّانی شیرتِتگیں لاش دست کپگا اِتنت. ھرکَس تُرسءِ آماچ اَت. ھرکَس دِلترَکّ اَت که اے دَم نه آ دم نوں منی باری اِنت. زندگی سَکّ گْران اَت. شپءَ کَسءَ وتی گِسءَ گرمیں نپادانی سرا وپت نه کُت. میتگءَ اَنچو که لئیٹےءَ شھم کُت، سجّهیں مردیں دیم په مچکدگ ءُ کئور ءُ جَنگلاں تَتک ءُ چیر بوتنت. اِشانی تها گیشتر وَرنا اتنت. ءُ من میتگ یله دات ءُ دَرانڈیه بوتاں.

دَرمُلکءَ من آزادیں چاگردےءَ نِشتگ‌اِتاں. نه کَسیا مئے لوگاں دئور کُت ءُ سجّهیں کُنڈ پَٹّ اِتنت، نه جنگلاں لاش دَست کپت. کَسّءَ تُرسءِ سُدّے پر نیست‌اَت. ھرکَسی زند وشّ ءُ وشھال اَت. بلے مئے بلوچستانءَ آس ھما وڑا روک اَت، اَنگه گیشتر جمبور بوتگ‌اَت.

روچے ھالے آتک: برے چه وانگجاهےءَ نودربرےءِ گار ءُ بیگواه کنگءِ ھال اَت ءُ برے چه هسپتالےءَ ڈاکٹرےءِ. واننده ءُ ناواننده، پیرین ءُ ورنا، سیاسی گلےءِ باسک یا گئیرسیاسی مردم، هر روچ ھالے آتک: فوج پِلاں میتگءَ لوگےءَ مان رِتکه، چه پِلاں بازارءَ دو ورنا برگ بوته، مزنیں شهرءِ راهءِ کَشءَ لاشے دست کپته. میتگانی میتگ فوجءَ مان داشتگ‌اَنت. حیات جان رنگیں سالونکیں ورنا کِشک ءُ چارراهانی سرا کُشگ ءُ دئور دئیگ بوگا اَنت. ءُ درمُلکا منی زند اسرمند بئیگا نه‌اَت. پمیشکا من ھچبر اے اندازه جت نھ کُت که اے چونیں گرانیں ساھت اَنت. زندگی چوں ازاب بیت، اگں فوج لوگاں دئور بکنت ءُ کُنڈ کُنڈا پَٹّان ببیت. مردماں چست بکنت ءُ گار ءُ بیگواه بکنت.

بیگواه کتگیں مردمےءِ مات ءُ پت کُجام درد ءُ دورانی دیمپان بنت؟ اے بلاهیں گرانیں درد که بیگواهیں مردمانی لوگئے مردم اِش سگّنت، منا اے دردانی ھچّ اندازه نیست‌اَت. لهتیں مزن‌جگریں پت وتی بچّءِ گار بوگ ءُ پدا لاشئے دست کپگا رند ھم دیما جُنزان کنت، بلے مات وتی چُکّءِ واتر کنگءِ اُمیدءَ، چه بازیں ودارءَ یا وَ گنوک بنت یا اے دردءَ سَگّ اِت نھ کننت ءُ مِرنت.

‎نوں که من واتر کتگ‌ات ءُ مُلکءَ اتاں، نوں زانگا اتاں که اے چونیں بلاهیں دردے؟ من نوں زانت که کَسےءِ بیگواه بوگا پد لوگءِ مردم کُجام ھالءَ بنت. آیانی چَمّانی واب هم بیگواه بیت ءُ دلءِ کَرار هم.

‎من که واتر کتگ‌اَت، نوں من دیست که میتگءِ چاریں نیمگاں لشکریاں بُنجل جوڑ کُته. اِسکول، مردمانی لوگ، مَسیت، ھچّ جاگه پَشت نھ کپتگ. ھر جاگه فوجیاں چوکی بَستگ ءُ نِشتگ‌اتنت. ھرکَس تُرسءَ گار اَت. ھمے تُرسءَ ھمُک مردمءَ وتارا چه وتی برات، سیاد ءُ اَزیزاں دور داشتگ‌اَت.

من که واتر کتگ‌اَت، من دیست که میتگءِ دوئیں کبرستان مَستر بوتگ‌اَنت، کَبر گیشتر اَنت. باریں چُنت سالونکیں سر ھمے کبرستانءَ نوں په ایمنی واب اَت ءُ انگه باریں چُنت زِمین‌زادگیں سَرءَ کَبر هم نسیبءَ نھ بوته. کبرانی سرا جتَگیں بئیرک هم گار اتنت.

بلے من سَک گَل اتاں که من پنچ سالءَ پد مُلکءَ آتکگاں. منی پاد چه گَلءَ زمینءَ ایر نھ بوتنت. گوں منی آیگءَ گوَشئے گُلزمینءِ پاد هم گَلءَ چِست اتنت ءُ آزمانءَ هم وتارا په دابے مان پوشتگ‌اَت.

یک روچے ھئور بوت. ترَمپ که زمینءِ دلبندءَ کَپتنت، منی چاریں آتراپاں ھاکانی وشبو شنگِت. ءُ من دیست که مُلکئے ھمے یکّیں چیزّ مَٹ نھ بوته، اے وشبو نوں گوَشئے انگه گیشتر مِسک‌آتار اَت.

چه ھئورءَ پد من درِکّ بوتان ءُ شُتاں که شیپانی آپاں سئیل کناں. چاراں، ‎گوَست چو گرَنچےءَ بُتک. ھئورءَ پد سَنجءَ جَت. شیپءَ آپ آورت. سرجمیں بازار شیپءِ آپانی چارگا در اَتک. اے ھئور ءُ سنج، اے کئور ءُ نوکاپ، اے مردمانی مُچّی، گپّ ءُ کَندگانی توار که وشّیں زیمرےءِ وڑا تالان ات، منی دلءَ تاھیر دئیگا اتنت. هئورءِدومی روچءَ کَسے دیم په کوهءَ پکنِکءَ شُت ءُ کَسے کُمب ءُ گَرانی آپءَ جانءِ شودَگءَ… ھمُک دَمان سَک وشّ اَت.

مُلکءَ جنگ وَ ھما پئیما برجاه ات، بلے ھئورءَ که گوَرت، میتگءِ مردم چه تُرسءَ کمّے پراموش بوتنت. ھئورا میتگ برَهدارتر کتگ‌ات. ھمے گِر ءُ چیلّاں گُلائش اتان ءُ هِچّ سَما نھ بوت که کدی واب کپتاں.

بَلاهیں تئوارے بوت ءُ من جَه سرِّ اِتاں. پورا بلاهیں گرَندےءِ توار اَت. گِنداں ماتءَ تالے گون ءُ لوگءِ ریتکگیں آپاں شُلنچگا اِنت. ماتءَ گوَشت: ”بوَپس. اے توار نوں زندگیءِ بھر اَنت.“

شپ تھار اَت. بَمبانی توار گیش بوان اَت ءُ دور دورءَ کُچکّانی چانگَگءِ توار ھم پیداک اَت.