برپ گوارگا اِنت۔ مروچی، گشئیگا بسّ نکنت۔ لوٹئے کدَم جنان، اسٹیشنے نیمگا برویں؟۔ کافی، اودا ترندین رسیت۔ آرامیں کافی شاپے، یورپی زندءِ پئیمیں تہاری مان شانوکیں رژنائیءَ، میوزکءِ توارءَ سر چنڈینین و چہ شیشگی دریگان برپ جتگیں ریلانی سیلءَ کنیں۔
زیک ترا سیاستءِ سرا ونتُن۔ وشیں احساسے پیدا بوت۔ مُلکانی پونز و نکشہاں جوڑ کنوکیں تاکتانی گپ وش اتنت۔ من یک ہیالےءِ تہا شُتگُن۔ منا انچُش گُمان بیت، تئو گُشت بلوچاں لوٹیت گوں مزن شانین تاکتاں سنگتی بکننت۔
من وابے گندگااُن کہ گون تاکتاں اے سنگتی جوڑ بوت۔ مزن شانین تاکت چو منیگا ڈہیٹ دراتکنت و پہ وتی نپ و سوتءَ بلوچانی سنگتی اِش قبول کُرت۔ نوں پہکا اے سنگتیءِ بھَرم بلوچانءَ دارگی اِنت۔ اینگر آنگُر چاراں، بلوچ تچءُ تاک کننت کہ وتی واجہانی دپءِ تامءَ گوں چونین وشتامی یےءَ وش بکننت۔ منا پاپَڑ پچگ کپیت، پاپَڑ مپچاں، گڑا وتی واجہاں دیمترا پہ وتی نپ و سوتءَ چوں رازی کُرت کناں؟
من نزاناں، تو منا گوشدارگائے؟ بلکیں تو گوں من تپاک مکنئے۔ من ہم تپاک نکناںءُ رَٹاں۔ تو سادگیں مردمے ئے۔ سیاستءِ مزن شانیں شاہینانی چمّاں، چہ بالءُ شکارءَ پیسر بندگ لوٹئے۔
منی مارشتانی تہا، کار چَپءُ چوٹیں نیمگےءَ ہم وتی سرا کشِت کننت۔ تئی وشتامیں پاپڑاں ورنت۔ لٹ ہم واریننت۔ چُش بوت ہم کنت۔ اے مزن شانیں تاکتاں انچش نکرتگ؟
شُما وتی سیاسی راجدپتر نبشتہ کُتگ؟ یک سنگتےءَ منا دیر اِنت جُست کتگ ات۔ منا یات اتک، ما چہ راجدپترءِ راستیں نبشتہ کاری، سیاسی کاراں تتکگیں۔
مئے فلسفہ اے بوتگ کہ ”ما گلُامیں“ ءُ بس؟ گُلامی بُکٹیت، جہان آباد اِنت۔
منا پہل کن، تو چے گُشت؟ منی ساہ، راست اِنت، ما دومی عالمی جنگءِ زمانگءِ دنیاءِ نندوکیں۔ ہما دنیا کہ اشیءِ بُن ہِشت برطانیہءَ ایر کُرتگ۔ ہرجاگہ اِشانی واجہی بوتگ، تو اَکسءَ بچار، چے گندئے۔ ہلاس نبیوکیں نسلی، راجی، مذہبی، کئومی جیڑہ۔ بلوچستانءِ سیمسرانی اسکرپٹءِ نبیسوک سُہرپُٹیں بیوروکریسی نبوتگ؟
اودا بچار، برپ باز رِچان رِچان اسپیتیں کوہے جوڑ بوتگ۔ نی بَس نرسیت کہ لوگءَ برسیں۔ لیاریءِ مَٹّ جوڑ کنوکیں کمبار یات پیداک اَنت۔ اے کمبار اشتاپیگ بنت گڑا مٹءُ کپلانی سر لونڈ در کئیت۔ انچُش اسپیتیں بیوروکریسیءَ بلوچستانءِ سر لونڈ کرتگ و سئے مُلکءِ دستءَ داتگ۔
من زی ترا یک انٹرویویےءِ ڈرافٹ راہ داتگ اَت۔ تو منی سوال چارِتنت؟
مُلکانی پونزانی پروشوکءُ مَلَم و درمان بہا کنوکیں واجہ ترا چونیں بلوچستانے دئینت؟ انچیں بلوچستانے ترا رسیت کہ تو چہ اشاں لوٹئے؟ یا انچیں بلوچستانے ترا رسیت کہ آ لوٹنت؟ ما ہما دنیاءَ نشتگیں کہ اشاں جوڑ کرتگ، تو اے دنیاءَ وشیں احساس کنئے؟ انچیں کہ پاکستانے جوڑ اِش کرتگ، اے ترا انچیں بلوچستانے ندیئنت؟
تو چے گوشئے، گُلامیءِ تریاک بہا کنوکیں فیکٹری ترا مزنمَردیءِ درمان وارینیت؟
منا سارتیءَ جتگ۔ دو ماہ اِنت سعودی صحافی جمال کشوگیءِ اَکسداریں ٹائم میگزین منی سرونءَ کپتگ کہ وانگ نبیت۔ ہمک سہب چاران ئِے ءُ نَگِندگءِ ڈِپلومیسی کناں۔ اے پانزدہ روچی تاکدیما کپتگیں جاگہا ہشت ہپتگ گوست۔ پکر کناں، اشیءِ تہا زانا چے نبشتہ اِنت؟ ءُ چِد ءُ پیسر اے گپ نبشتہ کنگ نبوتگ انت؟ من ہیال کناں، اشیءِ تہا نبشتہ اِنت کہ ”جمال یک نترسیں اہوالکارے بوتگ۔ آئیءِ مرگ بیمناک بوتگ۔ آ یک انچیں اہوالکارے بوتگ کہ مارا سیر لاپیں عرب مُلکانی چیرینءُ راستیں سیاسی ہال ئِے داتگ انت۔ آ نوں پَشت نکپتگ، اے مزنین تاوانے۔“ اے لبز، نی چے کار دئینت؟ وہدے آ زندگ اَت، چُنت مردمءَ پَجّاہ آورت، یک کسانُکیں گروپےءَ؟ یک ہمپکریں مکتبےءَ؟ آئیءِ زندگیں وجودءِ احساس چونیں مردُماں بوتگ؟
بلکیں، ما زانت بکنیں کہ مرگءَ رند کشوگی پہ امریکہ، فرانس و بازیں مُلکاں ڈپلومیٹک جونے جوڑ بوت۔ نگیشتگیں کارءُ باپاری کنٹریکٹ گیشینگ بوتنت۔
تو منا کدی گُشتگ؟ ڈپلومیسی چیریں کارے۔ بس، کاہءُ سبزگ لتارگ بنتءُ مور مرگ گندنت۔
بے ہیال مبو کُربانُن۔ شپ ہلاس بوّگی اَنت، منی راہ داتگیں ڈرافٹءَ، وہد رسیت، بچار۔ یک جُستے نبشتہ کنگ بے ہیال بوتگُن۔ انون ترا گُشت ئِے کناں۔
تو، چُشیں سیاسی کارکن دیستگ کہ تُپنگی (گوریلہانی) عاشق ببیت؟ تپنگ، سیاسی رہدربرءِ سروک جوڑ بوت؟ پدا اے نوکیں دورءِ گوریلائیں سروک مُچّ ءُ متحد بوتنت و مزن شانیں تاکت اِش وتی سنگت کُرتنت۔ پدا چے بوت؟ تپنگءِ بیم گران اِنتءُ پہ بہا کیمت ئِے باز نہ اِنت۔
اے کسہءَ یل بکنیں۔ زانگ بیت کنت کہ تپنگ داں کدی سکی و سوری سگّت کنت۔ کماشاں لوگے اڈ کُرت۔ ہچ کسی ہبر گوش نداشت، ورنا اینگرءُ آنگر اوشتارینتنت۔ لوگءَ نندوکیں مردُم اش تسلا داتنت کہ نی مئے لوگ مئیگ بیت۔ لوگ انچش آزات بوتگنت؟ بزگیں مردماں وت ہچ نوارت، سنگت رودینت اَنت۔ ورنایاں وتا کانونے ہست اَت۔ ہرکس وت بگندیت۔ راجی تپنگ نوں گوں سروکیءِ پاگءَ واجہ انت۔ سینزدہ سال بیت یا گیشتر؟ اے یک دؤرے ات، نی ہلاسیءِ نیمگا روان اِنت۔
بلوچیں رمگ چارینوکےءِ ہاکییں لوگءِ پیما لُمبِتگ۔
Razzak Sarbazi is a journalist and a fiction writer. He often writes on political and social issue, in Urdu and Balochi. He hails from Lyari, Karachi and lives in exile in Sweden.
