اے چارلس ڈکنزءِ کسّہے کہ سیٹھ ھلیرءَ چہ انگریزیءَ ترّینتگ۔
ہست اَت گونڈوے۔ گونڈوءَ ہَست اَت گوَنڈکیں گوہارے۔ دوئیں براتءُ گوہار ہداءِ کُدرتاں ہیران اَتنت۔ برے پُلّانی رَنگءُ برنگیءَ ہیران، برے آزمانءِ سبزیءَ ہیران، دریاءِ جُہلیءَ ہیران، ہداءِ شَرّیءَ ہیران، ہداءِ طاقتءَ ہیران۔ ہیران کہ مہربانیں ہداءَ چونیں جلوَہ ناکیں دنیایے سازِتگ۔
سجَّہیں روچءَ ہداءِ کُدرتانی سیلءَ پد وہدے شَپ بوت، دوئیں اَتکءُ دَریگءِ دَپءَ اوشتات اَنت، آزمانءِ روژناہ تِریں استالءِ شوہازءَ۔ ہما اِستال کہ مدام قبرستانءِ شریشءِ سربرءَ زاہر بیت۔ ہرکسءَ کہ پیسرا دیست، ہمائیءَ کوکار کُت ”آ اِنت“۔ باز براں دوئیناں یکپارگیءَ دیستءُ یکپارگیءَ کوکار کُت۔ دوئیں کَش ماں کَش اوشتات انتءُ استالِش ندارگ کت. یکے دومیءَ را چارتءُ بچکندت اِش۔ءُ چہ دَریگءِ دیما دور آہگا پیسر دوئیناں مدام گُشت ”اِستال اللہءِ میار اِنت“۔
گوہار اَنگت کَسان اَت۔ سَک کَسان اَت۔ نادراہیءَ گْور جَتءُ تہتءِ باہوٹ کُت۔ انچو نِزور بوت کہ نوں پہ اِستالءِ چارگا اوں پاد اَتک ئِے نکُت۔ برات تہنا دَریگءِ دَپءَ اوشتات۔ انچو کہ اِستال ئِے دیست، دیم ئِے گوں گوہارءَ کُتءُ کوکار ئِے کُت ”آ اِنت“۔ گوہارءَ بچکندِتءُ گُشت ”اِستالءُ منی برات اللہءِ میار اَنت“۔
دیر نگْوَست کہ اِستالءِ چارگا تہنا برات پَشت کَپتگ اَت۔ دَریگءِ دیمءِ قبرستانءَ گونڈوکیں قبرےءَ گوہار کَلّ اَت۔
براتءَ چہ دَریگءَ اِستال چارِت، دلءِ سیرءَ گریت۔ ہما نپادءِ سرا وپت کہ مدام گوں گوہارءَ وپتگ اَت۔ گونڈُکیں گوہارءِ نیمگ ہالیگ اَت۔ برات واب کپت۔ وابءَ دیست ئِے کہ رُژنائیءَ چہ زمینءَ کِشکے رَستگ داں آزمانءَ، رُژنائیں اِستالءِ دَپءَ۔ رُژنائی راہے اَت۔ فرشتہاں مردم دَستءَ گپتگ اَتنت، دیم پہ اِستالءَ۔ اِستالءِ دَپءَ مردم گَل اَتنت۔ ہرکس وتی آژناگیں مردماں شوہازگا اَت۔ ہرکسءَ وتی مردم کہ دیست اَنت، ہماہانی ہمراہیءَ شُت اِستالءِ تہا۔ اِستالءِ تہا دنیا یے اَت۔ شاتءُ شادمانیں دنیا یے۔ ہمے مُچیءَ آئیءَ وتی گوہار دیست۔ اِستالءِ دَپءَ اوشتاتگ اَت۔ فرشتہےءَ جُستءَ اَت ”منی برات نیاتکگ؟“۔ فرشتہءَ جواب دات ”اِنّاں“۔ گوہارءَ پہ نا امیتی دیم تاب دات کہ بروت۔ آئیءَ کوکار کُت ”اَدّا، من اَتکگاں! منا بَر گوں“۔ گوہارءَ چَک تَرّینت۔ چَم ئِے اَرس اِتنت۔ اَنگت شَپ نکُٹّتگ اَت۔ اِستال انگتہ زاہر اَت۔ برات گوں ارسیگیں چَمّاں اَتک دَریگءِ دیماءُ وتا را جست ئِے کُت، ”من کَدی رَواں؟ منی باری کدی کئیت؟“۔
پہ براتءَ کسانُکیں براتے پیداک بوت۔ انچو کَسان اَت کہ اَنگتہ ہبرئِے نزانت۔ مُرت۔
ہمے شَپءَ آئیءَ پدا وابءَ دیست، اِستالءِ دَپ پچ اَت۔ کِشکے اَت۔ مردم اَتنت۔ فرشتہ اَتنت، آئیءِ گوہار اَتءُ فرشتہے جُستءَ اَت ”منی برات نیاتکگ؟“۔ ”آ برات نیاتکگ، بَلے دگرے اَتکگ“۔ فرشتہءَ گونڈُکیں برات، گوہارءِ دَستانی دلءَ ایر کُت۔ ”اَدّا، من اَتکگاں! منا بَر گوں“، آئی کوکار کُت۔ گوہارءَ چَک تَرّینت۔ بچکندِت۔ انگت شپ اَت۔ اِستال انگت رُژناہ اَت۔
گونڈو رُدیتءُ بَچَکے بیت۔ چہ گِسءَ دَر بیت، یکّے کئیت ہال ئِے دَنت ”تئ مات بیران بوتگ“۔
شَپءَ پدا وابءَ گندیت۔ ہما مُچی اِنت، ہما مردم اَنت، گوہار جُستءَ اِنت ”منی برات نیاتکگ؟“۔ ”اِنّاں۔ بلے تئی مات اَتکگ“۔ مات گوں دوئیں چُکاں گُلائش بیت۔ چہ گلءَ مات گریت۔ گوہار گریت۔ اِستال بچکندَنت۔ ”اَمّاں، اَدّا، لالا، من اَتکگاں! منا بر اِت گوں“، آ کوکار کنت۔ سئےئیں آئیءَ چارَنت، بچکندَنت۔ شپ اَنگت نہ ہَلّتگ۔ اِستال انگت رُژناہ اِنت۔
گوَنڈو ورنا بیت۔ دَریگءِ دَپءِ کرسیءِ سرا نندوک بیت۔ اِستالءِ دَپ پچ بیت۔ گوہار فرشتہءَ جُستءَ بیت ”منی برات نیاتکگ؟“۔ ”اِنّاں۔ بلے تئی برات زَتک اَتکگ“۔ مات، گوہارءُ براتءِ گوما آ وتی یکّیں جَنکءَ گندیت کوکار کنت، ”منی نُنک، منی بانُک“، آئیءِ جنکو، آئیءِ گوہارءِ کُٹءَ بیت، مات، گوہارءِ کَشءَ، برات، ماتءِ کُٹّءَ۔ اِستال رُژناہ بیت۔
نوں آ کماشءُ آجز بیت۔ تَرّءُ تابءَ کپیت، تہتءِ باہوٹ بیت۔ ”من اِستالءَ گِندگا آں“، آ رَپَٹَیت۔ آ شَپی آئیءِ چُک آئیءَ پانَگ بنت۔
اِستال رُژناہ بیتءُ چہ اِستالءِ شَہمءَ آئیءِ قبر۔
Seth Halir is a UAE-based Balochi writer. He mainly writes short, satirical pieces. He also edits and shoots Balochi films.
