اے سیمی سال اِنت کہ سرجم بوت بلے تو انگت وتا سزا دئیگائے۔۔ نوں وَ بس کن ۔۔ پرچہ تو وتا سزا دئیگائے؟ آجرمے کہ تو نہ کتگ آئیءِ سزا ءَ چیا ورگائے؟
انچو کہ سالے سرجم بوت اے مہروانءُ مہرمیں توارءَ منی ایوکیءُ کوٹیءِ ہاموشی پروشت۔ بلے اِشیءَ چے پد اے توار گار بوت۔
راستے مرچی سیمی سال اَت کہ سرجم بوتگ اَت بِلّے کہ منا گوں ماہءُ روچاں ہچ کارے نیست اَت بلے سزاءِ ورگءِ واستا من اِشانی ہسابءَ داراگءَ اِتاں۔ من پہ وت تہاریں کوٹیءُ ایوکیءِ سزا گچین کتگ اَت، تو بگش کہ گواتءِ شیکگانی آہگ ہم مکن کنگ بوتگ اَت۔ برے برے اگاں گوات زوراک بوتگءُ زورانسری دریگ ئِے پچ کتگ، گڑا من اِنزار بستگءُ دریگ بند کتگ۔ من چہ ہر وڑیں برْمشءُ چڑکہءَ یاگی بوتگاں۔ ہر وڑیں توارءِ تہا گشئے بس ہمے یکیں توار ات ۔’’ کُشندہ۔۔۔۔ ہونی‘‘۔۔
اے سئے ئیں سالاں دگنیاءَ چے بوتگ، منا ہچ وڑیں سرپدی نیست اَت۔
سے سال ساری یک شررنگیں کاڑے اِتاں۔ ہمے کہ آدنیکءِ دیما اُوشتاتاں گڑا چہ منی لنٹاں بچکندے لگشتءُ من گوں وتی چمانی چارگءَ، وتا ماشاللہ گشت۔
بلے اے سئے ئیں سالانی تہا منی چماں آدینک نہ دیستگءُ من جزم گشت کناں کہ منی آ کدہیں چم نوں کنڈءَ کپتگ اَنتءُ لنٹانی سہری سیاہیءِ تہا بدل بوتگ۔ منا انچو سما بیت کہ اے سئے ئیں سال گشئے سی سالءِ کدءَ اِتنت۔ منی آ معصومیں دیم نوں ترسیناکیں دیمےءَ بدل بوتگ۔ نوں من آ مردم نہ آں کہ پہ آئیءَ یکے چہ وتی زندءَ زبہر بوتگ۔ نوں آ مردم ہم منا کشگی اَت۔ گار کَنگی اَت، یک نوکیں نکشءُ دروشمے ودی کنگی اَت، توری مردگ دروشمے بہ بیت۔
باور کن کہ منا گوں اے کوٹیءُ ایوکیءَ ہچ وڑیں مہرے نیست اَت۔ اے نہ ات کہ من سئے سال گوں اِشاں گوازینتگ گڑا منا نوں مہر اَت، بلکیں بگش منا روچ پہ روچ گوں اِشاں گیشءَ چہ گیش کُنَّت بوت۔ بلے منا وتی جند سزا دئیگی اَت۔ ہرچند کہ منی بیزاریءُ شزاری گیش بوت، منا ہمے احساس بوت کہ منی سزا سرجم بوّگءَ اَنتءُ من وتا ہمیشیءِ ہَکدار سرپد بوتاں۔ اے سالانی تہا منا ہچ یات نیاتک ابیدء یک ندارگےءَ۔ آئیءِ جون منی دیما اَتءُ ہر یکے آئیءِ مرگءِ گماں وتا جنگءُ پروشگا ات۔ ہمے مچی ءُ میڈیءِ تہا یکےءَ رودپترمنی نیمگا شہارتءُ گشت،’’آئیءِ گڈی لوٹ ہمے بوتگ کہ اے رودپتر آئیءِ دوستدارءَ سرکنگ بہ بیت‘‘۔ منی چم چہ ارساں میچلِتگ اِتنت پمیشکا من آئیءِ دروشم پجاہ نیاورتءُ آئیءَ انگت ہم من نزاناں کہ کئے اَت، منیءُ آئیءِ نیامءَ۔۔۔ چیا کہ آئیءَ مدام گشتگ اَت؛
’’من تو۔۔۔تو من۔۔۔۔ءُ ہُدا۔ بس‘‘
بلے اے چارمی شَکسءِ بابتءَ جیڑگءِ بگندئے منا زلورت ہم نہ اَت۔ منا وَ بس وتی جندءِ ہستی۔۔۔ وتی جسم۔۔۔ وتی ہستیءِ سزا دئیگی اَت۔ اشیءِ تہا من سوبین ہم بوّگءَ اِتاں۔
ابیدء آ روچیگءَ، منی مجگءَ دگہ ہچ روچ نیست اَت۔ ابید ء سیاہیں رنگءَ دگہ رنگ ہم نیست اَت۔ من وتی کوٹیءِ پردگءُ کالین ہم سیاہیں رنگ کتگ اِتنتءُ دیوالءِ اِسپیتی سیاہیں پچءِ چیرا چیر داتگ اَت۔
’’ترا مالوم اِنت کہ میتگءِ مردم تئی بابتءَ چے گشنت‘‘
یک روچے منی ماتءَ اے وڑ ہم گشت ءُ من پسو ترینت
’’مردگءَ پہ زندگینانی گُشگءَ چے بیت؟‘‘
ءُ من چہ ترسءَ اے رودپترءِ دپ پچ نہ کتگ اَت۔ منی بیم ہمیش اَت کہ اشیءِ وانگءَ بگندئے منی جاور گندتر بنت۔ ہما روچءَ کہ من وتی کوٹیءَ واتر بوتگ اِتاں، من اے رودپتر سہریں گدےءَ پتاتءُ چوقرآن ئیگءَ، بُرزءَ الماریءِ سرا ایر کتگ اَت۔
برے برے من جیڑت کہ دریگتیں من آ اِناں مہ کتیں۔ اے راستے اَت کہ منا گوں آئیءَ اینچو مہر نیست اَت، بلے آئیءَ وَ است ات۔
اڑے اگاں آئیءَ گوں تو مہر مہ بوتیں گڑا چوں وتا پاہو دات ئِے۔ ہمے کہ من اے بابتءَ جیڑت، گشئے چہ دورءَ ہمے پسو اتکءُ ہمے کہ من اے پسّو اِشکت، من چہ وتی جاگہہءَ چست بوتاںءُ چیہال دات۔
’’وتی دریگانی دپءَ شر مہر کن کہ ڈنّا توپانی ہورءُ گواتے پیداک اِنت۔ منا وَ ترسیت کہ اے بازیں چیزے گوں وت بارت۔ باریں پہ کئیا سیتءُ پہ کئیا تاوان بیت۔‘‘ منی مات دریگاں چارانءُ گشگا اَت۔ پدا من نزاناں چے وہدا منی مات شت، چے وہدا توپانی گواتءَ میتگ وتی بڈا کت۔
بس وہدے کہ من ہوش کت، گنداں منی دیما رودپترءِ تاک یک یک اَنتءُ یک تاکےءِ سرا، آئیءَ پہ وتی لوگیءَ کلوہے نبشتگ اَتءُ اشیءِ سرا ہما تاریخ نبشتگ اَت کہ آئیءَ وتا پاہوداتگ اَت۔
’’ منی مہرانی گلیں مہرنگ!
ترا من چوں باور بکنائیناں کہ منی اولیءُ گڈی مہر تو بوتگ ئے، اے دگر بس منی لیب ءُ گوازی۔۔۔ اگاں تئی ستکءِ کٹّگءِ واستا منا وتی ساہءَ ہم سرگوَزگ بکپیت، من ساڑی آں۔۔‘‘
