فرانز کافکا ءِ اے کسّہ اصغر بلوچ ءَ چہ انگریزی ءَ رجانک کتگ۔
انچو دَرا بوّگا اَت کہ مئے پَہازگی سسٹُمءِ توکا بازیں چیزّے گر ءُ دار کنگ بوّگا نہ اَت۔ کسےءَ ہم چُرتے پِر نہ اَت، ہرکس گوں وتی کاراں گلائیش اَت، بلے آہانی لہتے چستءُ ایر مارا پریشان کنگا اَت۔ بادشاہءِ کلاتءِ دیم پہ دیمءَ چارراہءِ سرا منی موچیگریءِ دکان اِنت، کہ ہچبر بند نبوتگ۔ من گوں روچءِ ٹِک کنگا دیست کہ سپاہی یے گوں وتی تُپنگاں چاراہءِ ہر دمکءِ دپءَ اوشتوک اِنت۔ بلے اِے دْرہا دَرامدیں سپاہی اِتنتءُ چہ گوریچانی نیمگا اتکگ اِتنت۔
من کمّے اجکّہ اِتاں کہ اے، شہرءِ توکا چتور سر بوتگ اِتنت، مُلکءِ سیمسر چہ ادا دْراجیں پندےءِ راہ اَت۔ ہئیر، آ نوں اتکگءُ سر اِتنتءُ ہر سُہب گیش بوّان اِتنت۔ آ وتی تبءِ وڑا ڈَنّانی سرا اتکنت۔ آ پہ لوگءِ نندگءَ ہچ ہدوناک نہ اِتنت۔ ہر ساہتءَ بگندش وتی زہماں تیز کنگا اَنت، تیراں سوہانءَ اَنتءُ اَسپ تاچگا اَنت، اے چارراہ کہ مُدام ساپ بوتگ، اِشاں آکوٹے کُتگ اَت۔ ما دم پہ ساہت شُتیں کہ اِے گنداں ساپ کنیں بلے ہچّ پہ ہچ۔ بل اشیءَ بزور آئیءَ، پردگے مئے جند اپسےءِ نالانی چیرا چیر بتَرّیتءُ ما دگہ چابُکے بڈّءَ بْوَریں۔ گوں آہاں گپ جنگ اوں پائدہ نیست اَت۔ آ مئے گپاں سرپد نبوتنت۔
راستیں گپ اش انت کہ آوانی وتی ہم یک پہکیں بولی یے نیست اَت۔ آہاں چو کانگیءِ رنگءَ گوں یکے دومیءَ گپ کُتءُ مارا چو کانگیءَ چارِتِش۔ آہاں مئے نندگ ءُ پاد آہگ نپہمت اَنت، نہ کہ پہمگءِ جُہد ئِے کُتءُ نہ کہ آہاں مئے زُبانءِ دربرگءِ جُہد کُت۔ تو وتی دلءَ کڈک بکن، سرءَ سنگءَ بجن بلے آ تئی گپءَ پہمگءِ وڑا ہم نہ اِنت۔ آہاں مُجّتی وتی دپءُ دیم چوٹ کُتنت، چمّانی اسپیتگ زاہر کتنتءُ دپِش گجءَ پُر اتنت، بلے اے وڑ کنگءِ چُشیں ہاسیں مانایے نیست اَت، نہ کہ ترا تُرسینگءَ اِتنت۔ اے اشانی آدت اَت۔ آہاں ہر چیزّےءِ ہاجت بوت، چست ئِے کُت، تو اِے ہم گُشت نکنئے کہ پہ زور چست ئِے کُتگ، تو بس یک کرّ بوتئےءُ نزارہ چارِت۔
آہاں منی ہم بازیں ازبابے چست کُتءُ بُرت بلے من ہچ گُشت نکُت، من چمّء وت دیستگ اَت کہ بزّگیں کسابءَ ردیں کہ گوشت آوُرتنت، ہمے سپاہیاں گوشت چرائیءَ پُلتءُ ہامگیءَ چِلّینت اَنت۔ ادا تانکہ آہانی اَسپاں ہم گوشت وارت گوں۔ تو دیست کہ سپاہیءُ آئیءِ اَسپءَ یکّیں گوشت گون اِنتءُ چِلّینگا اَنت۔
کساب سک پریشان اِنت بلے وتی کارئِےبند نکُت۔ ما سرپد اِتیں ہمے واستا ما کسابءِ کُمک کُت کہ آ وتی کارءَ برجاہ بداریت، چیا کہ کسءَ نزانت کہ اَگاں آہاں گوشت مرسیت گُڑا پدا آ باریں چے ورگءِ بجیڑنت بلے بلّ ئِے کہ آہاں ہر روچ گوشت رسگا اَت، ما سدّک نہ اِتیں کہ آ دگہ چیزّ نلوٹنت۔ یک روچے کسابءَ جیڑت کہ مُپتءَ کُشگءُ پوست جنگءِ سردردیءَ چیا بکناں، آئیءَ دومی سہبءَ زندگیں کائیگر مہار کُتءُ آؤرت بلے چرے روچءَ پد توبہ ئِے کُت۔
من سرجمیں کلاکےءَ وتی دُکانءِ دلءَ وپتءُ سرجاہءُ چیر گیجگی چادر زُرتنتءُ وتی گوش ڈبِّت اَنت دانکہ گوکےءِ بانسگ منی گوشاں مکپنت۔ سپاہیاں گوک چاریں نیمگاں گپتگ اَتءُ گوں وتی دنتاناں گاجلینگءَ اِتنت ئِے۔ شرّیں ساہتےءِ گْوزگءَ پد من ہمّت کُتءُ ڈنّءَ در اتکاں داں گنداں کہ آ دْرہا پشت کپتگیں جونءِ دیما گول گولائیءَ وپتگ اِتنت، انچو کہ شرابی پشکپتگیں شرابءِ دیما نندنت۔ ہمے روچءَ من بادشاہ ہم دیست کہ چہ وتی دَریءَ سر کشّگءُ چارگا اَت۔ چوناہیءَ آ ہجبر چہ وتی باگاں ڈَنّ در نئیت بلے من ہمے روچءَ دیست، یا منا انچو سما بوتگ اَت کہ آ دَریءِ دپءَ بادشاہ اَت کہ سر ئِے جَہل اَتءُ اوشتوک اَت
۔ ”اے چے بوّگا اِنت؟” ما دْرُستاں وتی جند جُست کت۔
۔”ما داں دگہ چُنت وہدا اِے مُسیبتءَ سگِّت کنیں؟ اِے دْرہا بادشاہءَ ادا آوُرتگنت، بلے نوں نزانت کہ اِشاں چِتور واتر بکناں؟ نوں گیٹءِ دپ ہم بند اِنت، گاٹ کہ مُدام اینگو آنگو ترءُ تاب ئِے کُتگ، نوں وتا آہنانی پُشتءَ چیرئِے داتگ۔ مُلکءِ رکّینگءِ ڈُبّہ نوں مئے، پوریاگرءُ بیپاریانی دستءَ اِنت بلے ما کُجا اشانی دیما اوشتات کنیں؟ نہ کہ ما چُشیں گُہے وارت کنیں۔ اِے مزنیں پوتاریں ہیالے، اِے مئے دْرستانی بربادی اِنت۔“
