محمد حنیف ءِ اے نبشتانک بی بی سی اردو ءَ شنگ بوتگ۔ تاج بلوچ ءَ چہ اردو ءَ بلوچی ءَ ترّینتگ۔
یَکّے چوش اَت۔
یکّے چون اَت۔
پروینءَ را پہ شہرءِ گریباں گَٹَر اَڈ کنگ ءِ شوک اَت۔ سبین ءَ مئے پیمیں نیم وانندہیں مردمانی ذہنانی بَندیں گَٹَرانی پچ کنگءِ شوک اَت۔
یکےءَ شہرءِ نَکشہ جوڑ کُت، یکے ءَ اے نکشہانءَ رَنگ مان کُت۔
یکےکراچی ءِ دورءُ دراجیں دمگاں شتءُ گارءُ بیہال کتگیں میتگ ئِے شہر ءِ نکشہ ءَ ہوار گیتک انت۔ گُشت ئےِ اے میتگ ءَ چہ 120 سال ءَ گیش اِنت۔ اِدا اینچو مردم نشتہ۔ سرکاری ریکارڈانی تہا اشی ءِ نام ءَ مان کن اِت۔ اگاں نا، اشیءَ شما لُڑین اِتءُ اِدا گولف کورس یے جوڑ کن اِت۔ دومیءَ شہرءِ کُنڈ ءُ پَرتگانی تہا بیگواہیں قوالی جَنیں زَہگ درگیتک ءُ آوُرت اَنت، ءُ منی ڈولیں بے جوہریں مردمان ءَ گُشت ئےِ گوں کہ قوالی گوشدارگ ءِ وہدءَ پاداں نہ شہارَنت۔
یکےءِ پریشانی ایش کہ مئے آپ ءِ بَہرءَ کئے دُزّگ ءَ اِنت۔ یکےءِ گم ایش کہ کتاب چیا چو گران اِنت۔ ڈُہلءُ سارنگی ءِ اِزمکار مرچی ئیں چُکان ءَ کجا ءُ چونیءَ وتی ازم ءَ ہیل بدینت۔
یکے ءِ اے جہد کہ شہرءِ بے لوگانی زمیناں کئے گِران اِنت، یکےءِ گم ایش کہ مئے جیڑگانی دَراں کئے اِنت کہ بَند کنگ لوٹگ ءَ اِنت۔
یکےءَ اے شہرءِ بدیں بوءِ کَم کنگءِ جہد کت، دومیءَ اے شہرءَ را کمو بِندی (سُریلا) کنگءِ جہد کت۔
دوئیں نہ گنوک، نہ دیوانگ، نہ ملک دُژمن، نہ چہ سرکارءَ باگی، نہ چہ تئی دودمانءَ بیزار۔ یکے پہ شہرءِ تُنّ ءِ پروشگ ءَ سَر جَنان، ءُ یکے اے شہرءِ ارواہ ءَ زندگ دارگءِ گَمءَ۔
یکےءَ وتی نَکشہانی فائل بند کت اَنت، روچ ءِ کار تَوام کت اَنت ءُ چہ دپترءَ دَراَتک۔ دومی ءَ گوں اے ملک ءِ ہما دَرگا پانَگیں بلوچاں پہ سنگینی دیوانے کنائینت ءُرہادگ بوت کہ آہانی واستا میڈیا وتی جاگہہ ءَ پرائیویٹ یونیورسٹیانی درَوازگ ہم بند اتنت۔
پہ ہردُکاں تیر، سرگءِ کِرّا۔
چشیں تیرناں کہ پہ تُرسینگ یا زدگ کنگ ءِ واستا جنَگ بنت، انچیں تیر کہ چشیں کوْہنیں سردردءَ پہ مدامی ہلاس بہ کنت۔
نوں ما گُشیں، دُنیا گشی کہ پروینءُ سَبین شیرزال اتنت۔
مئے ملک ءَ ہرکس کہ زندگ مانیت، گشیت کہ ہُدا مُرزی دِلاورے اَت، ءُ وتی دلءَ ہما دمانءَ اے گپءَ ہم جیڑیت کہ چُشیں اَہمکّی ئِے چیا کت؟ جُہد کنگی اَت وَ راہ ءُ دَر باز اِنت۔ اخباراں مضمون نبشتہ کن۔ ادبی فیسٹیول بکنائین، آنلائن پٹیشنے بکن۔
سیاست ءَ بِل سیاسی مردم کننت، سیاست کنگ وَ تئی کار نہ اِنت۔ تو چونیءَ زانئے کہ اے باگی ئیں بلوچ باریں کئی ایجنٹ اَنت۔ نو نزانئے کراچی ءِ لینڈ مافیا ءِ دست تاں کُجا رسیت؟
اگاں ترا چشیں کارءِ چو شوک اِنت گُڑا کمو پہریز ہم کنان بو۔ دویے چارے گاٹ بدار۔ مرچاں وَ کورنگیءِ مِستری ہم گاڑیاں تِیربَند کننت۔ لوگ ءَ ہر روچ چہ یکیں راہ ءَ مرو۔ دگہ زہمے نہ جن ئے وَ وتی مُوداں وَ سیدھا کن۔ کئے زانت باریں یک نہ یکےءَ را، تئی یک نہ یک گپےءِ سرا اگاں زہر بئیت۔
گَپ سَدءُ بُن یَک دُرساں گُشت شَرّی ءَ بو کہ کُشگ بئے۔ شما دوئیں شہیدانی تہا ہزار ہرابی درگیتک کن اِت۔ بلے اے سوگندءَ من وراں کہ دوئیں شہیدانءَ شہید بوگءِ شوک تُشے ہم نیست اَت۔ دوئینانءَ زندگ بوگءِ ہمت ہست اَت۔ ءُ گوں مئے ڈولیں لَپَرزگاں ہم پہ دلیل گپ اش جت۔
اگاں ماما قدیرءُ فرزانہ مجید ٹی ٹو ایف ءَ بیایَنتءُ گوں ہشتاد مردم ءَ سوال ءُ جواب کننت تہ پریشیءَ پکّائیءَ تئی قومی سلامتی خطرہءَ بیت؟ اگاں شہرءِ دیوالانی سرا مہرءِ جار نبشتہ بہ بنت، آخر زمان کئیت؟
پہ گریبیں مردماں گَٹَرءِ جوڑ کنگ گناہے، ‘ءُ من وَ اَڈ کنگءَ ہم نیاں، سوج دئیگ ءَ آں کہ وتی گَٹَراں وت چوں جوڑ کننت‘۔ زانا، کراچی والہانءَ ہال دئیگ کہ شمئے آپ چہ کجا کئیت، ءُ کُجا، کئے شمئے آپءَ دُزّیت؟
نوں اے کَسان کَسانُکیں گُناہانی سزا ہم مرگ اِنت؟
ما آہانءَ بہادر بلکیں پمیشا گُشیں دانکہ وتی لَپَرزگی ءِ چادرءِ تہا وتی زانتکاری ءَ زاہر بہ کنیں۔
مہر کنوکیں مردم اے گپءَ ہم کننت کہ یک سبین یے مِریت تہ ہزار سبین پیداک بیت۔ یک پروینےءِ روگءَ ہزاراں پروین دیما کئیت۔ منا چشیں گپانی سرا زَہر کئیت۔
ءُ پدا جیڑاں کہ سبینءَ منی اے زہر گِرگ وَش نہ بوتگ اَت، برے برے وت ہم زہر گپتءُ گشت ئِے کہ تئی پیمیں گنوکانی سوب ءَ ما مرچی اے ہالءَ ایں۔
نوں مرچی مئے ہال ایش اِنت کہ
یکے پروین اَت کہ مئے زمین اَت۔
یکے سبین اَت کہ مئے آزمان اَت۔
منا یَک نوکیں زمینے، ءُ یک نوکیں آزمانے بیار دئے۔
رَندا بیا گپ جن کہ چُنت دگہ پروینءُ چُنت دگہ سبین پیداک بوتہ۔
Taj Baloch is a poet and linguist. He published the first anthology of his poetry in 2016 in both Roman and Arabic scripts. Baloch is the Coordinator of Human Rights Council of Balochistan.
He can be reached at @TajBloch
