چا ءُ رَند مسلسل گوں چیئرمینءَ حال احوال۔ گَرد ءُ تَرّ۔ تچ ءُ تاگ۔
یَک رَندے، ہَشت چوک ءَ لوگ ئَے نشتگ اتیں۔ ”پسنیءَ برو چکرے بجن، سنگت لوٹگا اَنت کہ کَسے بئیت،“ چیئرمینءَ گوَشت۔ ”شَرّ“۔ من وَ چوناہا تیار اتاں۔ ءُ وت ہمے لوٹگا اتاں کہ چیئرمین ءَ تچ ءُ تاگاں کَم کت بکناں۔ منی فیصلہ تہنا یکے اَت۔ ”ہرچی پارٹی گوشیت“۔
دو روچءَ رَند چہ لیاری ءَ مِنی بَس ءَ سوار بوتاں۔ پسنی ءَ رَوَگ وَ منا وش بوت۔ مُدام پہ پسنی ءَ روگءَ تیار اتاں۔ بلے کارانی تہا یک انچیں کارے مان اَت کہ منا اے بری رَوَگ وش بوگا نہ اَت۔
”بی این ایم ءَ سنگتانی ہالءَ بگر، ءُ شہری نیٹ ورکانی ہم“۔
”چیئرمین، اے کارءَ ہما سنگتانی وتی نیٹ وَرک وَت شرتر کت کنت، مئے بدلءَ۔ منی حیالءَ ما آ مردمانی کاراں پہ ہماہاں بِلّیں شَرتِر اِنت۔“
”نا، اے مئے کہ استیں فیصلہ اِنت“۔ من پہ نہ منّوکیں دلے مَنّوک بوتاں۔
مِنی بَس ءِ سرا اے منی اولی سفر اَت دیم پہ مَکرانءَ۔ تربت کراچی ءَ سفرءَ مُدام کہ راہ ءَ بوتگاں تہ تیاب ءَ کَش ءُ کِر شپ ءَ گوَستگ اَنت۔ چہ زیرو پوائنٹ ءَ کہ گاڑی گوَست تہ راستیں نیمگا داں چمانی وَس روت، تہ تِلاہ رَنگیں زَرد زَردیں ریک ءُ چَپّیں نیمگا داں چم کار کننت زِر ءُ زر ءَ چولانی سرا کہ چَم گَردان کننت تہ دور، ہما آخری جاگہ ءَ زِر ءَ چولانی سَرا نازُرکیں اوتاگے مان کَشّ اِتہ ءُ نیلیں آزمان گوں زِرءَ شُول کَشّ اتہ ءُ دوتکہ۔
کُنڈ ملیرءَ کہ گاڑی ءَ داشت ءُ درہیں پاسِنجَر ایر اَتک اَنت، تہ گوں راستیں نیمگ ءَ کوہ ءَ سَر کپگءَ من حیران بوتاں۔ کوہ ءَ سَرا اوشتات ءُ زِر ءَ نیمگا چارِت تہ سارتیں نَرمیں نَمبیں گواتے چہ پونزءَ پُتِران بوت ءُ دلبَند، چہ دلبندءَ رَگان ءُ درہیں ہَڈّ ءُ بنداں ایر روان بوت۔ چَم نَز کُت اِنت ءُ دَم کَشان بوتاں۔ دمانے ءَ رَند دیم تَرّینت، گوریچانی نیمگا کہ چَم کپت اَنت، تہ یَک لُوڑہواریں، نازُرکیں دَنزبوئیں سرکواتے، گوں درُشکیں بویےءَ بالاد ءَ ایررَواں بوت۔ یکیں کوہ ءِ سَرا، اے دیم ءُ آ دیم ءَ چارگ ءَ، دو جُدائیں گوات، دو جُدائیں دُنیا۔ ءُ جیڑگا اتاں کہ آزادیں بلوچستانءَ اے بلاہیں تیاب، پہ جہان ءَ سیل ءُ سواد ء، دیوانگاں چینکَسیں مزنیں بہشتے بیت ءُ دور ہمے گوَنڈل کہ گوں جَنڈیں پَشک ءَ شپاد ءَ گَردان اِنت ءُ حَرگاڑی ءَ سَرا آپ کَشّگا اِنت، اگاں ورگی آپ اشی ءَ لوگ ءِ تہا وت برسیت، اگاں اے چُک چہ کَسانی ءَ وتی جند ءِ زُبان ءَ علم دَر بَرَگا بہ بیت، تہ چینکَس زانتکار ءُ تخلیقی بیت۔
وتی دست ءِ کتاب، ”مارکسی فلسفہ و جدید سائنس“ چارِت کہ انگہ من چہ زیروپوائنٹ ءَ دیم اینگو دپ ہم پچ نہ کتگ اَت، تہ مارِت کہ اگاں مارکس اِدا پیدا بوتیں چوں بوتگ اَت؟ گوَنڈوئیءَ، شپادءَ، گوں جَنڈیں جَرّاں، حَرگاڑی ءَ آپ کشّگا بوتیں ہم ہمے فلاسفر بوتگ اَت؟ تہ حیال اَتک کہ باریں چینچو مارکس اِدا پیدا بیت، رُدیت، مزن بیت، سور کنت، چُک پیدا کنت، بیمار بیت، مِریت۔ ہمک سال۔ ءُ ہمے مارکسانی جنکیں چُک ہم بیمار بنت، مِرَنت بلے تاریخ تہنا کارل مارکس ءِ جنک ءِ بیماری ءَ انسانیت ءِ سرا احسانے مَنّیت۔ ءُ مارکس ءُ گُلام محمد ءِ نیام ءَ بلکیں باز فرق اِنت۔ مارکس بلکیں فلسفہ ءُ نظریہ بدنت۔ بلے اے زیدانی آبدانی، اے ریکانی تہا، شپاد، تُنیگ ءَ رُستگیں نسلانی ذہنانی تہا زندگی ءَ ہما اَکس کہ آجِتہ، آ اَکس چہ جہان ءَ بازیں فلسفہاں سَک باز مختلف بیت۔
یَکبرے پدا ہوٹل ءَ کِرّا ایریں ہمے حَرگاڑی ءِ نیمگا چارِت، پدا ہما گوَنڈل، شپاد ءَ، گوں دِرتگیں پشکءَ ظاہر بوت۔ سیاہ دَپیں سَبزیں پَشکے گوَرا، جیگ پَچ اِنت ءُ دامن اے دیم ءُ آ دیما دِرتہ، شَپاد اِنت، بارگیں، کِساس دو بچیل ءِ قدیں لَٹّے دستءَ، حَرءَ ٹِکّاران اِنت ءُ دیم پہ میتگ ءَ روان اِنت۔ حَرءَ لَٹ جَنان اِنت، حَر گوں حَرگاڑیءَ تینزتِر بوان اِنت۔ گوَنڈل تچگ ءَ بندات کنت۔ سَک تینز تَچان اِنت، کَندان اِنت۔ تَچگ تَچگ ءِ تہا اَڑیت ءُ کَپگی بیت۔ راستیں کونڈءَ زمینءَ سَک دَنت، نندیت ءُ وتی چَپیں پاد ءِ بوٹ ءِ تَزمہ ءَ بندگ ءَ بیت، بَڈّ ءَ بَستہ ءَ راست کنت۔ پاد کئیت، پدا تَچان ءَ روان بیت دیم پہ اسکولءَ۔
اسکول ءِ دپ ءَ مردے اوشتاتہ، اَنچو کہ گوَنڈل ءَ گِندیت، باسکاں پچ کنت، گوَنڈلءَ امبازاں زوریت، بَڈّ ءِ بستہ ءَ چہ گوَنڈل ءَ زوریت ءُ گونڈل ءَ دست ءَ گیپت، کَندان ءَ اسکول ءَ پُتِرَنت۔ اسکول ءِ پیژگاہ ءَ گوَنڈل وتی دست ءَ چہ مرد ءِ دست ءَ کَشیت ءُ تَچان ءَ سَبزگ ءِ نیام ءَ ایریں چیکوءَ سوار بیت۔ مَرد توار کنت، پیسرا وتی کلاسءَ برو، پُلّ۔
گاڑیءَ ہارِنے جَت، تہ جلدی جلدی دیم پہ وتی گاڑی ءَ شُتاں۔ ”مارکس اے رنگیں جاگہاں پیدا نہ بنت، پیدا بہ بنت، تہ مارکس نہ بنت، فلاسفر ہم نہ بنت،“ دلءَ گوَشت ءُ مئے راستیں نیمگ پدا ہما ریک اَت ءُ چپیں نیمگ ہما تیاب۔ داں چماں کار کُت، شاہگانی اَت۔ دیم ءَ ندارہ ہچ جاگہ ہلاس بوگا نہ اَت۔
”اگاں اے رنگیں جاگہاں فلاسفر ءُ سائنسدان ءُ دانائیں سَر پیدا نہ بیت، تہ تہنا اے سَوَب ءَ کہ آسراتی نیست۔ آسراتی پمیشا نیست کہ گُلامی اِنت۔ اگاں اے زمزیل ءِ سِندگ ءَ چیئرمین ءُ سنگتاں راہے شوہازِتہ، تہ من بائد اِنت دگہ شَکّے دلءَ مَیاراں۔ اگاں اے جاورانی مجبوری مبوتیں، تہ چیئرمینءَ الّم ءَ منا نہ گوشتگ اَت کہ شہری نیٹ وَرکانی حالءَ ہم بگر“۔ جیڑان اتاں ءُ گاڑی تَچان اَت۔ چہ دریگ ءَ گوات کَشّگ ءَ اَت۔
پسنی ءَ کہ رَستاں، مردمے دیما اوشتاتگ اَت۔ سنگت ءَ کَش ءَ ابدالیں بچکے گون اَت کہ گُبّ ءِ سرا نَکش کَشّ اِتگ اَت۔ ”اے انوَر اَکیلا اِنت“۔ سنگتءَ دست ءُ دروہ بوگ ءِ وہدا اِشتاپ اِشتاپ ءَ گوَشت۔ ”قمبر ءِ سنگت اِنت“۔ من زانت کہ قمبر ءِ دیم داتگیں سنگت اَنت، گوشتگ ات ئِے کہ من اودا نیاں، تو برو، سنگت ہمودا اَنت۔
گوں انور اکیلا ءِ گندگ ءَ دل ءَ پورا گَرکے جَت۔ پسنی ءَ اولی رَند انت کہ سیاسی گَرد ءُ تَرّءَ اتکگ اتاں۔ انور اکیلا ءِ ڈولیں مردمے ءَ بلوچ آجوئی ءِ جُنزءِ ہواری نزاناں چیا منا چہ جُنز ءَ کامیابیءِ، چہ پیسری درہیں اُمیداں گیشتر اُمید دئیگا اَت۔ بگندئے ہمے واستا کہ منی ڈولینے اَت۔ یا۔۔۔ منا اصغر یاد اَتک۔ منی میتگ ءَ اَبدال۔ کہ ہمک جلسہ ءَ چہ درُستاں پیسر اَت۔ مردم باز اَت کہ سیاست ءَ ہوار اتنت۔ بلے منی نِزّءَ گیشتری مردم تہنا چہ نیشنل پارٹی ءِ اسٹَیٹَس کو یا معتبرانی صف بندیءَ ری ایکشنَری اَت ءُ بی این ایم یا بی ایس اوءَ آجوئی ءِ سیاست ءَ آہان اَت۔ تہنا معتبرانی دیما، وتی میتگءَ، وتی قدّ ءِ بَرجاہ دارگ ءِ واستا۔ بلے انور اکیلا ءُ اصغرءَ چُشیں حیالے اَتک نہ کنت۔ دومی گپ اش اَت ہم کہ سادہیں مردم نظریہ ءُ فلسفہ نزانَنت، بلے نظریہ سادہیں مردمانی جیڑہ ءُ آہانی گیش ءُ گیوارءَ زانت۔ بلوچ جُنزءَ کہ انور اکیلا ءِ زی آورتگ اَنت، تہ بزاں نظریاتی صورتءَ بی این ایم وتی عوام ءَ اصلیں بُنیادی جیڑہ ءِ سرا انت۔
مردءَ منا دَست گِپت ءُ اشتاپ اشتاپ ءَ کوٹیانی پُشتی نیمگا گَردینان کت ءُ بَران کُت۔ سنگت دیما، اے دیم ءُ آدیما چاران، تینز تینزءَ رَوان، من ءُ اکیلا پُشت ءَ گِرّان۔ شُتیں داں پکائیں چاردیواری یےءَ پُتِرتیں، ژَپّگءَ سَنگت اولی کوٹی ءَ پُتِرت۔ کَسانیں بلے شاہگانیں کوٹی یےءَ۔ کِساس دو سے بِچیل بُرزیں ٹیبلے اَت، ٹیبل ءَ چاریں نیمگاں یَک یَک کُرسی یے ایر اَت، دار ءِ کُرسی۔ گوں کوٹی ءِ دپ ءَ دیم پہ دیم، کُرسی ءِ سَرا مَردے نِشتگ اَت۔ صافیں بلے لیگاریں گُد، ریش ءُ بروت ساتگ اتنت بلے کمو دَر اَتکگ اتنت ءُ اسپیتیں تِج اِش ظاہر اَت۔ اَنچیں بلاہیں نظری چشمکے چَم ءَ اَت کہ گوں گِندَگ ءَ مردم ءَ زانت کہ اے چشمہ ءَ بَزیں شیشگ وتسَرا پونز ءَ دوئیں نیمگاں لونجان نہ انت ءُ اے مرد ءَ دیریگیں سیاسی سفرے گون۔ بی این ایم (چیئرمین) ءِ کار ءُ صف بندیانی سَرا منی دلبند پراہ تِر بوان بوت۔
مَن زانت کہ اے ہما مَرد اِنت کہ منا، منی نزیک تریں سنگت ءَ گوشتگ اَت کہ ”پسنی ءِ سیاست ءَ وَ منی نِزّءَ باوری مردم ہمے یکّین اِنت شمئے چیئرمین ءِ نزآرتَگیں مردمانی تہا“ ءُ ما چہ ہمدا بے بلاہیں اِنٹروڈکشن ءَ سنگت بوتیں۔
چہ اے چاردیواری ءِ پُشتی نیمگ ءَ (یَک دَپے گوں روڈ ءَ اَت ءُ یکے دیم پہ دَمکےءَ) دَرآتکیں۔ گرداں بوتیں۔ ما دوئیں لَبَجان اتیں۔ بحث تچک ءَ چہ نظریہ ءَ شروع بوتگ اَت۔ پمیشا منا چد ءُ وَشتِر بوت۔ عوام، صف بَندی، تحریک۔۔۔ راہ ءَ روان روانءَ، اولی دیما اَتکگیں سنگت اے دیم ءُ آ دیما شَکّی نگاہاں انچو چاران اَت کہ پورا یک مزنیں کماندارے ءِ گاٹ اِنت۔ من حیران اتاں کہ اے منی واستا چُش کنگا اِنت یا پہ ہمے مَرد ءَ کہ منی گوماں لَبَجانیں۔ چیا کہ منی نظرءَ اے مردم سَکّیں قیمتی مردمے اَت۔
گَردان گَردان ءَ ہوٹلےءَ شُتیں۔ بازیں سنگتے نشتگ اَت، بازینے آہان اَت۔ دیوان ءُ مجلس اَت۔
کَماش، وَرنا، کوٹیءَ جاگہ کَم کَپَگا اَت۔ ہَرکس کہ آہان اَت، تَچک ءَ چیئرمین ءِ جُست ءَ اَت۔ چیئرمین ءِ پسنی ءِ دورہ ءِ گَپّان اَت کہ وہدے ادا بوتہ تہ چون دیوان ءُ مجلس بوتہ۔ ءُ من حیران اتاں کہ چیئرمینءَ اینچو مردم چوں دَرگیتکہ، چوں یکجاگہ کتہ۔ ءُ اے درہیں مردمانی چیئرمین ءَ سَرا اینکسیں اوست۔۔۔!!
بی این ایم ءِ میٹنگ اَت۔
ایجنڈہ دو اتنت، بلے حبر یکے اَت۔ ”بی ایل اے“ ءِ حکمتء عملی۔
سنگتاں وَش وَشیں حبر کت۔ کوہانی جنگانی سَرا، جنگی کارانی ترتیب ءِ سَرا۔ سرمچارانی اَنچیں اَکسے دیما آہان اَت کہ اساطیرانی کردارنی بیت۔ یکے کہ گپ ءَ اَت، اِندگہ سنگت آئی ءِ دپ ءُ چمانی تہا چارگ ءُ انچو بچکندگ ءَ اتنت کہ چاروک ءِ دپ پورا آپ دئیگا اَت۔ مردمءَ زانت چاروک وتی دل ءِ تہا چینکَس گَل اِنت۔ اے سنگتء َ کہ حبر ہلاس کُت، دومی سنگت ءَ چہ ہمے یلہ داتگیں جاگہ ءَ حبر بندات کت۔ آ سنگت کہ پیسرا گپءَ اَت، پہ دمانُکے دراَتک ءُ پدا واپس اَتک۔ دومی سنگت ءَ گپ بند کت ءُ دَراَتک۔ اولی ءَ پدا گپ شروع کت۔ دمانُکےءَ رَند دومی سنگت واپس اَتک۔ پدا گپ ءَ شروع بوت۔ وتی مَنّ ءَ ہمے تاثر دئیگ بئیگ ءَ اَت کہ سنگت بار بار ڈنّ ءَ روگ ءُ چارگ لوٹگا اَنت کہ دشمن ءِ چاریگے کَسے ہست یا نا؟ بلے نہ آہاں ظاہر کنگ لوٹ ات کہ آ چیا بار بار دومی کوٹیءَ روَنت ءُ نہ من ءُ منی ”کوریں“ سنگتءَ اے حبر ظاہر کت کہ اے رووک ءُ آوکیں سنگتانی زبان ءَ تَتّرگ مارا چے حال دئیگ ءَ اِنت۔ نہ من گپے جت، نہ منی پیریں سنگتءَ۔ بس نشتگ ءُ بی ایل اے ءِ حکمت ء عملی ءِ دراجکَشّیں ایجنڈہ ءِ سرا کیاس ءُ کِسّہ گوش دارگا اتیں۔
مرکز ءَ نمائندہ ءِ گپ ءِ باری کہ اَتک، تہ من پَشَل پَشَلءَ گوَشت کہ من بی ایل اے ءُ بی ایل ایف ءِ قیادت، جنگی حکمت ء عملی ءُ دگہ چیزانی باروا ہچ نزاناں۔ تہ درُست یَکبرے پہ حیرانی منی نیمگا چاران بوت اَنت۔ من وتی دَم داشت، دل دریک دریکّءَ اَت۔ ”ءُ ناں کہ منا چہ مرکزءَ چشیں گپے گوَشگ بوتہ کہ من اِدا بی ایل اے ءِ حکمت ء عملی یا آہانی کارانی سلسلہ ءَ بیاآں۔ البت من لوٹاں کہ تہنا بی این ایم ءَ کار ءُ ترتیبانی سَرا حبر بکناں۔ تہ ہمے دم پہ ساہت رووک ءُ آووکیں سنگتاں منی نیمگا ریشکَندی چارگے جَت ءُ گوَشت کہ ”گُڑا کوہ ءَ مردم کئے راہ دَنت؟“۔ ”نزاناں،“ من گوَشت ءُ کمے بحثءَ رَند اے گپ تچک بوت کہ من جنگی گَلانی نمائندہ نیاں۔ دیوان تَنِک بوان بوت۔
”چیئرمینءَ مَنا گوَشتہ کہ ترا شہری نیٹ وَرکانی حالاں بدیاں“، کوٹی ءِ آخری سنگت ءَ منا ہما وہدا گوَشت کہ ما دو پہ دو اتیں۔ ”بلے چہ تئی آہگ ءَ پیسر سنگتے اَتکہ ءُ مارا گوشتگ ئے کہ تاج نامیں مردمے آہگی اِنت، چہ ایشیءَ پہریز کن اِتّ۔ من ہما اِنت پریشان بیتگاں کہ چے بکناں۔ بلے تئی گپ کہ اشکت اَنت تہ زانت کہ آ سنگت، من گوَشت نہ کناں کے اِنت، الّم چہ تئی جند ءَ جیلَس بیتہ“۔
”نا، اگاں آ سنگت چہ پیسرا ہمے کارانی سلسلہ ءَ آوکیں سنگتے وَ شَرتِر ہمیش اِنت کہ کوہی حالاں گوں ہما سنگت ءَ بکن اِت ءُ بی این ایم ءِ حالے چیزے اگاں ہست تہ من اشانی سرا حبر ءُ حال کُت کناں“، من پہ گَلے دَرّائینت۔ دلءَ سک وش اتاں کہ اے ”شہری نیٹ وَرک“ والا حال ءُ کار چہ منی سَرا بہ چُٹّیت۔ بلے سنگت ءَ انگہ بازیں گپے جَت۔
من لہتے روچ پسنی ءَ انگہ داشت کہ قمبر آہگی اَت۔ اے نیام ءَ شپ ءَ بگر داں بانگواہ، بانگواہ ءَ بگر داں بیگاہ ءُ بیگاہ ءَ بگر داں شپ، بی این ایم ءُ بی ایس او، سیاست ءُ تہنا سیاست ءِ سَرا مجلس ءُ دیوان اَت۔ برے برے یکیں جیڑہ ءِ سرا روچے روچےءَ، بار بار گپ اَت، گیشتر اے واستا کہ دیم ءِ مردم بدل بوان اتنت۔ درُست چیئرمین ءِ شیدائی، ءُ من اے گپ ءَ دنیگہ حیراناں کہ مختفلیں حیال، مختلفیں رویہ ءِ اینچو مردم، کہ نہ عُمر یَک، نہ جیڑگ ءِ راہ ءُ رَہبند یَک، نہ کار ءِ رہبند یَک، بلے یَکیں چیئرمین گُلام محمد ءِ سَوَبءَ، گوں بلوچ آجوئی جُنزءَ اینکس چوں ہم خیال اَنت ءُ چہ پئیما یَک انچیں بلاہیں اوستےءَ بندوک اَنت کہ اشانی اے اوست ءِ دیما آوکیں روچانی گِندَگ بووکیں بے کساس نہ سَگّیں سَکّی ءُ سوریاں چہ وتی زندءَ سَرگوَزگ ءَ تیار اَنت۔
قمبر کہ اَتک تہ پسنی، دو پسنی بوت۔ بارَگیں تَمَردیں بالادءَ آزماں رَنگیں ساپ ءُ لیگاریں گُد، چادرے گُٹّءَ لوپ، گوَنڈُکیں زِریں چماں بگر دانکہ لُنٹ، لُنٹاں بگر داں سَرجمیں دیم ءُ درہیں بالاد بِچکَندان۔ گَردَگ ءِ وہدا بارَگیں بالاد انچو زمینءَ میہہ اِنت ءُ مَلّگا اِنت کہ زمین ءِ سَرا وتی مالکی ءِ حق ءَ ثابت کنگا اِنت، اَنچو تینز مَلّان اِنت کہ تو گوَشئے گوات ءِ مَرکَب ءَ سوار اِنت۔
قمبر ءَ آہگءَ اے حبر گیشتر تَچک کُت کہ منا گوں تُپنگی چست ءُ ایراں کارے نیست۔ بلکیں چیر ءُ کائی ءَ سنگت ئِے گوَشتگ اتنت کہ منا دیوان ءُ مجلساں تپنگ ءِ ترانانی تہا مہ پِرّیننت، یا وَ ہمیش اَت کہ دیما اَت۔ کہ قمبر ءَ آہگءَ دیوان گیشتر ریگولر اتنت، مجلسانی تہا گَرماگَرمی گیشتر اَت، وت چہ من دور، دیم پہ دیما نا، کَشےءَ، چہ مرمانی سرَپ ءَ کمے وتی بالادئِے پَد کنزینتہ ءُ نشتگ اَت، بلے چہ ہمائی ءِ کَش ءُ کِرّاں سیاست ءِ حکمت ء عملی ءُ نظریہ ءِ سَوال اَرزانین ءُ جُہلیں زُباناں پیداک اتنت، ءُ من کہ حبرءَ بوتاں تہ دیست کہ منی حبر کہ نیما سَر بوت، تہ قمبر ءِ کَسانُکیں دَست لُنٹانی سَرا بوت ءُ دیم کَمو پُشت ءَ کِنزِت، وتی کَش ءِ مردم ءِ پُشتءَ اَندیم بوت۔ من کہ حبر ہلاس کت تہ قمبر ءَ کَش ءِ مردم ءَ بحث ءَ را چِد ءُ دیمترا برگ ءِ واستا دگہ سوالے چِست کُت۔
چہ سیاست ءَ دیواناں کہ کمے گیشگ ءِ ڈول ءَ بوان بوتیں تہ قمبرءَ زانت کہ منا پہ کئے ءَ چینکس زہیر کنت۔ ”چیئرمینءَ دگہ کُلوہے چیزے دات یا نا؟“ من چہ قمبرءَ جُست کت وہدے ما گَردان گَردانءَ، چہ اندگہ سنگتاں گامے دوگام گِستاہ اتیں۔ ”حبر بیتگہ، کارانی سَرا ہم۔ چاریں چے بیت“۔ ”من رواں یکبرے تربتءَ، بلیدہءَ، پدا چہ ہما دیما بلکیں شُتاں واپس۔ اگاں اے نیامءَ پہ من کارے کپت تہ حال بکن، چہ ہمے راہءَ کایاں“۔ ”ہئو، شَر کَماش“۔ مَن کَش ءُ کائی قمبو ءِ نیمگا چارِت، تہ یَک کَشیں بچکندے جت ئِے، دست ئِے منی کوپگ ءِ سَرا جت، ”حَیر بی“۔ ءُ ما دوئیناں زانت کہ چے بوتہ۔
من ءُ منی کوریں سنگت کہ وتی پئیما نِشتیں تہ گوں پَچیں دلےءَ بازیں گپے بوت۔ ما دوئیں اے گپ ءِ سرا تپاک اتیں کہ سیاست اے رنگ ءَ داں دیرءَ نہ داریت، مردم جَنَگ بنت، کوہ لیگاریں مردم ءَ پُرّ بنت۔
Taj Baloch is a poet and linguist. He published the first anthology of his poetry in 2016 in both Roman and Arabic scripts. Baloch is the Coordinator of Human Rights Council of Balochistan.
He can be reached at @TajBloch
