نوٹ: محمد حسن کلاکوٹیءِ اے نبشته بلوچیءِ ائولی آزمانک گوَشگ بیت. اے مهتاک اومان، عزیز مَگسی نمبر، مئی نوزده سَد ءُ پنجاه ءُ یَکّءَ چاپ بوتگ.
تئی راهءِ چارَگ چارَگا منی چمّاں تهاری آرت. نِشت ءُ نِشتاں، دَمُن بُرت، اوشتاتاں. اوشتگ اوشتگا گامُن جت. چَمّ پدا هم تئی راهءِ چاریگ اَتنت. ترا نئیاهَگی اَت، نئیاهتئے. اے راست اِنت که اِنتِزارا روچ په گوازینَگ نگْوَزنت. همے هال منیگ اِنت. دلا وتا بےمئیار کت، که باندا یَک گِلّهے مدیئے. من وتی وادَه وفا کت. نوں منا اے هَکّ هستاِنت که ترا تئی دیما، اِلّا که تئی گوشءِ گوَرا دپءَ بیاراں، بگوَشاں: ”دَغاباز… بےوَفا… “
ترا یاد اِنت، ائولا یَک برے من ترا گُشت که منی تئی جوڑی بوت نکنت. منی تئی دوستی بوت نکنت. من ءُ تئو یَک بوت نکنیں. مئے راه هم هور نبنت. کُجا من ءُ کجا تئو؟ منا په منی هالا بِلّ. منا یله کن. منی زندگیءَ همیشهءِ واستا برباد ءُ تباه مکن. یاد بیت، شَرّیءِ سرا یا بےترانگاِت کته؟
چُشیں واده شُما باز کته ءُ کناِت. رندا بیهال کناِت. چشُیں یادءِ دارگءِ فائده شُمارا چے رسیت؟ شمئے کار سئیل چارَگ ءُ تماشاءِ گِندگ. اگر یَکّیں منی تئو سئیل چارتگاَت، ترا چے بوتگاَت؟ بله نه، ترا زمانهءَ پیش دارَگی اَت که بچارِت، دُنیاءِ مردماں، من وتی شکارءَ چِه پئیما جناں. تلوَسیناں. بےشَک تئو کت، پیش هم داشت. ترا هم اے هَکّ هستاَت که یَکّےءِ زندگیءَ تباه ءُ برباد بکنئے. ءُ وتی بےمئیاریءِ سبوتءَ پیش بکنئے. ءُ چه دُنیاءَ تَهسین ءُ آفرین ءُ مَرهَباءِ مُزّءَ پچ بگرئے.
تئو اے نَزانت که چه تئی کَمُّکیں روتهاریءَ چینکدَر شادیں دل ناشاد بوتنت. ءُ چه همے ناشادیں دلا پر تئو چونیں سَدا ءُ نَدا در کئیتاِنت.
تئو گَل زُرت ءُ گُشت که دنیاءَ منی اَدا نازءِ سرا تهسین ءُ آفرین مَرهباءِ جاکِش جت.
بله تئو اے دیمءِ جاک هم گوش بداشتیں، که یَک بےتابیں دلے په تئو چِه پئیم آواز کشّگا اِنت. یَک روهے چِه پئیما بےکرار اِنت ءُ یَک نِزَرے پر تئو مُروارِد دانَگ چِه پئیم ریچَگا اِنت.
اِشانی نیمگا هم دیم بکُتیں که ترا ملامت کنگا اَت. چه اِشانی آهان بتُرس. اے آسمانءَ لَرزیننت. اے زمینءَ چَپّیگ کننت. اے تئی دُنیاءَ تباه ءُ برباد کننت. تئو کئے … دَغاباز… بےوَفا…،
انگه هم منا پیسریگیں هبر بیهال نبنت. پرچا ببنت. که یَک داگ تئو په نِشانی داته ءُ همے داگا هر وَهد گِنداں، تئو یاد کائے.
تئی اے کدَر بےپرواهی ءُ بےمُرئوّتی منی سرا هستاِنت. پدا هم نزانیں که پرچے دل ءُ دماگ ءُ چَمّ تئی یادا ءُ تئی راهءِ چارَگءِ مُشتاک اَنت. انگه کدی تئی روگَردانیءَ چه شِزار بنت ءُ گُشنت: ”دَغاباز… بےوَفا…،“ مئیاریگ نبنت. بلے ترا آ هبر یاد نبنت. من گون تئو وتی دلءِ هال راست راستا بئیان کت. تئو اَرس ریتک. منا چپُّڑتئے، گُلائیش بوتئے. زار زار گْریتئے. من تئی اے هال دیست نکُت. منی هم چَمّاں اَرس آرت. تئو منا تسلّی ءُ دلجَمی دات ءُ گُشت، تئو یَک مَردے ائے. چو کَساندِلی شَرّ نهاِنت. اے کَمزوردلانی کار اِنت.
من ترا چے گُشت؟ یادِت بیت؟ من گُشت منی دل تئی یادا کمزور کته. منا پَناه بدئے. منا تِکه بدئے. مَنا بِجَلّ.
تئو چے گُشت؟ اَپسوز. شُما چوں زوتّا بیهال کناِت. تئو نگُشت من تئیگاں؟ من ترا نگِنداں، منا آرام نئیت؟ منا بےترانَگ مکن؟ منا وتی دَامُنا بند گون؟ آه، اے هبرا پراموش بئیَنت؟ کجام دلدارے وتی مهبوبءِ اے هبراں باوَر نکنت؟ من هم باوَر کت. یَک گَلے زُرت. منی دوستی پدا ورنا بوت. یَک چئولے دلا چه چِست بوت. من چارِت تئی چهرهءِ تها هم یَک خُشییے اَهت. ءُ تئو اے خُشیءِ چیر دئیَگءِ واستا وتی چَمّ جَهل کتنت. تئی دُزّی گِرَگ بوت. وهدے تئی سُنٹُن چِست کت، سُهریں لُنٹ لَرزَگا لَگّتنت. لُنٹ گون لُنٹاں هور بوتنت ءُ یَک رازے وت ماں وتا گُشتِش. بارین چِه رازے اَت که دلان یَک توپانے چست بوت. ءُ همے توپانءَ چه رَگ رَگ ءُ بند بندءَ وتی اسَر پیدا کت.
چه مزن ساهتےءَ رند تئی لُنٹاں هرکت کت. ءُ چه تئی دلا آواز اَتک. تئو گُشت من تئیگاں. منا بےترانَگ مبئے.
کدی کدی منا هبر یاد کایَنت ءُ آ وهدا دیما کایَنت که من تئیگان ءُ پر تئو مِران ءُ پر تئو زندگاں. منا ترا کُجام یَک مزنین تاکَتے هم جُدا کت نکنت.
منا وتی سرا وت کندَگ کئیت که چیا من ترا دُخترِ هئوا هئیال کت. ءُ ترا مجنوں لئیلا گُمانُن کت. فرهاد شیرین یکینُن کت. ءُ اے هئیالُن نکُت که هئوایا په آدم چِه نیکی کت؟ کدی لئیلاءَ هم په مجنونءَ یَک سِنگے وارت؟ شیرینءَ فرهادءِ واستا وتی سر پْروشت؟ ءُ تئو منی کُجام دردے وارت؟ دَغاباز… بےوَفا…،
تئو هم چه وتی آدَتا مجبور ءُ بےبَس بوتئے. کَمُّکیں درد ءُ رنج دئیَگ ترا بَسّ نبیت. آرامِت نئیاهت. اے توپان تئی گْوَرا هبری نهاَت. ترا زِلزلهے کنگی اَت. ءُ اے مُراد هم تئو پوره کتنت. یَک روچے که تئی، هئو، هئو، بےوَفا، تئی هئیالا، تئی یادا، تئی گوَستگیں دئور ءُ باریگانی هئیالا نِشتگاں، سرُن هر دوئیں دستاں کتگ. هئیران اَتاں، تئو آتکئے. من پَهمِت که پرا مُهکمیں ءُ مَزبوتیں اَهد ءُ وادَهءِ کاهِم کنگا آتکگئے. منی بربادیں زندگیءِ واستا بهار بیت. تئو آتکگئے، دَر ءُ دیوالاں یک گَلے زُرت. منی دلءِ دُنیا آ ساهتے چون اَت، بئیان کت نکناں. گوں تئی آیَگا دلا دْراهیں گِلگ، آه ءُ زاری، بےوَفائی، دَغابازی، بےمُرئوّتی بیهال کُتنت. وتارا وت لانَت ءُ ملامت کت ءُ گُشت: بے سَبر، ترا په همینچُکا سَبر نبوت؟ بچار پر تئو وت چه کُجا تکلیپئےِ کته، آهته.
پاد آ، بوشت. دو کدَما دیما برئو. آدابئےِ بکن. مروچی تئی باگءِ تها بهار آهته. ءُ تئو انگه ویرانیءِ تها نِشتگئے؟ تئی مهُبّت چوں بوت؟ تئی دوستی کُجا شُت؟ ترا چے اِنت؟ تئی اے توپان ءُ زلزله کُجا شُتنت؟ تئی دُنیاءِ دیم پر تئو اِنت، اَنّوگیا تئی کدَم لرزَگا اَنت؟ بُزدل، کمینه، نابود، همّت بکن. استِکلال ءُ مَزبوتی وَر، بُزدل مبئے…،
همینچُکا منی دلا همّت کت، اِستکلالئےِ زُرت. من پاد آهتاں که تئو وتی دَست منی کوپگءِ سرا آرت، ایر کت ءُ گُشت: بنِند. پاد مئیا. تکلیپ مکن. چه مروچیءَ منی تئی راه جُدا جدا بئیَنت. مئے منزل دور دور بئیَنت. منا بیهال بکن. منا پراموش بکن. منا شموشکار ببئے. من مجبوراں. من بےوَساں. من لاچاراں. منا ماپ کن. من سر وَت نئیاں. اے مئے آخری دپَگ اِنت. اے آخری مُلاکات اِنت. باندا من دگرےءِ دامُنءَ بندَگ بئیاں. چو مگُش که منا هالئےِ ندات. شَرّ اِنت، من رئواں. کَسے گِندیت. تئو چے گُشئے. خُدا هاپِز.
تئو شُتئے. منی سر تَرّگا لَگّت. گُشئے یَکّےءَ یک کوهے منی سرا دئور دات. هر پئیم وتارا داشتُن، بله برداشتُن نبوت. کَپتاں. منی چَمّاں تهاری آرت. زمین تَرّگا لگّت. آسمان چکَرّگا آهت. تئی آلیٹُن وارت. تلوَسِتُن. هئیالانی یَک پئوجےءَ منی سرا یَکپارَگی کبزه کت. تئی یک یک هبرے تیر بوت، دلا لَگّت. من باز دلگیر بوتاں. من باز پَشومان بوتاں. پریشان بوتاں. گنوک بوتاں. آدم بوتاں. مجنون بوتاں. فرهاد بوتاں.
تئو گُشت من دگرےءِ دامُنا بندَگ بئیاں. چو مگُش منا هالئےِ نَدات. زالِم… سِنگدل… بےدَرد… دَغاباز… بےوَفا…،
تئو بِزاں وتی شادمانیءِ منا هال دئیَگا اَتکگئے. وتی زندگیءِ بهارے زُرته، منی زندگیءِ کَلاگ زورَگا آتکگئے. تئو وتی سرا نئے. تئو مجبورئے. تئو بےوَسئے. ترا دوستی کنگءِ هَکّ چے هستاِنت. ترا دگرءِ زندگانیءِ گوما لئیب کنگءِ چے هَکّ هستاِنت. آ وهدی تئو سر وت اَتئے. نوں چوں سر وَت نئے. بگُش. جواب بِدئے. هبر بکن.
اَپسوز که تئو شُتئے. ترا تئی دیما تئی روبرو، تئی دپا، الا که گوشءِ گْوَرا دپ بیارتیں، بگُشتیں: دَغاباز… بےوَفا…
