من مرچی یک کبرستانێا شتگ اتان. تپلانی کبرستانے اَت. اِدا هما مردم کَلّ اَنت که چه مرگا پێسر مُرتگ‌اَتنت، هما که آیانی ساه چه ملکموتئے آیگا پێسر کَبز کنگ بوتگ‌انت. اے هما تِپل اَتنت که گۆن وتی ناسرجمێن واب و ناسرجمێن واهشتاں کَل اَنت.
من همدا گۆں یک اسپێت‌پۆشاکێن تِپلێا دُچار کپتاں. سکێں شئوکێں بچکے اَت، دیوانئے تها نِشتگ و سک وشّ کندگا اَت. من دلا جێڑِت بلکێن اے حیات اِنت. من که نزیکا شُتان و چارت، گِنداں سک گَل اِنت. من آییئے کشا نشتاں، تاں دێرا گۆں من گپی جت. لهتێن گَپ آییا کُرت و لهتێن من و منا ٹئیٹ کندێنتی.
هئو اسلیا حیات اَت.
من چۆناها چد و پێش حیات هچبر دێم په دێما ندیستگ‌اَت، بس هما وھدی که من اسکولا وانگا اِتاں و حیات ڈئیلٹا اسکولا، ما مدام که سهبئے سرا لهتێنں گوندۆ و ٹیچر ڈئیلٹایا رسێنت و چُٹّیئے وهدا آیانی رندا شتێن، گڑا من بس همے وھدا لهتێن بران حیات دیستگ‌اَت. برے چه گئیٹا در آیگا ات و برے پُترگا ات.
گڑا مرچی من هال دات و گوشت که من ترا باز وه نزاناں بله هئو تئیی چُشێن اناگتی مئوت و زۆرێن کۆشا ما درستانا دردیگ کتگ، درس په تئو پُرسیگ اَنت. گوشتی هئو، من مارتگ که منی رئوگا پد منی لۆگ سک تامۆر اِنت و منی دۆست و سنگت منا سک یات کنگا اَنت. کمّے پُژمردگ بوت. من گێشتر سَگِّت نکت گڑا گوشت، “شَر، گڑا من نوں شتاں.”
گڑا چه وتی کیتّۆا دو کاگدی کشِّت و منا دات. من جست کت کئییگ اَنت؟
گوشتی یکے منی لۆگا بدئے و یکے هما مردا بدئے که منی ملکموت اَت.
من کاگد دست گِپتنت و راه کپتاں. من که رهادگ بوتاں، منا گوانکی جت. من چَک ترّێنت، گوشیت: “بله اِشاں پَچ مکن، مچار و مئوانِش.”
من هچ نگوشت و پدا راه گپتاں. رئوان رئوان دور کهورێئے بُنا نِشتاں تا دێرا گرێت و پدا وتارا وت وَشان کُت. همے کهورئے بُنا دلا گوشت اے کاگداں پچ کن بچار، بارێں حیاتا چے نبشته کتگ. هئو، اِدا من بےایمانی کت، کاگد پچ کتنت۔ ائولی کاگد لۆگ والا کاگد اَت، سربرا نبشته اَت:
“کاگدے په منی بهشتا”
“باز گپ گۆن شما نگوشان بله لهتێن گپ گوشاں۔
ابّا، درست تئیی باهۆٹ اَنت.
اے کاگدا بله ماتئے دێما مئوان که مات سَگِّت نکنت. بله ماتا بگوش که منی واب همش اَت که سجهێن زندگێا تئیی دیستگێن وابان مانا بکنان، تئو که کماش بئے، من بنندان و تئیی پادان بِپرِنچان، ترا دستا بگران، بله نبوت… اَبّا، اِدا ما درست سَک گَل اێن، اِدا تُرس نێست، اِدا په واهگانی پیلئو کنگا گَرم و جَلان مُلکا رئوگ نلۆٹیت. اِدا من دھکانے نه‌آن. اِدا هرچی بلۆٹئے هست بله اَبا، بس مات نێست بس پِت نێست و منی جندئے بهشت نه‌اِنت. من زاناں که منی بهشت من په شما دۆزهے جۆڑ کتگ بله چۆن کناں، مساپرے اتان و دست هچّا نرست. بله منی سپرِش په زۆر آسر کت. منی واب گۆن شما پَشت کپتگ‌اَنت. منی واب شما اێت، امانت انت ابّا.”
بس من همدا ھلاس بوتاں بله انگته واناں کت. نبشته اَت: “ابّا، اِدا من سی ایس ایس کتگ و پوره کمشنر لگِّتگاں. هرچی لۆٹاں، هرچی دل بلۆٹیت، دمانا رسیت. اے گپا لازم اَمّایا هال بدئے، دلی وَشتِرَ بیت.”
”بس من چد و دێم ونت نکت و کاگد پتات. سۆچ کت که دومی کاگدا نئواناں بله دلا نمرّێنت. من کاگد در کت.
آییے سربرا نبشته اَت: “کاگد په منی ملکموتا، و په دنیایی ھُدایا.
هئو راستے که تئو منا کُشت و بێمُراد کت. بله یک برے… بس یک برے برئو منی لۆگا و منی ماتئے ھالا بچار و بجێڑ که اگن اے تئیی مات بوتّێں و تئیی زۆرین مَرگئے سرا گرێوگا بوتێن، یا اگن تئیی برات په زۆر تئیی چمانی دێما کُشگ بوتێن و تئو وتی گهارانا اے ھال بداتێں، بس هما بێوسیا یک برے بِمار. بس یک برے. بله من زانان که چش نبیت.”
پدا من دێما ونت نکت۔ من دوێن کاگد پتات و کَشا اێر کرتنت و سَک گرێت.
گۆں ارسیگێں چمّاں تاں دێرا آزمان چارِت. بارێں تا چێنچک ساهت گوستگ‌اَت، من انگت هما کهورئے بُنا نشتگ‌اتاں، وتی بێوسی و زۆراکانی وت بادشاھی و دنیایی ھدایانی وتواجهیا مارگا اتاں۔
کهورئے راستێن دستا زندگێنانی کبرستان اَت و چَپێن دستا هما تپلانی که اۆدا که درست حیات اتنت۔ منا تپلانی کبرستان دۆستِربوت. زانئے چیا؟ پرچا که اۆدا درست گَل اتنت.
زندگێن وه سجهێن رۆچ و شپ مرگئے ترس و گَمان گار اتنت. برے آزمانی ھدائے تُرس و برے هما دنیایی ھدایانی که زنئے سالان په زۆر گُڈّنت و وابان دمتۆسَ کننت. برے نۆکێن دردے اَت و برے دردناکترێں دردے۔ چه هر رۆچئے مرگ و سَدمرگ بئیگا یَکزد بئیگ منا دوستِر بئیگا اَت۔ بله بس اے تپلانی، په زۆر آورتگێں، بے مۆسمێن مرگ منا چه تها چۆ رِزێما وران و ھلاس کنان اَت و من چه کهورئے بُنا پاد آتک نکنگا اتاں. بس جێڑگا اتاں: “اَسلا مرگئے جِند گران اِنت، اگن زۆر آورتگێن مَرگ؟”
