آ کئے اِنت کہ روگ ءَ پد واتر بوتگ؟ اگاں نہ بوتگ گڑا پرچہ؟ زندءِ سپر کجام منزلءَ آسربیت؟ اے وڑیں دگہ بازیں جستے مدام منی مجگءَ چست بوتگ۔ تو گشت کنئے کہ مردم چہ دگرءِ جستاں تتک کنت، بلے چہ وتی جستاں چوں تتک کنت کہ آئیءِ مجگءَ چو رمیزءَ گیپتءُ کواپگ کنت۔
زندءُ مرگءِ اے ندارگ منا مدام چو ریل اسٹیشنءِ رنگءَ گندگ اَتکگ۔ لہتیں پہ روگءُ لہتیں پہ آہگا۔
کوچگءَ منا دو ہمساہگ اَست اَت اِشاں داں دیراں چُک نہ بوت مدام مہکانیءِ شپاں مردماں دیست کہ اِشاں سیاہیں کروس گون دیم پہ مانشاہءَ۔ باریں کجام پیرءُ زیارتءَ یکےءِ دعا پیسرا کبول کت ءُ آئیءَ چک بوت۔ چک رُستءُ مزن بوت، تو بگش ہژدہ سالی بوت، ماتءُ پت دلمانگ اتنت کہ سورئِے بدینت، شپءَ لولکےءَ وارت، مرت۔ ہمے ساہتءَ کہ اے ورناءِ جونءَ مانشاءَ برگا اِتنت، ہمے ساہتءَ دومی ہمساہگءِ جَن چلگ بوتگ اَت بلے پدا ہم منی جستانی پسّو منا نہ رستگ اَت۔ من ساکم نہ اِتاں بلے اے جستانی پشتءَ کجا مردم بہ تچیت۔ وہدءِ دنزءُ مجانی چیرا ہر چیزے چیر تریتءُ گار بیت۔ ہمے وڑا منی جست ہم بگش گار بوت اَنت۔ نوکیں لوگےءِ شفٹنگءَ پد منا منی لوگواجہءَ جست کت کہ لوگ چون اَنت؟ گڑا من آئیءِ بازیں عیبے پادءِ چیرءَ کتءُ پسّو دات۔
باز جون اِنت۔ دریگءَ چہ ساپءُ تازگیں گوات کئیت۔ ہئو، اے گپ است کہ چُلّ کسان اِنت، پیژگاہ ہچ نیست بلے پرواہ نیست سک شرّیں۔
اسلءَ گپ اِش اَت کہ لوگءِ کشءَ مزنیں پارکے است اَت ءُ منی نیّت اِش اَت کہ لوگواجہ وہدے وتی کارءَ روت گڑا من وتی ایوکیءَ ہمے پارکءَ رواں گوازیناں۔ ساریءِ لوگءِ پریشانی ہمیش ات کہ آ یک اپارٹمنٹےءِ فلیٹے اَت ءُ آئیءِ چپءُ چاگردءَ ابید دگہ مزنیں اپارٹمنٹساں دگہ ہچ نیست ات، پمیشکہ کارءُ چلوپگءَ پد من نشتءُ گوں وڑ وڑیں جستاں گوں وت جوَڑاِت۔
منی لوگواجہ وہدے بیگاہءِ ڈیوٹیءَ شت گڑا من وتی ایوکی ہمے پارکءَ اتکءُ گوازینت۔
مدام کہ من پند جنگءَ پد وہدے بنچءِ سرا نشتءُ دمے سارت کت گڑا من دیست منا چے کمو گستا ویل چیئرءِ سرا تقریبا دوازدہ سالی جنکوے نشتگ اَت۔ ہمے کہ من آئیءِ نیمگا چاراِت گڑا آئیءِ لنٹانی سرایک اشکندیں بچکندے تالاں بوت ءُ من داں دیراں ہمے بچکندءِ ماناءِ شوہازءَ گوں وت سرءُ چیر بوتاں داں کہ آئیءَ وتی ہمراہ اشارہ کتءُ آئیءَ ویل چیئر منی بنچءِ کشءَ یارتءُ اوشتارینتءُ سلامءَ پد آئیءَ گوں من انچو تران بندات کت کہ گشئے چِلّءُ پنچ سالی ئیں جہاں گردیں جنینے اَت۔ اے بازارءَ تو یکءُ دو ہفتگیں اتکگئے گندئے؟ ترا اے میتگءَ گڑا وش بیت؟
تئی لوگواجہءَ ابید دگہ تئی لوگءَ کئے است؟
تو بگْوش یکّیں ملاکات ءَ منءُ آ انچیں دزگْوہار بوتیں گْوشئے منءُ آ چہ کسانیءَ یکّے دومیگءِ ہمراہیں۔ من مدام آئیءِ جُستءُ پسّواں گوں دلگوش بوتاں۔ یکروچے اناگتی آئیءَ دست وتی سرءَ کُت اَنتءُ گْوشت زندگی ہچ وش نہ اِنت۔ من پہ بزّگیءُ مہر آئیءِ نیمگا چار اِتءُ گْوشت پرچا؟ ہمے واستا کہ تو پولیو زدگے ئے ۔ ہمے واستا کہ تو گَشت نہ کنئے، ہمے واستا کہ تو دگرءِ مُہتاج ئے۔
یکپارگی منا سما بوت کہ من یک کسانیں چُکّےءَ اے وڑیں جُست کنگاآںءُ من ہمے سہتءَ من وت اجالت بوتاں گوں اجالتیں گالوارےءَ گْوشت تو انگت کسان ئے، مستر بئے گُڑا تو زانئے کہ زند سک وشّ اِنت۔
بلے من وت ہم زانگا اِتاں کہ اے دْروگیں تسلّا ءَ ابید ہچ نہ اَنت چیا کہ آ وشّیءَ انسان کسانیءَ ماریت ورنائیءُ پیریءَ کُجا؟ بنی آدمءِ اگاں وسءَ بوتیں گُڑا آئیءَ وتی سرجمیں آسراتی دات اَنت پہ وتی کسانیءِ بدلءَ۔ یکروچے آئیءَ گپ گپّءِ تہا گْوشت ’’ہر روچ ہمے یکّیں جاگہءِ آیگءَ مردم گْوشئے ژندءُ پَند بیت“۔
من چَہ وت کمّے گستا دْرچکءِ شاہاں چارگا اِتاں کہ گوں گْواتءِ نرمیں شیکّگانی زیمرءَ ناچ کنگا اِتاں بلے آئیءِ دومی جُستءَ گْوشئے منا ژامبلینت ’’مانشجاہءَ کائے گوں؟ آئیءَ منا ہچ جُستءِ موہ نہ دات دیمترءَ گْوشت ’’ہچ نہ بیت کمّے ماہول بدل بیت، ارواہ تاہیر گیپت‘‘ من وتی دلءَ جَوَڑ اِت۔ زاناں ارواہءِ تاہیر دیگءِ واستا مانشجاہءَ رَوَگ لوٹیت؟ پدا آئیءِ تسلّاءِ ہاترا گْوشت ’’کسانیں چُکّاں مانشجاہءَ روگءَ نَیلَنت، بگندئے تئی مات سہیگ بہ بیتءُ گوں تو نارزا بیت، من دو سَے رندا شُتگاں، منی مات منا ہچ نہ گْوشیت، بس منی ہمے پانَگوءَ تُرسیت۔ آ بری من بازیں لبّءُ ملامے داتگ، نوں منا بُرتگ ئَےءُ وت تتکگ۔ بس منی رندا پدا آتکگ۔
بگندئے اینچو اشیءِ اُمبر نہ اِنت اینچو کہ گْوشیت بلے آئیءِ لنکُکانی کسانیءُ پوستءِ نازُرکی ہم گوں ہمائیءَ ہوار وتی اُمبرءَ چیر دئیگا اَت۔ آئیءَ وڑے ناں وڑے منا رازیگ کُتءُ ما ہر دو مانشجاہءَ شُتیں۔ مانشانی نیمگا چارانءَ آئیءَ گْوشت ’’چونیں تاہیر بکشوکیں چاگردے، چونیں بے تواری یے، بے تواریءِ تاہیر بکشوکیں زیمرءَ دْرہا ابدی وابءِ امبازاں بُرتگ اَنت۔ راست گْوشئے‘‘ من دو سے مانشءَ آ دیم تاکریچ گپتگیں شیشُمءِ ہُشکیں شاہءِ سرا نشتگیں جِنگءَ چارانءَ گْوشت ’’ابید بْرمشءُ چڑکّہءَ وتی بانزلانی پُٹاں گوں وتی سُنٹءَ پلگارگا اَت۔
اے ہمے مردُم بوتگ اَنت کہ ایشانی بے توار کنگءِ ہاترا اے گُٹگیر کنگ بوتگ اَنتءُ لہتیں وَ کاسگے زہر چٹّینتگءُ بے توار کُتگ اَنت۔ آ منی نیمگا چارانءَ گْوشگا اَت ’’لہتیں وَ انچیں مکوٗٹ بوتگ اَنت کہ آیانی بے توار کنگءِ ہاترا بمبءُ ٹوپ کارمرز کنگ کپتگ۔ لہتیںءِ بے توار کنگا وَ بس سی دانگ تِیر آئیءِ دلبندءَ پیوست کنگ بوتگ۔ لہتین وہدا جتگءُ بے توار کُتگ اَنت کہ مُدامی بے تواریءِ باہوٹ بوتگ اَنت‘‘۔ من ابکّہی آئیءَ چارگا اِتاںءُ آئیءِ لُنٹانی پُرمانائیں بچکندے تالان اَت۔ وہدے گْواتءَ دیم گوں ما ترّینت گُڑا یک نہ سگّوکیں بویے پونزءَ پیداک اَت۔ بگندئے مانشے کُچکّاں کوتکگءُ آئیءِ شَمءَ چَہ بو درآیگا اَت۔ من ہئوءَ سر سُرینتءُ زورءَ وتی پونز گُشانءَ گوں گپتگ اَت۔ اے ہما جسم اَت کہ یک وہدے وشبوہانی تہا مینگ بوتگءُ آئیءِ کشءِ گْوزگءَ وشبواں آتار اِتگ۔ بیا رَویں منی ہیالءَ نوں مارا روگی اِنت۔ ہاں الّمءَ۔
من ابیدء وسءُ واکءَ گْوشئے روبوٹےءِ وڑا آئیءِ رندگیریءَ کنگا اِتاں۔ اے روچءَ رند من داں دو ہپتگءَ پارکءَ نہ شُتاں۔ منی پونزءَ انگت گْوشئے ہما گَہِتگیں جونءِ بو پیداگ اَت۔ منا تُرسگءَ اَت کہ نوں باریں اے جنکّو منا کُجءَ بارت۔ بگندئے یک کورچاتےءَ رَوتءُ منا چو ہما دست بستگیں سپاہیگءِ وڑا کہ ہر کُجا جرنیلءِ ہُکم بہ بیت، آ روانءُ جنانءُ پْروشان کنت۔ آئیءَ ہَک ہم نہ بیت، جُست بکنت کہ آئیءِ تُپنگءِ تِیراں چَہ ژند ژند بوتگیں ساہدار باریں گُنہگارے اَت کہ بے گُناہ۔ ہمے وڑا من آئیءِ ہمُک اشارہءَ منّانءُ روان باں، تُری اودا جِنّءُ جاتُوگ منی سرا اُرُش بکننت۔
بیگاہءِ چاہ من گوں وتی لوگواجہءَ ہوٗر وارت، پدا آ وتی ہمروچءِ کارےءِ درگتءَ وتی لیپٹوپءِ دیما نِشت۔ من دریگ پچ کُت کہ ڈنّءِ پلگارءُ تاجگیں گْواتے بئیت۔ آزمان جمبرو اَتءُ گْوات وش وشّءَ کشّگا اَت۔ من دریگءَ چَہ سر کشّ اِتءُ جہلءَ دگّءَ چارگءَ لگّ اِتاں، گنداں کہ مُچّی یےءَ میّتے کوپگان اِنت میزان میزانءَ روان اَنت، داں کہ منی چمّاں اندیم بوت اَنت۔ من دیم گوں لوگواجہءَ کُتءُ گْوشت ’’باریں کے اِنت مُرتگ میّت ئَے برگا اَنت‘‘ ہمے ہمساہگءِ گْونڈو اِنت کہ پولیو زدگے (آماچے) بوتگ، سُہبی من مُچّی دیست ایشانی لوگءِ دپءَ گُڑا من جُست کُت۔
’’چے؟ آہ۔۔۔۔اے۔۔۔۔ اے گْونڈو مُرت؟‘‘ منی دپ ءَ کپت
منا اے چارگی اِنت اِشیءِ گُڈّی دیدار کنگی اِنت۔
من تچانیءَ چہ لوگءَ در آتکاںءُ جہلءَ ایر کپتاں، منی لوگواجہءَ منا توار جت، بلے من ہچ گوش نہ دات۔ کمّے سہتءَ رَند من مانشجاہءَ اِتاںءُ منی دیما ہمے پولیو آماچیں جنکّوءِ جون اَت کہ تہتءِ سرا تچک اَت، زنگی وت ماں وت گپّءَ اِتنت، مانشءَ جنگءَ اِتنت، کمّو گستا ساہگےءَ یک شرّنگیں زالبولےءَ وتی سر یک مردکویےءِ کوپگءَ ایر کُتگ اَتءُ آ اشیءِ سرا دستءَ سماران اَتءُ تسلّا دئیگا اَت بلے دوئینانی دیما گمءِ ہچ وڑیں چیدگ نیست اَت۔ من تہتءِ سرونءَ تچکیں جونءَ وتی چم سَک دات اَنت آئیءِ لُنٹانی سرا پُرمانائیں بچکندے لَیبءَ اَت۔
