(باجوئیں ہمراہ ءُ نادراہیں دوستانی نامءَ)
دریگتے شاعرے مبوتیناں
شوانَگے ببوتیناں
جنگلےءَ پَسے بچارینتیں
مُکّی یے، چاگَلے، نَلے بوتیں
دانَگے ناہ ماں چادرءِ لمب ءَ
بارگیں ٹال بُرّے گوں بوتیں
ڈَئیکّویے، چیدکے، چیٹّے، چیہالے
زندگی ءِ منی مَتاہ بوتیں
نیمگے، دوگے، کَٹے، پَنیرے
شیرءُ شیلانچے ءَ کُتیں گُزران
ارس، بچکند، درد، وشی، گم
یات، ترانگ، زہیر، مولم، چاڑ
یَک سرے ءُ ہزار سرشاہ اَنت
یکے آں من، ہزار سودا اَنت
چو کتابےءَ تاک تاک گشئے
ءُ ہمک تاک کسہ ءِ کِسّہ
کسّہانی ہزار چَہرءُ شُبین
کُہت، اَرمان، سوک، بَژن، سِکین
چارگءُ مارگ ءِ کِساسءَ دَر
زند اَزابیں ندارگانی سفر
کور دیدگ، مُجءُ گُباریں مَجگ
رَپتگیں ہوش، گاریں سارءُ سَما
دَز جَنَگ، اِلّءُ گِش، ”ہئو“، ”اِنّا“
بُرّءُ مان دئے اِدا، پُچین اودا
پَچّ ءُ پیوَند کن تَک ءُ راڑاں
گِیشّ ءُ مانگیِشّ، نَگد ءُ ایراداں
دِرّءُ دوچ، کَشّءُ چیل، سِندءُ وَر
دَست یَکّ اَنت، یَکّ سِنگءُ سَر
کئی تَکءَ مان دیئے، کَیا دارئے؟
چے گُشئے؟ چے کنئے؟ کَیا چارئے؟
آسدَست اَنت دُژمنءُ دوزواہ
ہُشکیں لُنٹاں کئیگاں تَرّ کنئے؟
لہڑیں اَرساں کئی کنئے چَنکاں؟
نااُمیتان ءَ اوست بَکشائے
چورہانی سرا سَمارئے دَست
بے وَساں واہگی تَسَلّایے
ناتَوانیں دِلاں دئیے اَرواہ
دریگتے شاعرے مبوتیناں
اینچو گَم اے سرءَ نہ دات جاگہ
ہرکُجا وشّی یے تہ من گوناں
ہرکسی گم منی سرءِ بار اِنت
ہوش گَشتہ گُلامی ءِ سوکءَ
آجوئی وابےءِ وَڑا گون اِنت
دوستانی گِلَگ سرءُ چمّاں
دُژمنانی شگان ہمراہ اَںت
دریگتے شوانَگے ببوتیناں
گَزّےءِ بُنڈےءَ تِکہ داتیں
گوں نَلےءَ وتا کُتیں مُلما
یا نہ بُرّیں کہوری ساہگےءَ
نیمروچے کَرار گپتیناں
سرگنوکاں گوں رَہ مگپتیناں
روچے جُنزَنت، روچے پِرگَردَنت
روچے بَجّنت، روچے آم کننت
سَر جَناں سَرجَنان، سَرگَردان
دور چہ منزل ءَ گِسَر بِیّان
اَنچیں چارراہے ءَ سَراں مرچی
بَس ہمینچو گُشاں کہ بیزاراں
چہ وتی ہستی ءَ پشوماناں
چو ہما اَہدی کِسّہ ءِ رنگ ءَ
ناں کہ ”گوں تو“ بیت، ناں کہ ”بے تو“ بیت
دریگتے شاعرے مبوتیناں
شوانگے ببوتیناں
عکسءِ منّت چہ کمانچر بلوچ ءَ
