1
شش ماہ گوستگ. ھما جاہءَ که شومّءَ منا دئور داتگ‌اَت، انگت ھمۆدا دێم په چێر کپتگ اتاں. ھرچی کتگ، پاد آھگ نبیت. گرک اِنت لَنکُکے اۆں نسُریت. بس چۆدرچکئیگءَ زمینءَ کَلّ آں، ءُ ھرچی دێما کئیت، نداره کناں. بنداتءَ تا دو رۆچءَ ڈونڈواراں منا شَرّیءَ چیلّێنت ءُ وارت، دلءِ سێرءَ. پدا که منی جۆن گار بوت، یک مسلمانےءَ ھم منی جُست کِمار نکُتنت، بس منی جندءِ تئوار اَت که پسّه‌ئےِدات.
یک بێگاهےءَ دو مرد په چاهواریءَ منی کۆہءِ بُنا اتک ءُ نِشت. پوتّاری‌اِش باز کت، بلے پدا یکےءَ ھال کُت که لهتێں بۆرسوارءَ جنۆزامےءِ هِرّ گُڈّتگ‌اَنت.اے ھبرءِ سرا دومیگءَ سَر سُرێنت ءُ په بَزگی گُشت: ”بارێں مهلوکءِ جان ءُ مال تا کدێنا هاکمانی کشّانچیلءَ زئوال بنت.“
اِنشپی ھئورءَ اێر دات، ءُ منا میچّلێنت‌ئےِ. اے سهتءَ کئوش وَش کشّگا اِنت. واب گێجگا اِنت. وپس که واب ترا رۆدێنیت، بےوابی ترا رنجێنیت.
2
چه وابءَ پاد اتکگاں. منی سَر پِر نبیت. آتراپءَ مێتگے رُستگ. کاہءِ بدلءَ درچک اَنت. سِنگانی بدلءَ بان اَنت. شۆر ءُ شار اِنت. رئو ءُ آ اِنت. سهتے نبیت گۆهرءِ هِرّاں ساہ دات، ءُ سهتےءَ پد منی ھلک مَٹّ بوت؟ ھئو، منی کۆہ انگت ھمدا اِنت، شُگر اِنت اللهءِ. کۆہءِ ساھگ مبیت، رۆچءِ برانز منی ٹپّاں ساڑێننت. کۆه مبیت، منا واب اۆں نئیت.
بلے اے چۆں؟ منی کۆہءِ بُنا مردماں دیوان کتگ. کسےءَ تمبورگے گۆن، دگرے دونلی جنت، انگه دگه یکّے الهان کنت:
پئوج که رُستگ‌اَت الگاری
نُه سد کُشتگِش نۆهانی
بیست ءُ چار هزار لاشاری
مانرۆپِش کتنت چۆ هاری
اے چۆنێں سازے، چۆنێں شئیر اَنت، چۆنێں زێملے که منی ٹپّاں کُدێننت. یک تئوارے آیانیگ اِنت که منی باتنءَ جکسێنیت ءُ یکّے منیگ اِنت که آهانی گۆشاں سر اۆں نبیت. من زاناں اگں چمّاں ببنداں، دگه کرنے گوزیت. ھر چیز مَٹّ بیت. بس ما دوئێں ھمے ڈئولءَ پشت کپێں. من… ءُ منی کۆہ.
3
برمشےءَ منا چه وابءَ جَه سِرّێنت. دو مردم گۆں یکدومیءَ ھبرا اِنت:
”ھندوستان کئیا گپت؟“
”پِرَنگءَ.“
”ائوگانستان کئیا گپت؟“
”پِرَنگءَ.“
”ٹالپور کئیا پرۆش داتنت؟“
”پِرَنگءَ.“
”کلاتءِ باب کئیا پرۆشتنت؟“
”پِرَنگءَ.“
”نزۆر کئیا کتنت؟“
”بلۆچءَ.“
جست ءُ پُرس ھمدا ھلاس بوتنت. ءُ نوں من ھئیال کناں که وهد نوں دو گام تێزتر گوزگا اِنت. ءُ دێمءِ رندا که منی چم پچ بنت، یکےءِ بدلءَ دو کرن گوزیت.
4
مرچی منی همراهیءَ دگه یکے دێم په چێر کپتگ. نزاناں کئے اِنت، چۆنێنے، کئیاجتگ، مئیارئےِ چے بوتگ؟ اینچو کرنءِ گوزگا پد، نوں منا وتی مئیار هم یات نکنت. مرد که کپتگ، مودئےِ مزن اَنت، ناکن‌ئےِ پِر نێست. بارێں کدیگێن اِنت کپتگ. ءُ تا کدێنءَ اێر بیت. ڈنڈوار کدی کایَنت؟ تا کدێنءَ مردءَ ورنت؟ بارێں مردءِ جۆن که ھلاس بیت، مرد اۆں وھدءِ گُلام بیت؟
مرچی منی کۆہءِ بُنا مَچے رُستگ. گواتءَ مَچ شرّ چنڈێنتگ. مرچی من اێوک نئیاں؛من آں، بےنامێں مرد اِنت، کۆہ اِنت، مَچّ اِنت ءُ مَچّءِ بُنا کپتگێں سداں پۆنگس اَنت.
Jamshaid Ghani hails from Turbat, Balochistan, and is an MPhil scholar in English (Literature). He occasionally writes short stories and is fond of cinema.
