ساره سهبا ماهله پاد آتک. چاهی اَڈّ کُت. ارزبندئے واستا ورگ تئیار کنگا پد آییا نان پچگی اَت. پمێشکا آرتی تَرّ کتگ‌اَت. شێکن پچ اَت. آ، آرتا چانَگ کنانا دلا انچۆ جیڑان اَت که دور هئیالانی جنگلێا سر جنَگا اَت.
جیڑگا اَت که من چاگردا کلمانٹێں جنێن‌چُکێئے ناما زانگَ باں. همے کلمانٹئے لَبز آییئے دماگئے سرا چۆ گرنچێا بستگ و اێر اَت.
تین کُتدانئے سرا اێر اَت و آس رۆک اَت.
آییا آرت چانگ کت و چانگاں گِردۆ کنگا اَت. چه جێڑگانی دریگا گوشئے تبد و لوارێا سر کشِّتگ‌اَت.
مۆسم گرم اَت و آ پدا آسئے دێما نندۆک اَت پمێشکا آییئے پێشانیگ هم هێد اَت. گشانئے لمبی زُرت و وتی هێدی پهک کتنت.
وتی کاراں دێما بران اَت بَله جێڑگانی در بند نه‌اَت.
چه کسانیا آییا اشکتگ‌ات که آییئے لۆگئے مردم وش نبوتگ‌انت که آ جنکێں چُکے پێداک بوتگ. آییئے مات و پت و خاندانئے مردمانی واهگ بوتگ که آیانی چُک بچکے ببیت بله هُدایا منزور نبوتگ.
تانۆکئے سرا گِردۆ کتگێں چانَگاں بێلڑ کنگ و تینئے سرا که ائولی نانی اێر کت، کسترێں براتا تئوار جت که نان زانا انگه تئیار نه‌اِنت؟ تئو زانا گۆکی گۆشتے اَڈ کنگا ائے؟ منا دێر بئیگا اِنت، منا اسکولا رئوگی اِنت.
“بله، بله… کمُّک سَبر…”
دو سئے نان پچَگا رند براتی تئوار کت و ورگ کشِّت و نان دێما دات۔ پدا اے دگه نانانی پچگا لگِّت.
جێڑگا اَت که لۆگئے تۆکا براتا چیا چه آییا گێشتر دۆستَ دارنت. یکێں مات و پتئے چُک اَنت. اے پَرک پرچا…؟
آس رۆک اَت. تینئے سرا نانی سُتک. زوت تینّی سپا کت که کس مگِندیت، اگن نه بزاں ماتئے جاکاں کُشت.
نانی تئیار کت و مردمانی دێما دات. تُشے په نادلکشی وارتی و شت په لۆگئے رۆپگا…
بانا رۆپانا جێڑگا اَت: جنێن‌چک چیا کلمانٹَ بیت؟
یکّے وه اِش که آ بدرنگے و دومی ناوانندهے… اگن شرّنگے بوتێں یا که وانندهے بوتێن و شَرّێں رۆزگارێا بوتێں، هرکَسا زُرتگ‌ات.
جێڑگا اَت که من وانندهے بوتێناں، کارێا بوتێناں، شرّێں پگارے بگِپتێں، بِلّ تُری بدرنگے اتاں، منا هرکَسا زُرتگ‌ات. اگن وانندهے مبوتیێاں، کار و رۆزگارا مبوتێناں، بله بَس شرّنگے بوتێناں هم منا هرکَسا زُرتگ‌اَت.
بدرنگے آں چه ربّئے زانتکاریا. ناوانندهے آں، مات و پتئے نزانتکاریا.
منی مئیار؟
من داں دستئے چَپّ و راست زانتگ، منا گوشگ بوتگ که ترا لۆگئے کار زانگی اَنت. هیران مُشگ، گُد شۆدگ و اِستری کنگ، لۆگئے رۆپگ و سپا کنگ، نان پچگ، کنوَر کنگ، بگر بدار… منی که لئیبئے اُمر بوتگ، منا لئیبا نئیشتگِش که تئو جنێن‌چُکے ائے، په ترا ائیب اِنت. وانگئے اُمرا که رَستگاں، منا لۆگی کارانی تها دزگٹ کنگ بوتگ و چه اِلم و زانت و وانگا دور دارگ بوتگ.
من اے چاگردا زندگ آں بله مُردگئے هِسابا.
بانئے رۆپگ و سپا کنگا پد ساره همے جێڑگ و هئیالانی تها مان گیشتگ‌ات و رئوگا اَت کمپانئے ساپ کنگا.
دروازگا پادی مان اڑِت و کپت. سَک درد بوت. پاد اَتک، نِشت. درد و دۆراں اُفّار کشّگا اَت. ماتا چه کاپرئے چێرا آواز دات: ‹‹تئو نمُرتگئے اِدا. کَسّا ترا زۆر تێلانک نداتگ، تئو وت کپتگئے. اینچک آه و اُفّارے نلۆٹیت بلاهیں ٹَرّ. پاد آ، برئو کمپانا رۆپ.
آییا پریات کت و گوشت: ‹‹هئو، من نمُرتگاں بَله… منا زندگا بِلّێت.
Husna Ishaq is a student of Pharmacy at the University of Balochistan, Quetta. She is from Kech.
