اینچو وہد گْوزگءَ پد مروچی من وتی ماتءِ دپءَ اولی رندا جُستے اِشکتگ اَت۔
۔ ”مئیں چُک، توزانئے منی نماسگ کئےءَ کُشتگ“؟
پہ ادارُکے اَبکہیءَ پد، من دلءَ جیڑِت کہ ماتءَ پسّو بدئے۔
من جہد کنگا اِتاں کہ دو دانک بگْوشاں، بلے ہمے دمانءَ منی دستی گْوانکو (موبائل)ءِ دپ پچ بوتءُ من اِشتاپ ءَ چہ لوگءَ در اہتاں۔
اےمیتگءَ کہ من نشتگاں کسانیں میتگے۔ اے مئے لوگ اِنت، اے لوگءِ اے کشءُ آکشءَ چُشیں ہچ لوگ نیست کہ چہ ہودا کسے بیگواہءُ کُشگ نہ بوتگ۔
منی چماں سرجمیں میتگ ارسیگ اِنتءُ ہمک نیمگا من چاراں منی ہیالءَ ہمُک لوگ، لوگءِ دیوال، لوگانی دیمءِ دْرچکءُ دار، ڈگّارانی زیبائیں ندارگ، اودءِ مُرگءُ بُز، ءُ بُزانی شپانک کُل پُرسیگ اَنت۔
آسمانءَ چارگءِ جہدءَ کناں گُڑا منی گُمانءَ آسمان نپتےءِ پئیما یکشلءَ منی سرا کپگا اِنت۔ چہ تُرسءَ یک جاہے نِشت نہ کناں کہ بلکنہ ماتءِ نِماسگءِ ڈولءَ کسے بیتءُ منا مرگءِ نمیگا چَگل بدنت۔ بس دائما ہما دگءَ گام کناں کہ ماتءِ نماسگءِ جون ما چست کُتہ، آ دیمی کبرستانءَ کل کتگ۔
اے ہبر من دیر اِنت چیر داتگ بلے مروچی دل گُشیت کہ چہ تو ڈَبّگ نہ لوٹیت، پرچا کہ تو منی ہبراں گوں دلجمیءَ گوش دارئے۔
ہمک وہدا من گِنداں منا چہ اندرءَ کَسے تَوار پِر جنَگا اِنت، بلے آئیءِ توار جْوانیءَ منی گوشاں کپگا نہ اِنتءُ من وتی تبءُ ہیالانی ہمراہیءَ ہمک روچی وڑا مروچی ہم گوں ہمے پئیمیں جیڑگاں چم جہل کت اَنتءُ دیمءَ جنزان کُت۔
منی میتگ اینچو مزن نہ اِنت، بلے ابیتک اِنت۔ روچءَ کدی من نہ گنداں، آسمان منی گُمانءَ سرجمءَ گیمُرتگ، یک وہد ے اَت کہ مسیتءَ چہ ملّاہانی توارے گْوشاں کپت گڑا سما بوت کہ اے میتگءَ ایوکا من نہ، دگہ مردم ہم انگتہ ساہ کَشّنتءُ زندگ انت بلے نی انچو سما بیت کہ کُل مرتگ اَنتءُ من ہُشکیں دارے آں، بس گْواتءِ مِنّت اِنت کہ کَشیتءُ منا پہ دو گام جنزگءَ سکین دنت۔
مروچی مزنیں وہدےءِ گْوزَگءَ پد، ماتءَ منا جُستے کتہ، پسّو دئیگ لوٹیت۔ دو دلاں، واتر بہ باں کہ نہ۔
۔ ”لالا، اے دُتُّکءَ بہا بزور، پہ وتی چُکّءَ، منا 50 کلدار بدئے، ترا چُکّے اَست نہ؟ مروچی مئے لوگءَ سبارگءَ ورگ نیست۔ منی مات ہم زندءِ گُڈسری۔۔۔“۔
کسانیں جنکّےءِ توار گوشاں کپت۔ من وتی سر چِست کُتءُ چارِت۔ اے گْورءَ، آگْورءَ۔ کسے نہ گْواہت۔
منی جانءَ لرزگے زُرت، منی گام زوت زوتءَ ، ٹپ ٹپءَ کپگا اتنت۔ من دیما روان کُت۔ بلے جانءِ لرزگ انگتہ جہل کپگا نہ اَت۔
من وسوسےءَ کپتاں کہ نی واتر بہ باں کہ نہ، مات ہم پسّو دئیگی انتءُ ہمے جنک ہم چارگی انت۔ وتی دل ڈَڈّ کت ءُ واتر بوتاں۔
دلءَ نہ منّ اِت، چم وتی چِست کُت اَنت کہ آسمانءَ بچاراں۔ ہمے دمانءَ منا ہیال اتک کہ ماتءِ جُستءِ ساہتءَ گْوانکوءِ دپ پہ چیا پچ بوتگ اَت۔ ہمے دمانءَ منی چمّاں براتءِ عکسءُ ہیال اتک کہ منا بْراتءَ لوٹتگ۔ براتءِ داتگیں ڈس ہم انچو نزیک نہ انت۔
اینکسیں راہے بُرّاِتگ۔ نی ہمے گْونڈویں جنکّوءِ دستءِ دُتّکءَ پہ چیزے کلدارءَ زوراں، کیسگءَ دست بُرتءُ چارِت، 15 کلدار است اِنت، من وتی گام زوت زوتءَ دور دات اَنت کہ اشتاپءَ سر بہ باں، دمانءَ ہمے نزیکءَ زارءِ توارے گوشاں کپتءُ آنیمگا چارگءِ جہد کت تاں دو بَچک منی چمءَ کپت کہ تچگءَ اِتنت، من ہم ہما نیمگا روان کُت۔
کشءَ یک بچکّے دیست کہ مُلور اوشتاتگءُ جیڑگا اِنت، من جست کت، اِدا چے گپے بوتگ؟
آئیءَ پسّو دات، آدیمءِ دَگّءَ گندئے۔
من گْوشت ہئو۔
ہما جاہءَ یک کَساں سالیں جنکّویے دَگّءِ راستیں کشءَ اوشتوک بوتگ کہ یک کَسانیں سیاہ کانچیں اولاکے اتکگءُ آئی ئےِ لَگت داتگ، اے چُکءَ ہما جاہءَ ساہ داتگ۔
اے چونیں چُکے بوتگ، چی یے دست ئَے بوتگءُ کئی چُک بوتگ؟
من جُست کُت۔
تو منی ہبرءَ کم سر پد بئے، اگاں نا تو ہماہانی مردم ئے، آئیءَ پسّو دات۔
ہماہانی؟ ہما کئے انت؟
من چہ آئیءِ پسوءَ ابکہ بوتاںءُ سر گِپتاں کہ نی رواں ماتءِ پسّوءَ دیاں کہ آئیءِ نماسگ کئےءَ کُشتگ۔
نی من کدی بے توار نہ باں، اگاں کسے منا جست بکنت، گڑا الّمءَ آئیءِ پسّوءَ ہما ساہتءَ دیاں۔ گوں ہمے گُمانءَ من وتی لوگءِ نزیکءَ سر بوتاں۔
چاراں، مروچی اولی رندا مئے لوگءِ نیمگا مردم باز گندگ بُوّگءَ انت۔ اے ابتکینءُ بے تواریِں ہَلکءَ مروچی باریں کئی سوابءَ اینکس مردم مُچ بوتگ۔ زوت زوتءَ روان کتءُ چاراں منی ماتءَ ساہ داتگ۔
ہئو، دلءَ ڈَڈ کن، اے منی مات انت کہ ساہ ئِے داتگ۔
ہئو، من زانتگ ات ادا مردم بس ہمے ساہتءَ در کایَنت کہ پدا آہانءَ ہم روچے ملکموتءِ ہمراہ بُوّگی اِنت، گوں ہمے ہیالءَ گْوانکوءِ دپ پچ بوت، منا تہمبل نہ بوت کہ کالءَ بگرانءُ بچاراں کہ کئے انت۔ دمانے نہ گْوستگ کہ کلوہے اَتکءُ منا پہ چارگءَ وسوس بوت، من چارِت تاں نبشتہ ات
ماتءَ بگْوش، تئی دوستیں نماسگ دگہ کسءَ چہ ڈنّءَ نیاتکگءُ نہ کشتگ، مئے وتی ہَندی مہلوکاں برتگءُ آہانی دستءَ داتگءُ آہاں پمیشکا کشتگ کہ منا بیہار بدئینتءُ من وتی دستاں چست بکناں۔
جہلءَ نبشتہ اَت، تئی کستر، تئی ہمبل سوالی بلوچ۔
ءُ من کمّکے جیڑِت، پدا ماتءِ دیدار کُتءُ براتءِ کُلوہ سر کُت۔
ماتءَ گُشئے زانہ کمُّکے بچکندِت۔ ءُ منی دل سارت بوت۔
