ماہو بوتن ءِ روچ ہزار رند ءَ مراد بات
ماہو ، تو ءُ روس ءِ 1917 ءِ انقلاب دوئیں 25 اکتوبرءَ ودی بوتگ اِت۔ ہمے انقلاب آؤکیں وہد ءَ مئے راجی زند ءِ سرا مزنین اثرے دور دنت۔ منا ہمے گمان بیت کہ تو ہم یک روچے انچو وتی راجی زند ءِ سرا مزنیں اثرے دؤر دئے۔
زندگی واب گندگءِ نام اِنت، پچیں چماں گوں۔ مئے راجءَ بازیں وابے دیستگ، ہمے وابانی راہ ءَ شتگ۔ برے برے ہمے واباں مار ا چہ منزل ءَ باز دور برتگ۔ برے برے ما راستی ءِ سک نزیک بوتگیں ءُ برے برے سک گستا۔ مردمانی زندگی گوں راجی تاریخ ءَ بندوک انت۔ انچو راجی تاریخ گوں دنیا ءِ دگہ تاریخی ردوم ءَ ہمگرنچ اِنت۔
من زاناں من چہ ترا سک دوراں۔ وہدے تو پیداک بوتگ ئے، مئے لوگ ءَ درست گل ءَ بال بوتگ انت۔ تئی 
پیداکی ءِ روچ ءَ من گشتگ اَت کہ تئی وانگ ءِ زمہ واری منی کوپگان اِنت۔ بلے تاں روچ ء مرچی من وتی پادانی سرا نہ اوشتاتگاں۔ نہ منا مالے است نہ مڈّی یے۔ ہمے گپ ءَ منا مرچی ادا دُور سک تکانسر کتگ ات۔ من وتی سرجمیں زندگی ءَ کتاب وانگ ءَ ابید چشیں ہچ کارے نہ کتگ کہ پہ منا اَمبارے جوڑ بہ بیت۔ بلے منا ہچ وڑیں بژن نیست۔
اے کتاب منا ہر وڑا گون اَنت۔ اِشانی لبزاں منا زندگی ءِ مانا گُشتگ
مرچی منا بار بار یک گپے پریشان کنگا اِنت۔ من ہمے جیڑگ ءَ آں کہ من ترا چندے نمدی بہ نویساں۔ اِشانی تہا، ہرچی کہ من زندگی ءِ باروا زاناں ترا بہ نویساں۔ چرے کارءَ اِش بیت کہ من وتی جند ءَ ملما کنان ءُ ہمے مارشت ءَ ہم چہ وتی گمان ءَ تاں ہدّے ءَ دور کناں کہ من وت ءَ دروہت ءُ تئی وانینگ ءِ ، وتی لبز وار ت۔
ماہو منی
مرچی، کہ ما وتی کش ءُ کرا انسانی تہزیب ءِ ردوم ءَ گنداں ،کہ انسان کجا رَستگءُ سر بوتگ۔
ہمے ہپتگ ءَ من نیویارک ٹائمز ءَ ونتگ ات کہ انسانءَ مریخ ءِ سرا زندگی ءِ نشانی دیستگ۔ پیسر اانسان گوں وتی ماحول ءُ چپ ءُ چاگرد ءَ مشکول بوتگ، بلے مرچی انسانءَ وتی چم خلاء ءُ مریخ ءُ ماہ ءُ آزمان ءِ کنٹرول کنگ ءَ سک کتگ اَنت۔ انسان ءَ اے کچ ءَ زورآوَر بوگءَ لکّاں سال ءِ سپر براِتگ۔ اے کامیابی ءُ ناکامی ءِ کسہ ءِ پشت ءَ تاریخی جنزے اَست اِنت۔ اگاں ما تاریخ ءَ سرپد مہ بئیں، ما ہر وہدا ہمے وڑا اَجکہ ءُ ہیران بئیں۔
من وتی اے کاگدانی تہا ترا نسانی تاریخ ءِ مستریں واکیاتاں گُشگ لوٹاں۔ اے ہما واکیات اَنت کہ مرچیگیں دنیا اِش پیداک کتگ۔ واکیہ وتسرا وت نیاتکگ اَنت ، اِشانی پشتءَ انسانی لیکہی ردوم، اَستی ءِ جیڑگ، رہبرانی وہم ءُ گمان ، چاگردی ءُ راجی نپ ءُ تاوان ءُ بازیں دگہ سبب اَست اَنت۔
اسکول ءَ، تو وتی کتابانی تہا بازیں جنگ ءُ جدلانی باروا وان ئے۔ بازیں راجی مزنیں بالادانی باروا ترا سرپد کنگ بیت۔ بازیں دینی ءُ مزہبی کتابانی گپ ترا گشگ بنت۔ تو باز رند ءَ ہیران بئے۔ جیڑئےءُ باز رندا اے درستیں چیزاں چہ تکانسر ہم بئے۔ تو وت ءَ را گشئے کہ اگاں الیگزینڈرءَ سرجمیں یورپ ءُ ایشیا جکسینتگ وَ جکسینتگ، بلے انوں مئے سرءَ چیا جکسینگ ءَ اِنت۔ من ہم وتی کسانیءَ ہمے چیزانی آماچ بوتگاں۔ اسکول ءَ ہما تاریخ وانینگ بیت ، آ ریاستی پروپیگنڈہءِ بہرے۔ من یک ریاستے ءِ باروا گُشگ ءَ نیاں، انوگیں درستیں ریاست، ءُ تاریخ ءِ تہا دگہ بازیں انچیں ریاست کہ مرچی آہانی نام ءُ نشانے ہم پشت نہ کپتگ، درستاں اسکول تہنا وانگ ءُ زانگ ءِ آسراتی ءِ رِدءَ کارمرز نہ کتگ، زہن سازی ءِ واستا ہم کارمرز کتگ۔ مرچی کہ من ءُ تو تاریخ ءِ انوگیں دور ءَ بے ریاستیں، مدامی چوش نہ بوتگ۔ مئے ریاست ،کہ مئے واب ءُ ایمان ءَ گوں بندوک اِنت، ہم باندا وانگ ءَ زہن سازی ءِ واستا کار بندیت۔ من زاناں کہ راستی ءِ کروجگ ءُ پروشگ سکیں مزنیں علمی بے ایمانی یے بلے ریاست وت یک نظامے ءُ آ وتی وجود ءَ دارگ ءِ واستا ہر ہما ہرابی ءِ کنگ ءَ چک ءُ پد نہ بیت کہ آ ، آئی ءِ زندمانی ءَ ودّینیت۔ تاریخ ءِ وانگ ءَ تو سرپد بئے کہ مزن مزنین ریاستانی بنیاد زُلم ءُ زوراکیانی نہ کُٹّوکیں داستان اَنت۔ دور نہ روئیں، کلات ریاست ہم ابید ء جنگ ءُ جدل ءَ جوڑ نہ بوتگ۔ مکران ءَ ایردست کنگ ءِ واستا نصیرخان نوری ءَ، تربت ءَ ہزارانی کچ ءَ مردین ، جنین ءُ چک کشتگ۔ بازیں تاریخی تہلی اے کاگدانی توکا کاینت کہ مارا ایر برگی اَنت۔
دیم ءِ کاگدانی تہا ما بندات ءَ دنیا ءِ کوہنیں تہزیبانی سرا گپ کنئیں۔ پدا ما اے گپءَ ہم چاریں کہ بلوچستان ءَ ہمے کوہنیں تہزیبانی زمانگ ءَ چے بوتگ۔
مدامی کندان بات
زاہد عبداللہ
پالمریسٹن لائبریری
ٹورانٹو
بیست ءُ پنچ اکتوبردو ہزار پانزدہ
